Dag twee van Roadburn breekt aan. Een dag vol experimentele psychedelica en brekende riffs. Zelfs zo heftig dat Seven That Spells tijdens haar drie uur durende set in V39 twee versterkers sloopt. Roadsaw piept, kraakt en schuurt en bij Saviours wordt er gecrowdsurft.

WINCHESTER CLUB 
De naam van dit viertal doet denken aan jachtwapens en de daarbij horende vossenjachten. Kotsende mensen zou je daar niet zo snel bij verwachten. Toch gebruikt het uit London afkomstige Winchester Club dit als begeleidende visuals. Instrumentale postrock in de traditie van Godspeed You! Black Emperor en Mogwai. Winchester Club is alleen wel een stuk saaier. De opbouw naar een climax zie je sowieso al van mijlenver aankomen en ze neemt hier heel erg uitgebreid de tijd voor. De bandleden zijn er dan ook maar bij gaan zitten en wiegen al mediterend met de gitaar in de hand mee. Het groepje muzikanten maakt veel gebruik van samples met stemmen die spreken over de twijfel van het bestaan. Ook klinkt er op een gegeven moment een vrouwenstem die je vraagt alles om je heen te vergeten, inclusief elke vorm van verantwoordelijkheid. Het is haast alsof je wordt gehypnotiseerd en vanzelf word je er rustig van. Winchester Club speelt de Bat Cave goed warm, hoewel het niet genoeg boeit om er meer dan een half uur naar te kijken. (DS)

VIBRAVOID
Inmiddels is de Bat Cave zo warm en druk dat het vreemd is dat er nog geen mensen flauwgevallen zijn. Bij Vibravoid wordt het vervolgens nog drukker. Drugs zijn niet nodig bij Vibravoid; je wordt vanzelf een beetje draaierig van haar psychedelische acidrock. De vroege Pink Floyd, Hawkind’s Space Ritual en de tv-serie Twin Peaks; allemaal invloeden van dit Duitse drietal. De flink stuwende baspartijen klinken met een uitstekende drummer als een gouden combinatie. De vele effectpedalen worden regelmatig ingetrapt en het gebruik hiervan maakt de boel bijna buitenaards. (DS)

ROADSAW
Piepend, schurend en krakend bouwt het Amerikaanse Roadsaw een feestje in de Bat Cave. Het is ouderwets lompe, drassige moerasrock met een zeer hoog Kyuss-gehalte, wat al helemaal gezegd kan worden van de zanger. Zijn stem heeft die karakteristieke herkenbaarheid van whisky en sigaren. "Listen to this all you crazy motherfuckers, this song is designed to kill the drummer", klinkt het eloquent tussen de nummers door. Roadsaw bewandelt platgewalste paden, maar doet dit op een oerdegelijke en ontzettend vermakelijke manier. (FV)

SHORA
Het woord psychedelisch krijgt een andere betekenis bij Shora, dat met intense, gelaagde postrock een complexe geluidsmuur opbouwt. Keyboard, sax en gitaar vullen elkaar daarin perfect aan, ondersteund door heftige drumritmes. Deze muziek is niet onder invloed van drugs gemaakt; het is zelf een soort hallucinogene drug. De variatie in de brij van geluid is enorm: wie aan het associëren slaat, kan evengoed bij Tool als bij The Mars Volta uitkomen. Makkelijk in het gehoor ligt het niet, met alle irritante piepjes en resonerende gitaren, maar voor wie er eenmaal in weet te komen, is Shora een acidtrip voor het gehoor. (FV)

OMEGA MASSIF
Omega Massif doet haar naam eer aan en blaast een uur lang onheilspellende, massieve klanken de overvolle Bat Cave in. De muziek laat zich nog het best omschrijven als ISIS ten tijde van Celestial en Pelican’s Australasia. Doomcore, zoals ze het zelf noemt. Muziek met een manisch-depressief randje. Niet heel origineel gebruiken ook zij visuals om hun muziek te ondersteunen. Beelden van een nachtelijke dwaling door een bos. Compleet overbodig echter, want de muziek zet aan tot headbangen en niet tot het bekijken van wat er op het podium gebeurt. De rustige momenten zijn er om naar adem te happen in een bloedhete Bat Cave, waar de temperatuur de hele dag al subtropisch te noemen is. Waarom deze band dan ook in de Batcave staat, blijft een groot raadsel. Tot ver buiten de zaal staan mensen te luisteren én te headbangen. (LvL)

SAVIOURS
Wat minder subtiel en opbouwend zijn de heren van Saviours. Waar Omega Massif nog lieflijke momenten kende, windt Saviours er geen doekjes omheen: hier moet echte mannenmuziek worden gemaakt en niets anders. Zwiepende haardossen en vuisten in de lucht sieren de zaal. Van de warmte heeft niemand meer last en het bier vloeit rijkelijk. Vergeten worden alle vormen van subtiliteit. Dit is trash metal zoals het hoort en Saviours houdt die traditie hoog. Het is voorspelbaar en is niet nieuw, maar dat maakt geen donder uit. Er wordt zelfs nog even gecrowdsurft. Saviours is de perfecte afsluiter in de Bat Cave. Hulde! (LvL)

SEVEN THAT SPELLS
Drie uur lang komt Seven That Spells het uithoudingsvermogen van de stonerfans testen. De set wordt opgesplitst in twee delen. Deel één bestaat uit het oude materiaal, deel twee ontfermt zich over de nieuwe muziek van de band. "We like women, wine and bad jokes." Zanger Niko Potočnjak is in zijn nopjes. Tijdens deel één vraagt een Amerikaanse bezoeker of de gitaar niet wat harder kan, “I like loud guitars”, roept de man. Wanneer Potočnjak zijn verzoek inwilligt, valt zijn gitaar na tien minuten stil. Vervolgens is er een heftige brandlucht te ruiken. “This is the second amp I broke today”, aldus Niko. Gelukkig is Walter ‘Roadburn’ Hoeijmakers snel ter plekke en kan de band na een oponthoud van twintig minuten snel verder spelen. In deel twee gaat de band meer de diepte in. Waar deel één al veel leunde op invloeden van bands als The Mars Volta en Frank Zappa, is deel twee de overtreffende trap. Soms lijkt de band te verzuipen in de ingewikkeld jams, maar is plots weer boven water en valt dan weer terug in structuur. Hoewel elk nummer van Seven That Spells weer een nieuw avontuur oplevert, blijft drie uur toch echt voor de liefhebber. (DS)

Het was zo druk in de Bat Cave, dat onze fotograaf niet bij het podium kon komen om foto's te maken. Onze excuses hiervoor.