De Roadburn donderdag was een dag vol hoogtepunten in de Kleine Zaal van 013: Radio Moscow klonk live nog beter dan op plaat, Gomer Pyle schoot regelrecht de kosmos in en Zu liet het publiek op hol slaan.

GOMER PYLE
De eer is aan de archetypische woestijnrockers van Gomer Pyle om Roadburn te openen in de Kleine Zaal, die voor de gelegenheid is omgedoopt tot Green Room. Een betere band om het festival mee te beginnen is nauwelijks denkbaar, althans voor wie bij de basis wil beginnen. Want dat Gomer Pyle is voortgekomen uit de nalatenschap van Kyuss, is duidelijk: zompige grooves en psychedelische gitaarsolo’s vormen de belangrijkste bestanddelen. Meest onderscheidende factor is de zorgvuldige opbouw van de lang uitgesponnen nummers. In metaforen gesteld, gaat dat in een typisch Gomer Pyle-nummer van de woestijn naar het moeras, om vervolgens via een heftige explosie regelrecht de kosmos in te schieten. Veel nummers krijgen na het nodige geweld een sereen einde, vooral dankzij de gitarist en zijn trilapparaatje. Ondanks de soms wat érg op de achtergrond wegvallende zang, zouden de godfathers van de moderne stonerrock er ongetwijfeld goedkeurend bij knikken. (FV)

RADIO MOSCOW
Verbijstering is het enige treffende woord voor wie de psychedelische rockers van Radio Moscow op plaat heeft gehoord en ze voor het eerst op een podium ziet staan: deze gasten zijn hooguit begin twintig, maar klinken alsof ze al sinds 1970 niets anders hebben gedaan. Wat op plaat al fantastisch klinkt, is live niet minder dan een sensatie. Dat geldt in het kwadraat voor de frontman, een wonderkind dat zeer goed een bastaardzoon van Hendrix zou kunnen zijn. Zijn wahwah-solo’s zijn subliem, iedere gitaarriff is volkomen raak en hij is ook nog eens een zeer verdienstelijk zanger. De rauwe blues die de muziek voortstuwt, klinkt werkelijk doorleefd. Dus wanneer het gaat om slechte vrouwen en roadtrips, geloven we het allemaal maar wat graag. Radio Moscow is of een fantastisch anachronisme, of een product van magie. (FV)

MINSK 
Dat Roadburn 2009 driedubbel is uitverkocht (in 45 minuten!), is al op de eerste dag te merken aan de overvolle zalen. Zo ook de Kleine Zaal. Hier loopt even voor achten het Amerikaanse Minsk het podium op en draait vervolgens alle versterkers op elf. Op haar website beschrijft Minsk haar geluid als een ‘wall of sound’. En inderdaad: de Chinese Muur is er niets bij. Maar net als bij de Chinese Muur, hoe indrukwekkend ook, heb je het bij Minsk na een dik half uur meer dan gezien. Minsk is als een soundtrack van de gelijknamige hoofdstad van Wit-Rusland: koud, statig en industrieel. Onheilspellende riffs onder een dikke laag van distortion. Helaas zijn hierdoor de saxofoon en klarinet niet te horen. Minsk is een band waar je echt zin in moet hebben. Gelukkig vermaakt een meeknikkende massa baarden zich prima. (DS)

ZU
Eén van de twee Italiaanse bands op Roadburn is Zu, dat zich kenmerkt door een opvallende bezetting: een drummer, een bassist en een saxofonist. Jawel, een saxofonist. Net als op cd (de mannen uit Rome hebben net hun veertiende album uitgebracht, genaamd Carboniferous) is de muziek op het podium een behoorlijk opgefokte mix aan stijlen. Punk/metal blijft de grondslag, maar ook elektronica en vooral free jazz komen sterk naar voren. Via een laptop worden allerhande spacy, drone-achtige sampletjes de zaal in gepompt, terwijl Luca T Mai de longen uit zijn lijf blaast op zijn sax. Wat overblijft is een gruwelijk vette sound, waarmee de mannen het publiek laat bewegen alsof het een lieve lust is en het in enkele gevallen zelfs in extase brengt. Zu kan zeker als (één van de) hoogtepunt(en) worden getipt voor deze eerste Roadburndag. (RM)

WOLVES IN THE THRONE ROOM
Het woordje ‘post’ wordt te pas en te onpas gebruikt, maar Wolves In The Throne Room (WITTR) laat zich toch goed omschrijven als post-black metal. De standaardingrediënten zijn allemaal aanwezig: het is snoeihard, voortgestuwd door heftige dubbele bassdrums en de zanger brengt het gebruikelijke demonische gebrul voort. Maar daar is lang niet alles mee gezegd. WITTR brengt het vlijmscherpe van black metal door middel van een atmosferische opbouw die eerder aan een donkere ambientband als The Angelic Process doet denken dan aan ‘traditionele’ bands als Immortal, die qua stijl mijlenver afliggen van deze band. Door de muur van geluid heen ontvouwen zich subtiele melodieën, die je met een beetje goede wil zelfs rustgevend kunt noemen. Die dubbelzijdigheid kun je goed aflezen aan het publiek: de ene baardman staat er heftig bij te headbangen, de ander sluit zijn ogen en laat zich meevoeren. Even extreme als rijke muziek. (FV)