De Bat Cave was op de openingsdag van Roadburn het podium voor een aantal psychedelische, experimentele bands met dito videoprojecties. Door de grote drukte was het dringen geblazen voor onder andere Rose Kemp, Black Sun en White Hills. Op het nieuwe Roadburnpodium V39 trakteerde Burial Hex zijn publiek anderhalf uur lang op gruwelijke laptophorror.

FARFLUNG
Het uit Californië afkomstige Farflung is een prima muzikale ontmaagding van de Bat Cave op Roadburn 2009. Op de achtergrond geprojecteerde, hevig psychedelische vloeistofdia’s sieren de Amerikaanse spacerockband. Het is zo druk in de Bat Cave dat uw recensent genoegen moet nemen met een plaatsje achter in de zaal. Helaas is het hier minder proeven van de sfeer en zijn de activiteiten op het podium haast niet te zien. De band is prima in staat om tot verschillende climaxen op te bouwen. De zang, die in eerste instantie ondergeschikt lijkt te zijn, maakt gebruik van verschillende effecten op de microfoon. Met veel reverb op de zang geeft dit een extra spacy tintje. Al verdoezelt dit natuurlijk wel wat van de vocale vermogens. Een meer dan degelijke band om mee af te trappen, hoewel de heftige psychedelica beter voor later op de avond bewaard had kunnen blijven. (DS) 

ROSE KEMP
Een aangename afwisseling te midden van het slagveld wat Roadburn heet, is de Bat Cave. Waar de Bat Cave vaak het toneel is van de meer heftige muziekgenres, zijn het dezer dagen de meer alternatieve artiesten die hier hun kunsten komen vertonen. Een voorbeeld hiervan is Rose Kemp. Vanavond vormt Rose Kemp samen met haar band een driekoppige act: een drummer, een bassist en Rose zelf op gitaar. Rose Kemp maakt een weerbarstige mix van opbeurende oldschool heavy rock en op folk georiënteerde, Engelse progrock. De zangeres zelf ziet eruit alsof ze recht uit een fantasyfilm komt wandelen. Met haar kraakheldere, extreem krachtige stem zingt ze liedjes die in het refrein soms niet verder komen dan enkel gekrijs. Één ding lijkt zeker; geen show van Rose Kemp zal op een willekeurig gekozen ander optreden van de band lijken. (RM) 

BLACK SUN
"This is love!" schreeuwen de heren van Black Sun met hun ijzingwekkende stemmen, terwijl ze de Bat Cave onderdompelen in absolute duisternis met vernietigend zware doommetal. Wie wil zwelgen in zelfmedelijden en wereldverachting, is op de juiste plaats aangeland. Maar die vaststelling alleen doet de band tekort. Want Black Sun heeft meer te bieden dan een opeenhoping van logge gitaarpartijen, dreunende bastonen en dissonante tussennoten. De drummer zet onverwachts een melancholische, zuivere stem op, een lichte groove onderbreekt zo nu en dan de loodzware brij en op het meest ingetogen momenten doet de gitaarpartij zelfs een beetje aan Beethoven denken – hoe bizar die vergelijking ook moge klinken. Black Sun weet de voornaamste valkuil van het genre, eentonigheid, op die manier behendig te vermijden, waardoor het ook een redelijk interessante band is voor niet-liefhebbers van het genre. (FV)

ALEXANDER TUCKER
Eenmansband Alexander Tucker sticht verwarring en wekt bewondering met zijn live gesamplede nummers. Met akoestische gitaar, elektrische mandoline plus strijkstok, twee microfoons en een trits pedalen bouwt Tucker zijn muzikale amalgamen zodanig op dat ze in eerste instantie flink wat melancholie opwekken, maar telkens eindigen in complete verwarring. Wat begint als een prachtig klein nummer -dikwijls ondersteund met gitaartokkeltjes die net zo goed van Nick Drake afkomstig konden zijn- laat Tucker door heftige distortion, verwrongen woorden en andere bewerkingen uiteen vallen in een mistig landschap, dat nog slechts een soort vage herinnering vormt aan het voorgaande. Is hier sprake van een muzikant die zijn eigen kunst vernietigt, of moeten we de verbrokkeling verwelkomen als een andere, aanvullende vorm? Het feit dat je die vraag kunt stellen zegt denk ik genoeg. (FV)

WHITE HILLS
Afsluitend in de Bat Cave weerklinkt anderhalf uur lang de sublieme, meeslepende spacerock van White Hills uit New York. Terwijl de psychedelische grootheden van Motorpsycho in de grote zaal spelen, is het toch dringen geblazen om een glimp van het drietal op te vangen. De goede reputatie die daar de oorzaak van is, maakt de band meer dan waar met moddervette repeterende riffs à la Hawkwind, hypnotiserende gitaarsolo’s en galmende zangpartijen, die in hun helderheid soms wat aan Black Rebel Motorcycle Club doen denken. Iets dat je niet snel met spacerock associeert is politiek engagement: White Hills nagelt en passent George W. Bush nog maar eens aan het kruis door samples van zijn leugens af te draaien. Wanneer het teveel dreigt te gaan kabbelen, gooit de band er een bak ontregelende noise tegenaan, die gelukkig niet al te lang aanhoudt. Videobeelden van oude sciencefictionfilms, Egyptische beelden met UFO’s erboven en een ritje over een bergpas ondersteunen het geheel. Misschien een aanrader voor de EO: met de muziek van White Hills eronder zou ik meteen vaste kijker worden van Rail Away (je weet wel, met die treintjes). (FV)

BURIAL HEX
Een nieuwe lokatie op Roadburn is het tegenover 013 gelegen V39. De kelder van het gebouw is een mooie lokatie voor Burial Hex, die je met zijn laptop trakteert op de meest gruwelijke horror-electronics. Doomnoise die je eerder op een festival als ZXZW verwacht; gewaagd geboekt dus door Roadburn. Burial Hex is met zijn grafherrie dan ook bedoeld voor de meer openminded bezoeker. Helaas komt de act niet geheel over. Daarvoor moet het donkerder en stiller zijn. Het publiek is hier niet voor in. Op een enkeling na, die zichzelf, zittend voor het podium, mee laat voeren naar de duisternis. Terwijl de donkere, gruizige drones doorsuizen, schreeuwt Burial Hex er overheen met veel distortion. De set vol industrial noise en ambient composities duurt anderhalf uur. Voor de liefhebber een Walhalla, voor de doorsnee bezoeker slopend. (DS)

Het was zo druk in de Bat Cave, dat onze fotograaf niet bij het podium kon komen om foto's te maken. Onze excuses hiervoor.