California Dreaming met Paulusma

Zwarte Kat laat gelikte popsound horen

Wouter de Waal ,

Voor een opvallend lege Kleine Zaal presenteerde oud-Daryll-Ann songwriter Jelle Paulusma afgelopen donderdag het nodige nieuwe solomateriaal, dat klonk als een klok. Met een prima begeleidingsband liet hij heerlijk uitwaaierende West Coast-psychedelica, gevolgd door meer songgerichte stukken, op het publiek los.

Zwarte Kat laat gelikte popsound horen

Voor een opvallend lege Kleine Zaal presenteerde oud-Daryll-Ann songwriter Jelle Paulusma afgelopen donderdag het nodige nieuwe solomateriaal, dat klonk als een klok. Met een prima begeleidingsband liet hij heerlijk uitwaaierende West Coast-psychedelica, gevolgd door meer songgerichte stukken, op het publiek los.

ZWARTE KAT
Maar eerst is het de beurt aan het Rockacademiegezelschap Zwarte Kat om de schaarse aanwezigen op te warmen met Nederlandstalige pop, die wel wat doet denken aan (niet schrikken) Acda & De Munnik. Dragend element van de band is zonder twijfel zanger Harm Timmermans, een enthousiaste krullenbol met een lichtelijk malle uitstraling. Zijn teksten handelen onder meer over het geboren zijn op vrijdag de dertiende, een zwarte kat die hij vroeger vaak ’s nachts tegen het lijf liep, hangen in de kroeg zonder geld, verslavingen aan chocola en de geur van de eerste lentedag. Aan heroïne begint hij niet, want "die naald vind ik zo eng". Allemaal heel begrijpelijk en aangenaam, net zoals de muziek trouwens. Zonder meer een heel kundige en veelbelovende groep, die echter wat meer buiten de lijntjes mag kleuren (misschien kunnen ze daar op de academie een vak voor oprichten).

PAULUSMA
Jelle Paulusma en consorten kunnen wat dat betreft wel als lichtend voorbeeld dienen, zeker tijdens het eerste deel van hun set. Daarin brengt de band uitgesponnen psychedelische jams ten gehore die je in gedachten moeiteloos verplaatsen naar de Amerikaanse westkust in de zestiger jaren. Het bezwerende drumwerk, de regelmatig gedubbelde gitaren, de samenzang van Jelle met broer Coen: alle onderdelen van deze werkstukken versterken elkaar en leiden tot een uiterst meeslepend geheel. Vervolgens richt Paulusma zich meer op liedjes, die ook prima vertolkt worden, hoewel bovengetekende liever één lange psychedelische trip had gehoord. Maar dat zou hij oude Daryll-Ann fans wellicht ook niet aan kunnen doen. Hoe dat verder ook zij, als de start van dit concert indicatief is voor het pad dat Paulusma als soloartiest is ingeslagen, belooft dat veel goeds voor de toekomst!