B-Stage kent dit jaar een nieuwe opzet. Nu met meerdere zalen en meer bands. Het klassenverschil was enorm op de eerste showcase woensdag. Daar waar de oud-deelnemers (Sean Walsh Band, neWax en The 101’s) lieten horen enorm gegroeid te zijn het afgelopen jaar, stelde de nieuwe lichting bijzonder teleur. Het hoogtepunt van de avond: Sean Walsh Band die live op het podium zijn contract tekende bij Corazong Records. COTTON FEVER (KLEINE ZAAL) Hardrock met een mespuntje punk, dat is Cotton Fever. Dat ze hun inspiratie halen uit Foo Fighters is duidelijk. Meer dan duidelijk, wat mede uit de schreeuwerige vocalen doorklinkt. Ook de muziek neigt die kant uit en lijkt bij vlagen op ons Nederlandse Di-rect. De band staat vertrouwd op het podium en speelt op zijn gemak. Iets dat een pluspunt is. Met de podiumpresentatie zit het dus wel snor. Maar de rest? De nummers klinken ansich prima, maar daarmee is ook alles gezegd. Waar de bassist zo nu en dan verrast, is het geheel eigenlijk vrij voorspelbare rock. Als dat je ding is, prima. Muziekliefhebbers die iets meer dan dat zoeken, raken snel verveeld. Zoals Peegy Lee al schreef "you give me fever". Dit is niet het geval bij Cotton Fever. (DS) SAKMI (BAT CAVE) Sakmi trapt deze eerste editie van B-Stage af in de Bat Cave. Sakmi bestaat uit drie jonge honden en één jongedame op drums. De band maakt zeer clichématige pop/rock met een vleugje punk. Helaas is het spel behoorlijk rommelig. Zo vertraagt de drumster veelal hoorbaar, waardoor het op den duur de grip op het publiek verliest. Het bewijs daarvan is het klappende intermezzo, waarbij letterlijk niemand meeklapt. Eigenlijk is dat best sneu om te zien, want Sakmi is een leuk bandje om naar te kijken en de bandleden doen hard hun best om een goede indruk te maken. Toch is het niveau B-Stage vele malen te hoog gegrepen. Wellicht past Sakmi beter thuis op die andere bandwedstrijd van Bram, namelijk Popsport. Vanwege de jonge leeftijd krijgt wat mij betreft de band het voordeel van de twijfel om zich nog verder te kunnen ontwikkelen en te werken aan een eigen geluid, maar op B-Stage hebben ze echt nog niets te zoeken. (JD) HANGOVER SUNDAY (KLEINE ZAAL) Dan de beurt aan de Kattenmeppers van Hangover Sunday om hun ding te laten zien aan het inmiddels groeiende publiek. Hangover Sunday maakt muziek die je wel kan gebruiken na een avondje stappen op zaterdagavond; easy-listening poprock. Bij het eerste nummer drijft er een The Police gevoel boven. Dit komt vooral door het staccato-gitaarspel en de manier van zingen (niet zozeer het stemgeluid). Gaandeweg komt er meer Racoon bij kijken en lijken de Helmonders toch wel erg veel gemeen te hebben met deze band. Natuurlijk geen slechte vergelijking. Verderop in de set ruilt een van de gitaristen zijn akoest in voor een reeks toetsen. Het gebruik van deze synthesizer maakt het allemaal een stuk aantrekkelijker en boeiender. Maar nog steeds kleuren de bandleden netjes binnen de lijntjes en waagt niemand zich hierbuiten. Hangover Sunday, waar is je smoel?! (DS) MOPED (BAT CAVE) Een andere band die op B-Stage niets te zoeken heeft is het Eindhovense Moped. Hoe deze drie heren door de B-Stage keuring heen hebben kunnen komen is mij een compleet raadsel. Het gegeven is op zich wel interessant: je zet drie mensen in een band en laat de drummer zingen. Pleur een hoop effecten op zijn stem en dan lijkt het vocaal ook nog eens ergens op. Na een paar nummers valt op dat Moped er niet komt met alleen het interessante gegeven. Sterker nog, Moped klinkt als een zeer slap aftreksel van Golden Earring. Na verloop van tijd beginnen die stemeffecten ook enorm te irriteren. De reden hiervoor is, omdat het nul toegevoegde waarde heeft en alleen maar wordt gebruikt om te verhullen, dat de drummende zanger gewoon echt niet kan zingen. Beter kan hij zijn geld besteden aan zanglessen, dan aan dure effectenkastjes. Het lijkt misschien heel makkelijk om als recensent een beginnende band compleet af te zeiken, maar hier valt jammer genoeg echt geen positieve noot aan toe te voegen… (JD) THE 101'S (KLEINE ZAAL) The 101's, die uit de buurt van Eindhoven rockcity komen, vissen uit dezelfde vijver als Cotton Fever. Het verschil is echter dat The 101's ten eerste de nadruk meer leggen op de punkrock en ten tweede daar waar Cotton Fever begint te vervelen, The 101's voor energie blijven zorgen. Niet alleen door de presentatie van dit viertal (bij de eerste noot staat de helft van de band al op de monitoren), maar ook de in your face punkmuziek. Deze blijkt alleen niet bijzonder origineel. Het blijft toch weer een beetje steken bij het Sum41, Blink182-gevoel en het Vlaamse Janez Detd en dat hebben we nu eigenlijk wel gehad. Ondanks dit doet The 101's het hoofd wel bewegen en de voet meetikken met het ritme. Iets dat de vorige bands niet voor elkaar kregen. (DS) GOODWEATHERDAUGHTER (BAT CAVE) Goodweatherdaughter, oftewel Inge van den Kroonenberg, brengt een welkome rust op deze, overwegend ruige, B-Stage avond. De Tilburgse groeide op met de klassieke sopraan stem van haar moeder, die ze later een ruw randje gaf door te zingen in punkband No Wisdom. Kroonenberg brengt dromerige liedjes, verpakt in een donker jasje. Invloeden van grootheden als Jeff Buckley, Tori Amos en Nick Cave zijn duidelijk te horen. Mede door Kroonenbergs grote bereik kennen de nummers veel afwisseling en wordt het nergens saai of voorspelbaar. Wat haar echter breekt zijn haar zenuwen. Bij elke verkeerde snaar die ze aanslaat of verkeerde noot die ze zingt, slaat ze haar ogen neer en verontschuldigt ze zich. Ook vallen er pijnlijke stiltes bij het publiek als Kroonenberg iets grappigs probeert te vertellen tussen de nummers door. Jammer, want hierdoor neemt haar slechte performance de overhand en lukt het haar moeilijk om alleen met haar geweldige stem te overtuigen. Het is dus wel duidelijk wat er moet gebeuren voordat we Goodweatherdaughter terugzien op grotere podia: die zenuwen onder controle houden! (AN) NEWAX (KLEINE ZAAL) NeWax laat in de Kleine Zaal zien waarom zij een van de B-Stage winnaars van vorig jaar zijn. Met hun levendige show vermaken zij het publiek en brengen zij beweging in de zaal. De zanger springt van de ene kant van het podium naar de andere en zijn energie lijkt maar niet op te raken. De drummer, gitarist en bassist gaan helemaal mee in deze vibe en hierdoor staat neWax als een huis. Het is duidelijk dat neWax zijn inspiratie haalt uit britpop en new wave bands zoals Franz Ferdinand, Joy Division en Kaiser Chiefs, inclusief de hoge uithalen en overdadige performance. Dat laatste is gelijk ook het enige minpunt van neWax. De zanger lijkt wel een slechte gimmick van de zanger van Kaiser Chiefs en zijn overdreven presentatie komt op den duur niet meer erg spontaan over. Het lijkt wel een voorbedacht kunstje. Buiten dat (en die afschuwelijk lelijke paarse polo's met groene stropdassen) laat neWax zien toe te zijn aan een nieuwe uitdaging. Een groter podium zou deze band niet misstaan. (AN) SEAN WALSH BAND (BAT CAVE) Het bluestrio Sean Walsh Band was vorig jaar al de beste act van B-Stage en is dat vanavond moeiteloos weer. Dat het B-Stage project voor de band windeieren heeft gelegd blijkt wel uit dit optreden. De band is nog beter op elkaar ingespeeld en straalt nog meer zelfvertrouwen uit dan voorheen. Daar waar de band voorheen meer de ruimte en het experiment opzocht, door veelal te improviseren op hun eigen nummers, kleuren de mannen dit optreden veilig binnen de lijntjes. Wellicht komt dat, omdat de band graag nieuwe nummers wil laten horen van hun komende album Timetravellersexmachine, wat zij op 2 oktober lanceren in Villa Vierjaargetijden. De kers op de taart is het moment dat de band halverwege hun optreden een handtekening zet onder het platencontract van Corazong Records. Een hele prestatie voor een band dat een oud genre weer nieuw leven inblaast. Alleen die ouderwetse blousjes kunnen echt niet. Buiten dat is dit optreden ook voor het publiek de kers op de taart van deze eerste editie B-Stage. (JD)