Op voorhand lijkt dit avondje Bat Cave een topavond te worden. Helaas weet A Storm Of Light, ondanks al haar credits, die belofte niet waar te maken. Teveel Neurosis-Light met teveel drums. Opener Amen Ra weet gelukkig de doomsfeer wel goed neer te zetten, waardoor de avond toch enigszins een succes mag heten. AMEN RA Bij binnenkomst in 013 staat Amen Ra nog op te bouwen. File heeft de band vertraagd. Als ze echter klaar zijn met een korte line check, zet Amen Ra meteen in met hun ravenzwarte doom. Onder donkere wolken, geprojecteerd achter de band, zet het hun lome geluid neer. Hier en daar doet de band denken aan de Japanse screamo-band Envy, doch zwaarder, apocalyptischer. De eerste paar nummers verdwijnt de zang nog in de mix, maar dat wordt gelukkig rechtgetrokken. Daarna doet Amen Ra niets anders dan overtuigen. Alles wordt gegeven, en bijna de hele show stampt de zanger krijsend voor het podium op en neer. De visuals bij het optreden trekken je nog verder in de duistere sfeer die neer wordt gezet. In voortdurende zwart/wit beelden word je mee de ellende ingetrokken. Een sterke show van wat de huisband van 013 lijkt te worden (minimaal vijf keer in de afgelopen anderhalf jaar). A STORM OF LIGHT Na Amen Ra is het tijd voor A Storm Of Light. Op het eerste gezicht een superband, gezien de referenties van de verschillende bandleden (onder andere Unsane, Red Sparowes, Battle Of Mice). Helaas blijkt maar al te snel dat referenties stapelen niet altijd een meerwaarde levert. Vanavond in ieder geval niet. Met drie bliksemschichten achter de band en een hoop tromgeroffel begint het concert. En daar zit meteen een manco. De drummer van Unsane past erg goed bij het geluid van Unsane, maar zijn drukke, vullende drumstijl doet de nummers geen eer aan. Daar waar de nummers iets weg hebben van de trage stukken van de oude My Dying Bride, donker, loom en traag, lijkt de drummer voortdurend opzoek naar de kleinste ruimte om op te vullen. Dit terwijl de kunst van drummen, zeker bij doom, de kunst van het weglaten is. Daarnaast zit de zanger er voortdurend naast, niet bij een nummer, maar de gehele set. Niet dat er geen goede stukken zijn, of deze band aan alle kanten rommelt. Nee, hier en daar wil je toch mee tikken of even het hoofd bewegen. Soms wordt dat ‘eind van de wereld’-gevoel dat zo essentieel is bij doom geraakt, vooral dankzij de dreigende visuals die op de achtergrond worden geprojecteerd. Gelukkig wordt daar niet teleurgesteld. Toch overheerst aan het eind van het optreden het gevoel dat je naar een lange drumsolo met muzikale begeleiding hebt gekeken. Niet het hoogtepunt van de avond, wat ook wel blijkt als tegen het einde van A Storm Of Light de Bat Cave langzaam leegloopt. Schijnbaar zit niemand te wachten op een Neurosis-Light. Dat is net als met Amstel Light, je drinkt het als er echt niets anders is, maar het smaakt niet.