Wat een feest voor Sean Walsh Band. Recentelijk zette zij tijdens hun optreden op B-Stage een handtekening onder het platencontract van CoraZong Records en nu is de plaat er dan eindelijk. Timetravellersexmachine heet ie en dat wordt gevierd! Bij aankomst van Villa de Vier Jaargetijden (dat met wat fantasie doet denken aan Villa Volta uit attractiepark De Efteling) word je ontvangen door een psychedelisch muziekje en een hal vol met rook. Wanneer je verblindt door de rook de zaal bereikt en weer wat kunt zien, waan je je welhaast op een societyfeestje. Mensen met nette pakken en stropdassen serveren drinken en ook de zaal ziet eruit als een chique ruimte, waarvan het meubilair in nog geen 200 jaar veranderd lijkt. Iets over tienen stapt Sean Walsh Band het grote podium op. Daar waar deze drie heren je normaal vanaf noot één wegblazen met hun krachtige bluesrock, duurt het hier wel een poosje voordat de locomotief echt op gang komt. De eerste paar nummers is het trio overgeconcentreerd bezig met goed en foutloos spel, dat het daardoor juist rommelig wordt. De ‘ow-ja-fuck’ glimlachen van Sean Walsh naar zijn medemuzikanten is daar het bewijs van. Wanneer de band voor het nieuwe nummer Cinderella Princess even een rustmomentje neemt en deze opdraagt aan hun oud bassist is het ijs gebroken. De band lijkt ook zelf zijn rustpuntje gevonden te hebben en de overconcentratie maakt plaats voor spelplezier en een overtuigende glimlach van oor tot oor. Het hoogtepunt wordt vlak daarna bereikt met het geweldige, ruim elf minuten durende epos Sirkus. Helaas zakt de aandacht daarna enigszins weg. Dat komt omdat Sean Walsh Band simpelweg niet genoeg goed materiaal heeft om anderhalf uur te blijven boeien. Ook worden sommige nummers iets te erg uitgesponnen en blijft de verwachte climax uit. Bij een optreden van een half uur is dat absoluut geen ramp, maar met de vele lange uitgesponnen versies en geïmproviseer word je geduld met anderhalf uur speeltijd wel heel erg op de proef gesteld. Toch is dat niet de grootste reden waarom het maar niet wil blijven boeien. Dat is toch de locatie. Blues hoort niet thuis in een grote decadente villa, maar een goedkope, rokerige kroeg. De grootste ergernis is het licht. De kroonluchters in de zaal blijven namelijk aanstaan, waardoor je sneller afgeleid bent door wat er om je heen gebeurt. Als de zaalverlichting uitstaat word je welhaast gedwongen om naar het podium te kijken, nu is dat juist niet het geval. Ook doet het enorm veel afbreuk aan de sfeer. Door de veelheid van licht heeft het optreden meer weg van een open repetitie dan een unieke cd-presentatie. Het is jammer dat de ‘randfactoren’ erg hun stempel drukken op het optreden, maar ook Sean Walsh Band zelf is weleens in betere vorm geweest. Het wil simpelweg niet knallen vanavond. De fanfare die op het einde de zaal in komt lopen is een leuke extra toevoeging, maar de toegift daarna is echt teveel van het goede. Desondanks raad ik wel aan Sean Walsh Band zeker eens te gaan checken op een podium in de buurt, want Sean Walsh Band is normaal gesproken een ervaring die je sinds Rory Gallagher niet meer meegemaakt hebt, maar alleen nooit meer in Villa de Vier Jaargetijden…