Pete Philly & Perquisite zetten zondagavond de Dommelsch Zaal op zijn kop met hun zwoele beats en lekkere raps. Zij showden een sterk staaltje mellow hiphop van Nederlandse bodem. Support act Sabrina Starke kon het publiek niet bekoren. De meeste bezoekers waren druk bezig in een gesprek of wisselden verontruste blikken uit richting het podium. SABRINA STARKE Netjes om half negen begint Sabrina Starke. De Dommelsch Zaal is al flink volgestroomd, al is dit niet voor Starke. De Rotterdamse zangeres brengt een erg sloom reggaegeluid, wat niet echt overslaat op de zaal. Een aantal mensen besluiten maar een gesprekje te gaan voeren, welk voorbeeld door de meeste bezoekers gevolgd wordt. De pogingen van Starke om het publiek toch betrokken te houden, komen wat goedkoop over, met literaire volzinnen als “Deze is voor de ladieees”. Gelukkig is de zang beter. Erg veel beter zelfs, en alleen hierdoor houd je het eerste kwartier gemakkelijk je aandacht erbij. Als blijkt dat het tweede kwartier op precies dezelfde tonen voortzet wordt dit lastiger. Dit wordt ook vrij pijnlijk duidelijk als Sabrina weer wat interactiefs probeert, met de vraag “Mag wat licht?” Het antwoord bestaat uit pakweg zes mobieltjes en een vuurtje of vijf, vanuit een bijna volle Dommelsch Zaal. Na een dubieuze reggaecover van het bekende Fire Water Burn van Bloodhound Gang gaan er onder de bezoekers nog meer verontruste blikken rond. Na een half uurtje houdt Sabrina Starke het dan ook voor gezien. De mensen in de zaal geven een degelijk applausje, en hopen stiekem dat Pete Philly & Perquisite (of “Piet&Perk” volgens anderen) wat energieker zullen zijn. PETE PHILLY & PERQUISITE En dat zijn ze gelukkig. Vanuit het donkere podium klinkt een lekkere beat en zodra er een petje het podium oploopt raast het publiek als een malle. Het klinkt alsof de Stones themselves het podium zullen betreden. Het blijken helaas toch Pete Philly & Perquisite te zijn. Na een strak intro volgt de rest van de band, bestaande uit saxofonist, bassist, toetsenist en plaatjesdraaier. Het ene na het andere lekkere mellow-nummer komt het publiek ter oren en de meute mensen is al zichtbaar meer aan het swingen. Pete Philly neemt ook zijn tijd voor interactie met het, nu welwillende, publiek, al is deze interactie niet altijd even zinnig. Pete Philly & Perquisite geven desalniettemin nummer na nummer een heerlijke combinatie van zwoele beats en lekkere raps weg, waarbij het haast onmogelijk is om niet met je hoofd of voeten mee te tikken. Als op een gegeven moment alle bandleden behalve Perquisite het podium verlaten is het tijd voor een showtje met slechts zijn cello. Door middel van het samplen van zijn getokkel, en later zijn strijkmanouvres, ontstaat een ongelooflijk vol geluid, wat eindigt in een soepele dansbare beat. Deze weg naar de climax wordt door het publiek dan ook erg gewaardeerd. Enig minpuntje is alleen nog dat Pete Philly vlak voor het einde van de show een bepaald aantal zinnetjes in het Frans probeert. De tekst klopt wel, maar het pijnlijk lage niveau van het tekstje en het accent wat er aanhangt zijn toch ietwat confronterend. Gelukkig kan dit de stemming nauwelijks drukken, en blijft de show van Piet en Perk een sterk staaltje mellow hiphop van Nederlandse bodem.