Habiba gaat vrolijk verder om 22.15 uur en laat het publiek lekker wegdromen met haar mysterieuze muziek. De meest geboekte live band van Nederland, namelijk De Staat brengt wat meer in-your-face rock, maar is ook steengoed. Helaas heeft Blaudzun ook te kampen met een verkeerde locatiekeuze, maar zorgt Geigercounting voor een explosieve afsluiting van deze Popronde. HABIBA (22.15 UUR - THEATERS TILBURG) Je droomt lekker weg met de persoonlijke teksten van Habiba. Al uitleggend vertelt ze haar ervaringen en deelt ze die middels haar muziek. Het enige irritante aan haar optreden is de setting zelf. Een klein podium naast een drukke bar, waar veel mensen door elkaar heen praten. Gelukkig is er een select gezelschap dat aandachtig naar haar teksten luistert en soms vrolijk meeklapt op haar refreinen. De combinatie met de harp geeft het geheel een gedurfd Oosters tintje. Geen wonder dat dit bekroonde juweeltje het publiek weet te vangen met haar prachtige hoge stem en mysterieuze harpspel. Dit soort optredens eindigen altijd te snel. (DvA) DE STAAT (22.15 UUR - CUL DE SAC) Melodische, dansbare, vuige stonerrock. Een rare combi misschien, maar De Staat laat aan een bomvolle Cul de Sac horen dat het kan. Deze vijfkoppige band uit Nijmegen blaast, danst, experimeteert én het belangrijkste: ze maken erg goede liedjes! Een combinatie tussen Trigggerfinger en The Eagles Of Death Metal. Onze 3VOOR12 collega’s omschreven de debuutplaat Wait For Evolution van De Staat als volgt: “Josh Homme rijdt met een stijve tegen zijn speakers aan bij het beluisteren van deze plaat.” Hoewel de muziek van De Staat niet echt op The Queens Of The Stone Age lijkt, passen ze zeker in het rijtje van de betere stonerrock bands. Een no-opsmuk versie van Kyuss lijkt tijdens het eerste nummer het publiek te overweldigen. Wat De Staat onderscheidt van de gemiddelde stoner is het ‘droge’ geluid wat ze produceren, geen dichtgesmeerde nummers maar veel aandacht voor de drummer en fijne opvullingen met een synthesizer, cowbell en tamboerijn. De Staat durft het publiek te verrassen en in spanning te laten zonder daarmee de kracht van de muziek weg te nemen. De dansbare rock ’n' roll in combinatie met een synthesizer, de band is sympathiek naar het publiek toe en bovenal ontzettend goed. Drummer Tim van Delft, ook wel ‘de beul’ genoemd, doet zijn naam eer aan, maar de andere bandleden doen niet voor hem onder. Momenteel is De Staat de meest geboekte band van Nederland, en dat is niet voor niets. Deze band is gewoon steengoed. (LR) NEXT WASTE DIMENSION (22.30 UUR - LITTLE DEVIL) Trance metal, zo zou je de muziek van het uit Deventer afkomstige Next Waste Dimension wel kunnen omschrijven, dat om half elf aantreedt in Little Devil. Een behoorlijk ongebruikelijke mix van metalen riffs met elektronische dansmuziek dus, waarbij met name de bassist heel inventief te werk gaat. Met videobeelden op de achtergrond creëert men een duistere sfeer bij de dansbare metal. Helaas loopt het publiek er nog niet erg warm voor, het grootste deel blijft afwachtend op een afstand staan. Pas tegen het einde van de set wordt er door een enkeling wat meer bewogen, met name tijdens de afsluitende Prodigy-cover No Good (Start The Dance). Al met al een interessante poging twee op het eerste gezicht erg uiteenlopende muziekstijlen met elkaar te combineren, die echter duidelijk nog even tijd nodig heeft om te groeien bij het publiek. En misschien ook beter tot zijn recht zou komen op een afterparty ergens diep in de nacht na een concert in de metalhoek. (WdW) TWO WAY RADIO (22.30 UUR - BRANDPUNT) In de categorie achterlijke locaties scoort Brandpunt zonder twijfel de hoogste plaats bij deze Popronde. De vrijdagavond is er een van de drukste, en om dan nog een flinke band binnen neer te zetten inclusief synthesizers, drumstel en drie zangeressen is niet erg doordacht. De locatie van de band, een meter achter de voordeur, laat ook te wensen over. Waar nog eens bijkomt dat de meeste vrijdagavondse Brandpuntgangers zich niet kunnen interesseren voor een rockband bij de voordeur. Het etiketje wat volgens het Popronde-boekje bij Two Way Radio past is electropop/rock, waarbij zich alleen iedere bezoeker afvraagt wat er met de electro en de pop is gebeurd. De formatie heeft alles weg van een stevige rockformatie, waarbij de drie zangeressen ervoor zorgen dat de aandacht op de band gevestigd blijft. Dit lukt ze overigens erg goed, want de drie dames hebben er zin in, en ze proberen het rumoerige en lusteloze publiek nog wat mee te nemen in hun muziek. Het stevige, af en toe elektronisch beïnvloedde, rockgeluid kan de Brandpunt gasten niet interesseren, en dat is toch jammer. Two Way Radio kan vast leuke shows geven, maar dan moet het publiek toch wat gewilliger zijn. (WD) BLAUDZUN (23.00 UUR - CAFE JORIS) De eerste band die café Joris op zijn podium heeft staan. Een vriendelijk praatje van de kroegbaas leidt het optreden van singer-songwriter Blaudzun in. Samen met een accordeonist/toetsenist en zijn kleine broertje op gitaar geeft deze singer/songwriter een prachtige set weg. Deze Utrechtse singer/songwriter vernoemde zichzelf naar een onbekende Deense wielrenner, zijn debuutplaat kwam begin dit jaar uit. De Popronde is een mooie presentatieplek om het publiek kennis te laten maken met de sferische, tere liedjes van Blaudzun. Het hoge stemgeluid van Blaudzun doet erg denken aan dat van Thom York. De intrigerende hoge, zuivere uithalen doen de rillingen over je rug lopen. Deze kerel heeft een stem waar je u tegen zegt. The Decemberists meets Arcade Fire, de sound van Blaudzun is melancholiek maar bovenal erg mooi. De toevoegingen van de accordeon bestempelen de melancholiek nog wat meer en de experimentele gitaarriffs geven de muziek nog meer sfeer. Blaudzun excuseert zich tegenover het publiek, hij heeft eigenlijk geen vrolijke liedjes. Naar mijn smaak is dat ook helemaal niet nodig. Blaudzun maakt muziek voor de tere zielen onder ons. Lovelies Bleeding Hard is een ontzettend mooi nummer, waar de tranen bijna van over je wangen gaan lopen. Café Joris is helaas niet de beste plek voor Blaudzun om op te treden. Voorin wordt écht geluisterd, maar achterin de kroeg wordt steeds harder gekletst door met name studenten. Zonde, dit verdient de band niet. Blaudzun is in staat een zaal stil te spelen, maar café Joris is daar niet beste plek voor. Een prachtig optreden op de verkeerde plek. De muziek van Blaudzun geweldig mooi en zit bomvol met emoties. Deze singer/songwriter verdient beter! (LR) YOUMEELECTRICITY (23.00 UUR - STUDIO) Om elf uur is het dan aan Youmeelectricity om zijn kunsten te vertonen. Studio is al aardig gevuld wanneer de band begint en al snel is duidelijk waarom. Dit is makkelijke, voorspelbare en toegankelijke pop. Er wordt niets nieuws gebracht, en eigenlijk heeft de band weinig unieks. Couplet, refrein volgen zich op in het standaard format van de “hit”, en het publiek slikt het als zoete koek. Ze zullen dus wel snel doorbreken en de top 40 bestormen met hun liedjes die mooi het gat kunnen opvullen dat Krezip einde dit jaar gaat laten vallen. Nu maar kijken of Youmeelectricity het stokje in de popestafette van Krezip overneemt zonder het te laten vallen. (TvE) GRAND WAZOO (23.00 UUR - PARADOX) In tegenstelling tot een aantal andere bands speelt het funky jazzcollectief Grand Wazoo wél op het juiste tijdstip en op de juiste plaats. Good old Paradox... Voor een goed gevulde zaal brengen de mannen een interessante en tegelijkertijd toegankelijke mengeling van jazz, funk, meeslepende saxofoonsolo’s en aan Pink Floyd schatplichtige gitaarpartijen, dat alles aangevuld met elektronische klanken uit de laptop. De mannen van Grand Wazoo hebben een hoop individuele kwaliteiten in huis en weten een perfect uitgebalanceerd geluid neer te zetten. Behendig laveren ze tussen stevige funk, dromerige rock en traditioneler klinkende jazz, hetgeen een boeiende en dynamische show oplevert. Voor experiment is ook wat ruimte, maar liever houden de muzikanten de touwtjes stevig in handen. Koptelefoontjes op, zodat geen noot misplaatst wordt. Hun perfectionisme levert een oerdegelijk geluid op, maar weinig verrassingen. Dat is dan ook het enige punt waar iets op aan te merken valt: een beetje minder regie en wat meer spontaniteit zouden Grand Wazoo (zeker live) een nog beter band maken dan het nu al is. (FV) GEIGERCOUNTING (00.30 UUR - STUDIO) Op de website van Geigercounting (echte naam: Maurits de Lange) omschrijft hij zichzelf als full-time huisvader, die, als zijn dochter slaapt, zijn slaapkamer induikt om electro te produceren. Het is moeilijk om je voor te stellen hoe iemand in z’n huishouden nog kan slapen als de vette beats die Geigercounting voortbrengt door het middernachtelijke huis van De Lange galmen. Geigercounting is de afsluiter van de Popronde Tilburg 2008, en wat voor een! Hij sampelt ten overstaan van een enigszins mat publiek een zeer overtuigende set in elkaar. Die, als hij eenmaal op stoom is, zelfs doet denken aan acts zoals The Chemical Brothers, hoewel zonder de overdaad aan samples die hen vaak kenmerken. Dat is ook wat Geigercounting zo sterk maakt; zijn dikke, volle sound, die op geen enkel punt dreigt te verzuipen in overdaad. Op een bepaald punt lijkt het alsof Geigercounting een nieuw nummer zeer slordig inmixt. Verbaasd kijken enkele aanwezigen op. Wat blijkt, de volgende act, de in dit geval toepasselijk genaamde DJ Bacterie, heeft per ongeluk zijn muziek al opengedraaid. Dit wordt snel door hem recht gezet, waarop het publiek geconfronteerd wordt met plotselinge stilte. “Welke knop moet ik nu indrukken”, horen we een enigszins verbaasde Geigercounting zeggen. Het is niet duidelijk geworden welke knop het nou precies is geworden, maar het lijkt er op dat daaraan verbonden de allerdikste bas sinds tijden zit. Alle frustratie van zich af sampelend revancheert Geigercounting zich op fenomenale wijze, en zet hij de laatste vijf en ook de meest explosieve minuten van zijn set neer. Al met al een zeer sterk einde voor een toch al overdonderende set. Ik ben vanaf vandaag fan! (RC)