Danceformatie The Routines weet het publiek niet te laten dansen en singer/songwriter Joep Berkenbosch weet niet helemaal voor kippenvel te zorgen. Dat ligt niet aan hun uitstekende optredens, maar aan de dubieuze locatiekeuzes van sommige bands op de Popronde. RO HALFHIDE (21.30 UUR - MEESTERS) Op de meest ongeschikte plek die Popronde had kunnen kiezen staat Ro Halfhide eenzaam en alleen met zijn akoestische gitaar. Vechtend tegen een kletsende menigte en met percussie van vork en mes op porselein komen de op zich prachtige nummers niet uit de verf. Nummers die hun roots vinden in de oude blues en country, waarbij je moet denken aan artiesten als Woody Guthrie. Verhaaltjes over steden en ellende, alles dat voorbij komt in de dagelijkse stroom is inspiratie voor Halfhide. Waarschijnlijk is dat ook het beste wat hij uit dit optreden haalt: inspiratie voor een nieuw nummer. Want erg bevredigend kan dit niet zijn. Wij zien hem in ieder geval graag een keer terug in een betere setting, bijvoorbeeld op Sounds Like Sunday. En dan weer met die prachtige Fats cover. (TvE) THE DARKO (21.30 UUR - EXTASE) Het is al tien uur in Extase als deze band (een half uur te laat) zijn optreden begint. De goede dosis humor en de onstopbare drum en zang maken het tot een energieke poprock show. Snelheid, heldere teksten en lekker gejam op gitaren. Helaas zijn er weinig mensen die dit optreden aanschouwen, Extase is namelijk maar halfvol. Jammer dat er nog files zijn in Nederland, dat is namelijk het enige wat deze band vertraagt op deze avond. (DvA) WE LOVE PEOPLE IN BEARSUITS (22.00 UUR - RUIMTE X) We Love People In Bearsuits staat bij binnenkomst al even te spelen en heeft er duidelijk plezier in. En dat is eigenlijk ook het enige dat je hier met goed fatsoen over kunt schrijven. De band verzuipt namelijk in zijn eigen echo. Maar goed, ergens door de galm heen horen we een electrowave band die duidelijk geïnspireerd is door Duitse wave uit de jaren '80. Met enthousiasme en in berenpakjes staan ze springend in Ruimte X. Maar of dit meer dan een gimmick is weten we bij het verlaten van de onbeduide ruimte niet. (TvE) THE ROUTINES (22.00 UUR - STUDIO) In weerwil met hun naam komen The Routines nog maar net kijken. Het electroduo uit Nijmegen en Wageningen bestaat nog geen halfjaar, maar laptopman André en zangeres/danseres Kelly hebben hun geluid in die korte tijd al behoorlijk uitgekristalliseerd. Onlangs mochten ze zich nog voorstellen in de rubriek Hollandse Nieuwe op onze moedersite. Terecht, zo blijkt, want dit duo heeft een hoop potentie. Gruizige beats, een flinke dosis rock en de grenzeloos enthousiaste Kelly vormen de belangrijkste bestanddelen van The Routines, die qua geluid ergens tussen Soulwax, Goose en Vive La Fête inzitten. Smerige muziek met veel 80’s invloeden, waar je ook nog eens uitstekend op kunt dansen. Dat doet frontdame Kelly met verve, maar het publiek volgt jammer genoeg niet. Ook hier is het probleem vooral het tijdstip: de muziek staat veel te zacht omdat er nog mensen zitten te eten en er staan zelfs nog tafeltjes (!) voor het podium. Daardoor wordt het optreden niet het feestje dat het zou kunnen, wat zeg ik, zou moéten zijn. Een herhaling in 013 of Cul de Sac lijkt me zeker op zijn plaats. (FV) JOEP BERKENBOSCH (22.00 UUR - CAFE SCHLAPPI) De muziek van Amsterdamse singer/songwriter Joep Berkenbosch is muziek waarvan genoten dient te worden. Hij heeft een geweldige stem en beheerst zijn instrument (de gitaar) uitstekend. Dat maakt het des te schrijnender dat de organisatie van de Popronde Tilburg ervoor heeft gekozen Joep Berkenbosch op te laten treden in café Schlappi. In alle opzichten een dorpscafé, dat op merkwaardige wijze zijn weg naar de Heuvel heeft gevonden. De stamgasten van Schlappi lijken, als ze de aanwezigheid van de klanken van Berkenbosch al erkennen, hoogstens geïrriteerd dat ze onderbroken worden in hun onderlinge gesprekken. Een probleem dat ze pogen op te lossen door nog harder te praten, dan wel helemaal weg te gaan. Hetgeen de algehele sfeer nou niet bepaald ten goede komt .Dergelijke irritaties daargelaten zet Berkenbosch, geholpen door de Londense zangeres Carole Denis, een overtuigende act van maar liefst twee uur neer. Hij speelt een mix van eigen nummers en covers. De eigen nummers doen vaak aan Jack Johnson denken, maar weten zich helaas niet altijd voldoende te onderscheiden van elkaar. De gespeelde covers zijn erg goed. Met name een cover van I Heard It Through The Grapevine van Marvin Gaye doet rillingen van genot over de ruggenwervel van ondergetekende gaan. Een beetje jammer is het dat de gekozen nummers nooit de stemgeluiden van zowel Berkenbosch als Denis (die ook bepaald niet gespeend is van een forse portie zangtalent) tot hun recht doen komen. Het is altijd de een of de ander. Tevens valt op dat sommige covers zo goed zijn dat de originele nummers van Berkenbosch daarbij een beetje in de vergetelheid plachten te raken. Al met al is Berkenbosch zeer sterk en overtuigend, jammer alleen dat het in cafe Schlappi plaatsvindt. (RC) ORIENT EXPRESS (22.00 UUR - CAFE BOLLE) Aan het immer studentikoze Piusplein speelt om tien uur de balkanband Orient Express. De locatie voor deze band laat te wensen over, namelijk Café Bolle. De stamgasten van deze tent laten zich niet echt in beweging zetten en blijven achterin het café wat borrelen. De zevenkoppige balkanband weet met zijn drie blazers gelukkig wat sfeer te creëren voor in het café. Dat Orient Express een band is die samengesteld is uit verschillende elementen is erg duidelijk te zien. Zo zien de gitarist, bassist en zangeres er duidelijk zuidelijker uit dan de blazerssectie. Dit is ook terug te zien in de podiumpresentatie. De vrolijke gitarist en zangeres swingen toch wat meer dan de erg Hollands overkomende blazers. Toch laat Orient Express een lekker jazzy balkangeluid horen wat erg goed in elkaar steekt. De muziek is vooral mooi, en een lust voor je oor, maar een echt feest zal er niet snel losbarsten bij een optreden van de band. (WD) MIKE ROELOFS BAND (22.00 UUR - PARADOX) Wat schetst onze verbazing als na een korte pauze rond de klok van tien precies dezelfde muzikanten het podium van Paradox betreden! Ditmaal heten ze echter de Mike Roelofs Band te zijn en staat de toetsenist centraal (die, je raadt het al, Mike Roelofs heet). De muziek die de vier heren maken is zuiver instrumentaal en de nadruk ligt meer dan bij de vorige set op improvisatie. Jazz en funk voeren de boventoon in een set waar Roelofs zich helemaal kan uitleven op ouderwetse toetsinstrumenten als de Wurlitzer en met name het Hammond orgel. De creativiteit en virtuositeit die hij daarbij aan de dag legt is zonder meer indrukwekkend te noemen, hoewel hij naar de smaak van uw zeer geëerde recensent iets te veel ‘binnen de lijntjes kleurt’ in zijn improvisaties, die daardoor bij tijd en wijle wel wat weg hebben van demonstraties van de muzikale mogelijkheden van het instrument. Maar goed, smaken verschillen natuurlijk en de grote muzikale onderlegdheid van alle vier de heren is onloochenbaar. Overigens heeft ondergetekende zich voor het einde van de set naar Little Devil moeten spoeden. (WdW)