De kop is eraf met Gomer Pyle in cd-winkel Sounds. De stonnerrock band opent overdonderend. Overdonderen doet ook Lake Montgomery, terwijl de bands Sheriff Of Hong Kong en I Kissed Charles in de Bat Cave 013 de hoge verwachtingen toch niet helemaal in kunnen lossen. GOMER PYLE (19.00 UUR - SOUNDS) Bij binnenkomst blaast Gomer Pyle de openingssong van zijn recente plaat al de Nieuwlandstraat door. Overdonderende space/stonerrock van een zeer hoogstaand niveau, dat zo de strijd aan kan met Monster Magnet. Een niveau dat ze de gehele set weten vast te houden. Zestig man staat knikkend en breed lachend naar dit viertal te kijken, dat bewijst dat ze niet voor niets nummer twee in de moordlijst van de OOR staan. Met een voldaan gevoel kan men na 45 minuten de rest van de Popronde in. (TvE) SHERIFF OF HONG KONG (20.00 UUR - BAT CAVE 013) In de Bat Cave mogen de jongemannen van Sheriff Of Hong Kong het spits afbijten. Om acht uur beginnen zij met een rommelige en weinig overtuigende set. Op zich zijn de muzikale ideeën van de band best leuk, hoewel ze aan een hoog XEROX gehalte lijden, maar de uitwerking blijft vandaag een beetje achter. Ze missen de ruigheid om van slordig sleazy te maken, en daarmee boven hun idolen (Arctic Monkeys?) uit te stijgen. Die potentie is er mogelijk wel, vooral naar het einde is dat hoorbaar. Misschien een tip om eens naar Feverdream te luisteren voor inspiratie. (TvE) WRECKYARD (20.00 UUR - EXTASE) Met een klein half uurtje vertraging komen de Enschedeërs aan in de illustere kroeg Extase. De kroeg is bijna helemaal leeg, en de vier jongemannen die tezamen Wreckyard vormen, spelen dan ook voor een bijna helemaal lege zaal. De poppige punk die de mannen maken doet het meest denken aan een kruising van SUM41 en Zebrahead, met een mespuntje Spitalfield en een paar korreltjes Taking Back Sunday. De muziek zou ideaal staan onder een snowboard- of surffilm, en doet dan ook sterk denken aan de typische muziek van films als American Pie. De bassist, die de meeste zang voor zijn rekening neemt, straalt ook een type energie uit die deze beelden af maken. Jammer voor de kerels dat Extase nog te leeg is, maar een vrijdagavond om half negen is dan ook niet ideaal. Wreckyard zou in een voller zaaltje met licht beschonken mensen stukken beter tot zijn recht komen. (WD) LAKE MONTGOMERY (21.00 UUR - STOFFEL) "This song is about Texas. Don’t get upset when I say I hate the fucking place", kondigt de Texaanse singer/songwriter Lake Montgomery haar eerste liedje aan. Haar repertoire is traditioneel te noemen: de soulvolle folksongs, waarin soms de blues de overhand nemen, gaan over gemene criminelen, stukgelopen romances, lange reizen en de tergende eenzaamheid die ze tot gevolg kunnen hebben. Klassieke thema’s, die ze in haar teksten authentiek weet te vertolken. De dame met de merkwaardige naam beschikt over een bijzondere stem die het ene moment dramatisch en doorleefd klinkt, dan weer speels en plagerig. Met Tracy Chapman heeft Montgomery meer dan alleen haar vlechtjes gemeen. Subtiel covert ze Billie Holiday en het nummer I’m Gonna Leave You van haar grote voorbeeld Nina Simone. Een percussionist voorziet haar gitaarspel van een aanstekelijke onderlaag en mijn vingers beginnen, schijnbaar uit zichzelf, op tafel mee te trommelen. Lake Montgomery’s optreden is een mooi begin van de avond, hoewel de plaats van handeling niet bepaald ideaal is. Om negen uur zit café Stoffel nog vol eters, die een nogal storend rumoer produceren. Het licht brommende geluid is ook al niet geweldig, constateert de zangeres terecht. Maar uiteindelijk mag het niet deren. Een artiest die zoveel kwaliteit in huis heeft zou nog een goed optreden in het riool kunnen geven. (FV) ORANGE GLOW (21.00 UUR - CUL DE SAC) In afgeslankte versie komt Orange Glow in de kuil van de Cul zitten. Twee man, gitaar, zang, drumcomputer, cello en toetsen. Ondanks het ontbreken van band blijven de nummers aardig overeind, maar na een nummer of drie begint ook de verveling toe te slaan. Veel langer moet zo’n akoestische sessie eigenlijk ook niet duren. Niet alle nummers lenen zich voor de gekozen aanpak, en al snel beginnen de nummers naast op Grandaddy ook heel erg op elkaar te lijken. Orange Glow in uitgedunde bezetting is geen aanrader. Toch doet het je wel afvragen hoe de nummers met band zijn, want dat die iets hebben is wel te horen. (TvE) BART OOSTINDIE (21.00 UUR - PARADOX) De Limburger Bart Oostindie (zo heet die jongen echt) schotelt het publiek in de Paradox rond negenen een afwisselend muzikaal gerecht voor. De kern daarvan wordt gevormd door soul, waar omheen de meest diverse stijlen zoals jazz, blues en country worden geweven, een beetje zoals Stevie Wonder dat in de jaren zeventig deed. Zelf zingend en gitaarspelend, krijgt hij bij de uitvoering van zijn composities ondersteuning van drummer, bassist en toetsenist. Ieder nummer kent wisselende muzikale invloeden, waardoor ze stuk voor stuk een duidelijk eigen smoel hebben. De verschillende verhaaltjes die Oostindie bij de songs bedenkt dragen daar nog verder aan bij. Tel daarbij nog de niet geringe muzikale kwaliteiten van het viertal op en je hebt een prima optreden. (WdW) I KISSED CHARLES (21.15 UUR - BAT CAVE 013) Nadat de soepele plaatjes van de dj van de Bat Cave zijn weggedraaid, is het tijd voor de viermansformatie I Kissed Charles. Ofja, viermans, beter gezegd driemans-en-een-vrouw-formatie, al zal Van Dale dit niet goedkeuren. De drum, bas en gitaarpartijen worden door jongemannen gespeeld, al lijkt het allemaal opvulling voor de frontvrouw met haar synthesizer. De bassist heeft het bewegingspatroon van een lantaarnpaal en de gitarist met zijn Google T-Shirt is ook geen lust voor het oog. De ogen dwalen daarom ook snel af naar de altijd lachende zangeres. Haar hoge Kate Nash-imitatiegehalte is niet alleen maar leuk, dit omdat de zang op momenten te wensen over laat. Gelukkig lijken de leden van I Kissed Charles ook goed naar The Ting Tings geluisterd te hebben, want de muziek is wel lekker dansbaar. Tussen de nummers door vindt de zangeres ruimte voor wat interactie, jammer alleen dat ze probeert de zestienjarigen in het publiek te bereiken, door te vertellen dat het volgende nummer over al haar ‘stomme exen’ gaat. I Kissed Charles is een leuk bandje, met een lekker dansbaar popgeluid, maar aan de rommeligheid van de set kan nog gewerkt worden. (WD)