Na een eerste editie met new wave of british heavy metal iconen Raven precies een jaar geleden, was het afgelopen zondag tijd voor het vervolg op Mario’s Metal Meeting, met het bijna even legendarische Vicious Rumors als headliner. Liefhebbers op leeftijd konden genieten van een dagje allerminst onvoorspelbare maar wel onverwoestbare metal te midden van een uitgelezen gezelschap van gelijkgezinden met patches, leren broeken en strakke korsetten. COURAGEOUS Het Duitse Courageous opent deze metalbijeenkomst voor een nog mager publiek, waar ook bovengetekende schandelijk genoeg geen deel van uitmaakt. De 3VOOR12/Tilburg fotograaf is echter punctueler en weet te vertellen dat deze jongens zoals verwacht goed in elkaar stekende power metal ten gehore brengen. De band wordt in de pers veel vergeleken met Nevermore, maar de opvallende, als vampier geklede en met enge lenzen getooide zanger klinkt toch wel wat anders dan Warrel Dane. Wel lijkt deze groep op hun beroemde muzikale broeders uit Seattle in hun intrigerende coverkeuze. Waar Nevermore nummers van Bauhaus en Simon & Garfunkel succesvol in een metalen jasje steekt, haalt Courageous hetzelfde kunstje uit met Beatles klassieker Yellow Submarine. ARCTIC FLAME Na een introtape vol grommende motoren is het de beurt aan Arctic Flame om zijn klassieke metalgeluid op het publiek los te laten. De epische zang, de veelvuldige bliksemsnelle gitaarsolo’s, de afgezaagde songtitels als Disciples Of The Flame en Hammer Down: dit gezelschap van de Amerikaanse Oostkust heeft alles wat het hartje van de ware power metal fanaat harder doet kloppen. En als er tegen het einde van de set wat technische problemen ontstaan, vult de zanger de lucht met enige positieve opmerkingen over ons aller verbondenheid in zwaar metaal, aangevuld met die typische hoge metaaaaaalen lokroep van het metalmannetje. Was het woord ‘metal’ trouwens al gevallen in deze bespreking? SHADOWKEEP Het Engelse Shadowkeep onderscheidt zich vooral van de andere bands van vandaag door zijn progressieve inslag. De nummers kennen regelmatig ritmisch complexe momenten, waarbij ook de bas vaak duidelijk hoorbaar is en een belangrijke rol vervult. Verder is de aanwezigheid van een vrouwelijke gitarist opvallend te noemen, zeker in dit traditionele, door mannen gedomineerde genre. Afgezien daarvan bezit deze band alle vertrouwde power metal ingrediënten, hoewel de halfkalende maar desondanks nog van lang haar voorziene zanger bij de aankondiging van Leviathan Rising toch nog even voor de zekerheid meldt dat deze song over chaos en dood gaat. Dat we het maar weten. Met het obsceen getitelde With Force We Come komt een einde aan dit prima optreden. WOLF Waar Shadowkeep uitblinkt in het weven van uitgesponnen songs, zoekt het Zweedse Wolf zijn muzikale identiteit meer in pakkende, toegankelijke nummers. Het Swedish Steel T-shirt van de zanger/gitarist is dan ook goed gekozen, want inderdaad heeft deze band muzikaal veel te danken aan het gestroomlijnde geluid van de (weliswaar Britse) Judas Priest klassieker uit 1980. Daarbij rockt de groep het meest van alle bands deze avond, wat in niet geringe mate komt door het aanstekelijke drumwerk. Het steeds talrijker aanwezige publiek doet aardig mee en de band doet ook zijn best het bij het optreden te betrekken, onder meer door de bassist een rondje door de zaal te laten maken. En natuurlijk is het muzikale vakmanschap wederom even degelijk en traditioneel als titels als Children Of The Black Flame en Evil Star doen vermoeden. Vermakelijk dus. VICIOUS RUMORS Maar de onbetwiste headliner van deze avond is natuurlijk Vicious Rumors. Deze band laat al ongeveer een kwart eeuw zijn technisch hoogwaardige melodieuze metal met thrash invloeden los op een gespecialiseerd publiek. Behorend tot de vele bands die de befaamde Bay Area aan het begin van de jaren tachtig voortbracht, is het geluid van Vicious Rumors altijd wat traditioneler en melodieuzer geweest dan dat van de meeste andere groepen uit de regio. Nooit werkelijk doorgebroken, maar met genoeg kleine klassiekers op zak om een gespecialiseerd publiek anderhalf uur te kunnen vermaken. En dat doet men dan ook met verve in een set waarin de nadruk ligt op het eerste handvol albums van de band met krakers als Soldiers Of The Night, Ship Of Fools, The Crest, Don’t Wait For Me, Abandoned, World Church, Down To The Temple en toegift Hellraiser. Deze worden zo nu en dan afgewisseld met recente songs als Mr. Miracle. Nieuwe zanger Ronnie Stixx (die trouwens eerder de vocalen voor zijn rekening nam bij het bovengenoemde Shadowkeep) kwijt zich uitstekend van zijn rol en tijdens het nummer Lady Took A Chance krijgen alle instrumentalisten de gelegenheid hun niet geringe kwaliteiten te demonstreren. Waarbij natuurlijk vooral gitarist Geoff Thorpe niet onvermeld mag blijven, aangezien hij over de jaren de constante factor in de band is gebleven. Groot zal deze groep nooit worden, maar men blijft de eigen muzikale overtuiging trouw en aangezien het publiek van dit soort bands al even loyaal is, klinkt het niet eens overdreven als dit gezelschap aan het einde van het concert meldt ons de komende twintig jaar nog graag veel terug te willen zien. Vernieuwend is hun muziek natuurlijk bepaald niet. Maar wel onverwoestbaar als staal!