Greg Weeks geeft verrassend optreden in Cul de Sac

Festival warmt café op met lieflijke folk

Wouter de Waal, ,

Afgelopen zaterdag deed folkartiest Greg Weeks een zogenaamde ‘last minute show’ in Cul de Sac, als vervanging voor wat afgelaste optredens. Iets waar het publiek op deze vroege zaterdagavond zeker niet rouwig om hoefde te zijn, want Weeks (onder andere bekend van het folkrock combo Espers) liet, ondanks problemen met zijn gitaarpedalen, een prima indruk achter.

Festival warmt café op met lieflijke folk

Afgelopen zaterdag deed folkartiest Greg Weeks een zogenaamde ‘last minute show’ in Cul de Sac, als vervanging voor wat last-minute afgelaste optredens. Iets waar het publiek op deze vroege zaterdagavond zeker niet rouwig om hoefde te zijn, want Weeks (onder andere bekend van het folkrock combo Espers) liet, ondanks problemen met zijn gitaarpedalen, een prima indruk achter. FESTIVAL Maar eerst is het de beurt aan de meisjes en jongen van Festival om de aanwezigen voor zich te winnen. Dit door middel van lieflijke vocale harmonieën van de beide dames, spaarzaam begeleid door trom, viool, gitaar en een kleine op speelgoed gelijkende snarendoos. De verlegen jongeman en de kleine, zeg maar gerust kaboutervrouwtjes, lijken zo weggelopen te zijn uit Het Kleine Huis Op De Prairie en de muziek die ze maken sluit daar perfect bij aan: intieme Amerikaanse folkmuziek, recht uit het hart gezongen. Een vertederend optreden dat overigens ook niet geheel van humor verstoken is (zo heeft een van beide kleine schepselen aanvankelijk een feestmuts op en trekt de ander bij de aankondiging van een ‘down song’ haar lange kousen naar beneden). GREG WEEKS Ook de ‘hoofdgast’ van deze avond, Greg Weeks, heeft een uitgesproken rurale uitstraling met zijn al dan niet zelfgebreid, wijdvallend vest en zijn tamelijk timide presentie. Verder heeft hij lang haar, een bril en een gitaarband in alle kleuren van de regenboog, wat tezamen natuurlijk een ondubbelzinnige associatie met een bepaalde subcultuur die vooral floreerde in de jaren zestig oproept. De muziek is er ook naar: psychedelische folk, waarbij Weeks zang en elektrisch gitaarwerk voor zijn rekening neemt, terwijl de meiden van Festival zich op zang, toetsen en gitaar uitleven. Het resultaat is een mooie en ook ingetogen set, waarbij dat laatste wellicht mede op het conto van de falende gitaarpedalen moet worden geschreven. Naast oorspronkelijk werk speelt Weeks ook enige opvallend gekozen covers: zo horen we een teneergeslagen versie van Madonna’s Borderline en een nummer van een oude Nederlandse band, Supersister (met dank aan 3VOOR12-collega Tjeerd voor dit weetje en wat veel belangrijker is, het op het laatste moment regelen van deze twee concertjes in de Cul). Al met al een verrassende muzikale avond met een stel bijzondere sujetten.