Wat is dat toch op zondagavond in de Kleine Zaal in 013? Zelfs met twee bands die de harten langs alle kanten weten te omsingelen, stond de zaal afgelopen zondag nog niet eens halfvol. Eeuwig zonde. Want Orange Glow wist met haar experimentele, licht psychedelische en brede indiepop het publiek in een haast gehypnotiseerde vorm van verbazing achter te laten, en deed daarmee niet of nauwelijks onder aan de hoofdact. Tim Vanhamel en kornuiten pakten het iets minder experimenteel en wat gelikter aan. Ze kwamen, ze speelden, en ze wonnen de zielen met hun alles omringende gitaargeluid. ORANGE GLOW De bandleden van Orange Glow komen uit Zwolle, Meppel en Deventer. Niet echt spannend dus. De titel van het debuutalbum is dit al een stuk meer: The Magic Tale Of Flying Kite In The Animal Kingdom. De muziek die Orange Glow de slecht gevulde Kleine Zaal inslingert draagt de sfeer van deze titel. Op een haast experimentele wijze brengt Orange Glow mysterieuze, niet eenvoudig in het oor liggende, psychedelische en hypnotiserende indiepop in de breedste zin van het woord. Voor Nederlandse begrippen is het ongekend onconventioneel. Vergelijkingsmateriaal is moeilijk te vinden, trouwens niet alleen binnen de landsgrenzen. De electro-effecten, die bij vlagen een onheilspellend onderbuikgevoel veroorzaken, werken aanvankelijk stevig op de zenuwen van het publiek. Eenzelfde effect heeft de rauwe stem van de zanger, die balanceert op het randje van het toelaatbare. Na enkele nummers treedt er echter een natuurlijk soort van gewenning op die de ongepolijste schoonheid van de muziek op de voorgrond brengt, wat niet in de laatste plaats komt door de melancholieke meeslependheid van de cello. Het stemgeluid van de zanger en de effecten blijken dan opeens perfect op hun plaats te vallen in de grote puzzel die het geluid van Orange Glow vormt. Wanneer de vocalen worden vervormd tot een meeslepende echo komt de psychedelische inslag van Orange Glow volledig tot zijn recht. Het laatste nummer is tactisch gekozen. Een elementair drumcomputertje slingert de verwachtingen aan. Er komen wat effecten overheen. Gitaar, drums, bas, vocalen en cello vallen op uitgekiende momenten in en werken vervolgens toe naar een climax die je bij de strot grijpt. Het publiek met de kin op de borst van verbazing achterlatend. Op plaat klinkt het al onhollands goed, maar live komt er nét dat tikkeltje rauwheid bij kijken die Orange Glow tot een ware belevingssensatie maakt. Al zouden vette visuals de beleving completeren, maar dat is een verwaarloosbaar puntje. TIM VANHAMEL Ex-Sister Poo Poo, ex-Evil Superstars, ex-dEUS, ex-Millionaire, ex-Coca Cola met God, ex-Eagles Of Death Metal en ex-Drummer (als band dan). Tim Vanhamel was het allemaal. Maar tegenwoordig is hij vooral Tim Vanhamel en doet hij lekker zijn eigen ding. Na een breuk met zijn ex brak hij ook met de muziek die hij tot dan toe maakte en koos hij voor muziek uit het hart, gemaakt met medemuzikanten die daar ook een speciaal plekje hebben. Op het podium staan vanavond een leadzanger die tevens gitarist is (Tim Vanhamel), twee andere gitaristen die tevens de backing vocals voor hun rekening nemen, een toetsenist, een bassist en een drummer. Ze spuwen een zwaar en alles omringend popgeluid uit waarbij geen enkel bestanddeel eruit springt, en dat in de meest positieve zin van het woord. Het geluid voldoet aan de omschrijving van Orange Glow, maar dan is het een stuk gelikter, gepolijster en strakker. De vocals van Vanhamel worden grotendeels geëchood wat in combinatie met het gitaar- en toetsenwerk een overweldigend psychedelisch en aangrijpend gevoel creëert. Het is een perfecte balans van alle componenten en het penetreert je tot diep in je ziel. De site van 013 rept, net als overigens bij Orange Glow, over een ‘wall of sound’. Dit is echter een weinig correcte constatering. Maak er maar een ‘skyscraper of sound’ van. Of nee, beter kan nog gesproken worden van een ‘tsunami of sound’ die alles in de ruimte met zich meegrijpt, over je heen dondert en waartegen je jezelf met geen mogelijkheid kan verzetten. De bron van deze tsunami: het rijke geluid van maar liefst drie gitaristen met gelijkwaardige inbreng die je overweldigen met perfect op elkaar afgestemde riffs. Hierbij mag gerust genoemd worden dat Tim Vanhamel ondanks zijn legendarische status niet alle credits op zijn conto schrijft. Ook de andere twee gitaristen krijgen een prominente plek toebedeeld. Eén van de twee medegitaristen van Vanhamel gaat hier nog wat onwennig mee om. Het zal zijn leeftijd zijn. Het menneke is ogenschijnlijk amper achttien jaar. Of hij is eenvoudigweg zelf verbaasd over de stormvloed aan geluid dat te horen is. Het publiek is dat in ieder geval wel. Met een onafgebroken blik staan de hoofden in de half gevulde Kleine Zaal al deinende gericht op het podium. Vanhamel staat met zijn sixties zonnebril, die qua datering goed past bij de inspiratie van de muziek, als ware hij Lenny Kravitz is een dikke partij stoer te zijn. Tussen de nummers door poogt hij zich te ontpoppen als een superschlemiel met flauwe grapjes en een wannabe onzekere houding. Het publiek doorziet hem echter volledig en behandelt hem met het egard dat past bij zijn status. Tim Vanhamel en kornuiten laten een alles omringend geluid horen dat direct de snaren van je ziel bespeelt en je daarmee in een fijne muzikale psychose achterlaat. Denk aan The Funeral van Band Of Horses en in mindere mate Feeling A Moment van Feeder en je begrijpt het misschien een beetje. Maar dit is dikker, hypnotiserender en beter. Deze recensent geraakt in ieder geval in een extatisch gevoel van voldaanheid en roept, geïnspireerd door Southpark, voluit: “Timmyyyyy!”