Bij binnenkomst in de Bat Cave valt meteen op dat het een andere dag dan anders is. De muziek staat op een schappelijk volume, tapijten liggen los op de vloer en er is een kleine zithoek gecreëerd met een tweezitsbank, een staande lamp en zo'n stoel waar je vader al veertig jaar in zit. Ondanks de dikke rookpluimen van de rookmachine en de slechte belichting van het geheel hangt er een rustiek huiselijke sfeer. Je waant je meteen op bezoek bij je oma in de jaren tachtig. Het enige dat ontbreekt is een oude tv met houten kast en druktoetsen. Anders zou je zo met een bord kippensoep op schoot gaan zitten om, zoals het op ouderwetse zondagen hoort, Studio Sport te kijken. Maar we zijn hier niet voor Studio Sport maar voor drie zondaagse optredens in de beeldbuis van de Bat Cave. NIELS DUFFHUËS Om stipt half vier wordt er afgetrapt door Niels Duffhuës. Na een korte introductie door een slecht voorbereide presentator (Niels Duffhuës uit Tilburg?), begint hij zonder woord aan zijn optreden. Drie nummers worden achter elkaar gespeeld zonder enige ruimte te laten voor applaus. Drie goede nummers, en de zaal is dan ook meteen muisstil. Duffhuës doet denken aan singer-songwriters als Richard Buckner of Damien Jurado, moderne donkere country. Na een paar nummers op gitaar wordt deze ingewisseld voor de piano. De combinatie van piano en de stem van Niels doet denken aan Nick Cave, duistere muziek voor op een donkere dag. Helaas is door het geluid of de wijze van zingen geen woord te verstaan van de teksten. Dit terwijl het toch juist om de teksten lijkt te gaan. Jammer, daar het vermoeden bestaat dat we hier met een verteller te maken hebben. Na een half uur sluit Duffhuës af met een nummer achter de harmonium, een instrument dat hij van twee Afghanen in Breda heeft gekocht en vanavond voor het eerst live gebruikt. Een uitdaging voor hem, een bijzondere afsluiting voor ons. SHARRON KRAUS Dan komt de presentator terug om een “gedicht” over zondag in Jeruzalem voor te dragen. Na wat voorleesfouten en struikelpartijen in de eigen tekst volgt een lauw applaus. Na een korte pauze waarin je geacht wordt een puzzel te maken, volgt dan de volgende artiest, Sharron Kraus. Zij begint het optreden met een traditional over de laatste tocht naar de galg, overgaand in een eigen nummer over een dagje uit op de galgenberg. Gruwelijke teksten dus, dit in schril contrast met haar liefelijke stem en dromerige drones op de gitaar. Bij tijd en wijle doet ze denken aan Vashti Bunyan of Sarah White, maar dan minder boeiend. In het begin van het optreden houdt ze de aandacht nog wel vast, maar na een tijdje klinkt het toch allemaal net iets te veel van hetzelfde. Ook als ze de haar gitaar inwisseld voor de banjo. Er zit gewoon te weinig afwisseling in haar stem. Toch blijf de Bat Cave gedurende het hele optreden netjes stil. Slechts de rookmachine ratelt door de zacht gespeelde nummers heen en zorgt voor een piek op de dB meter. MEG BAIRD Na het optreden van Sharron Kraus worden de puzzels opgehaald zodat de organisatie uit de correcte antwoorden de winnaar kan kiezen. Even lijkt de sfeer wat in te kakken, wanneer het wat lang duurt voor Meg Baird begint. Zeker als dan de soundcheck van Tim Vanhamel de sfeer probeert te drukken door vanuit de Kleine Zaal over het geluid in de Bat Cave te blazen. Toch is het meteen weer stil nadat de inmiddels aangeschoten presentator heeft laten weten dat hij Meg Baird op MySpace had geluisterd en zij in persoon het podium betreedt. Gelukkig is Meg Baird vanaf het eerste nummer boeiender dan Sharron Kraus. Haar stem heeft meer karakter, diepte en kracht en in haar gitaarspel zit een veel grotere variëteit. Haar nummers dwingen tot geconcentreerd luisteren, niet echt lazy muziek dus. Maar wel prachtig voor op de late zondagmiddag. Zij doet in de verte denken aan Nick Drake, met complex gitaarspel en dansende zangpartijen. Als je de ogen dichtdoet, waan je jezelf in het Ierland van het einde van de negentiende eeuw, waar de armoede en ellende van de mislukte aardappeloogst wordt bezongen. Ook bij haar komen verschillende traditionals voorbij, waarmee in een duet met Sharron het optreden wordt afgesloten. Het minpunt van deze middag zit hem dan ook niet in de artiesten. Die weten alle drie in zekere mate te boeien, waarvan Meg Baird het meeste. Het is alleen erg storend dat geen van de drie fatsoenlijk te zien is. Alleen in het laatste nummer van de middag gaat het frontlicht aan. Voor de rest moeten we het doen met hard wit licht dat van de zijkant op de artiesten wordt gezet, en het plaatje geheel plat gooit. Het dieptepunt wordt bereikt bij Meg Baird. Geen van de lampen is op haar gericht en het zijlicht valt spontaan uit. Hierdoor zit zij gedurende twee nummers half in het donker. Zeer vervelend, zeker als je bedenkt dat we toch zijn gekomen om de muzikanten te zien.