ROCk Around The World is een culturele wedstrijd waarbij het niet alleen gaat om de acts, maar waarbij ook veel aandacht is besteed aan het kweken van “mondiaal bewustzijn”. Het thema bij deze editie is ‘Break the Cycle’, waarbij aandacht wordt gevraagd voor de discriminatie van vrouwen wereldwijd. Woensdag was de ‘grande finale’ van de winnaars van de voorrondes, in de Kleine Zaal van 013. Een erg flinke line-up van scholieren die niet konden wachten een paar van hun nummers ten gehore te brengen, en de jury ervan te overtuigen dat zij de gerechtvaardigde winnaars zouden zijn. Een mix van veel verschillende genres zorgde voor een erg vermakelijke middag. Hier een verslag van een aantal van de acts. THE DEVASTATORS Het is nog erg vroeg op de woensdagmiddag als de zaal wordt geopend. Het contrast is flink als je net uit het zonnetje komt en de duisternis van de Kleine Zaal inwandelt. Het spits wordt vakkundig afgebeten door de winnaars van vorig jaar; The Devastators. Deze zes ruige boys (ofja, vier ruige en twee wat minder ruige) maken stoere hiphop, waarbij duidelijk is dat ze goed geluisterd hebben naar de vroegere Westside gangstermuziek. Met drie man begeleiding, waarbij de toetsenist en saxofonist fungeren als vervanging van de in veel hiphopnummers zo belangrijke samples, zetten deze vernietigers een erg compleet geluid neer. De overige drie kerels springen, juichen, brullen en rappen. Af en toe gaat er nog wat mis, maar de jongens weten dit goed te overbruggen met een praatje of een andere ludieke actie. The Devastators zetten een zeer goede show neer, die als begin voor een dag met nieuwelingen misschien enigszins intimiderend is. SLEY De echte waardering van The Devastators begint pas zodra de volgende acts beginnen. De jongen met de artiestennaam Sley bijvoorbeeld, probeert ook zijn ruige hiphop tentoon te stellen. Deze kleinere jongeman doet het dan ook zonder bandleden, maar met de ondersteuning van een cd. Het publiek staat er wat onwennig bij, en Sley zelf ook. Duidelijk nerveus probeert hij het publiek over te halen de middelvinger op te steken, want de regering is maar kut dezer dagen. Ze nemen je je cultuur af, en dat moet eens afgelopen zijn. Wat de jongen precies wilt bereiken is niet echt duidelijk, maar hij kan niet snel genoeg van het podium af zijn, met enige verwarring van de organisatie ten gevolg. MANDY Het duurt even voordat de geluidsafdeling het cd’tje met begeleiding voor Mandy weet te vinden. Deze wat kleine meid staat dan ook op het podium zichzelf af te vragen wat ze er ook alweer doet. Dan grijpt ze het moment maar om even een verhaaltje te vertellen over het nummer dat ze gaat zingen. We horen dat de speekselklieren overduidelijk aanwezig zijn en net dat beetje microfoon-ervaring zou toch wel plezierig zijn. Maar als de muziek gestart is, blijkt dit meisje een gouden keeltje te hebben. Met een band, een betere ademhaling en een dynamischere instelling zou dit een heerlijk evenementje opleveren. Voor nu blijft het even dromen en na het zachte soulvolle nummer peert Mandy hem maar snel. DOUBLE X Na Mandy is het weer tijd voor hiphop. Dat niet iedere scholier angstig is voor de microfoon blijkt als Double X de microfoon in handen krijgt. Dit energieke knaapje uit ’88 loopt lekker rond op het podium en vermaakt het publiek. Rustig vertelt hij dat hij zich heeft ingelezen over het evenement, dat hij schrok van de discriminatie van vrouwen en zich erin ging verdiepen. Dat het toch ROC-scholieren blijven, blijkt een beetje pijnlijk uit het feit dat hij vertelt over feminisme als dappere vrouwen in 1920, die streden voor gelijke rechten, omdat ze nooit naar school mochten. Feministen worden in de ogen van Double X martelaren die in het begin van de twintigste eeuw streden, zonder te weten dat men in de middeleeuwen al feministen had (Jeanne d’Arc, Christine de Pizan) en dat vrouwen in 1919 het actief kiesrecht verkregen. Maar we zijn er niet om de geschiedenislessen te lezen, maar om de muziek te verslaan. Vandaar dat Double X zeker complimenten verdient voor een lekkere flow. En hoewel hij een lied over zijn moeder rapt, blijft hij sterk zijn mannetje staan. Complimenten ook voor de freestyle die deze kleine man ten gehore brengt. Erg jammer dat het woord dat de jury hem mag geven om over te rappen niet voorkomt in het vocabulaire van Double X. Hopelijk zit men er niet te erg over in.. Over pessimisme gesproken. FORGOTTEN TROUBLE Dan betreden de vier meiden van Forgotten Trouble het podium. Er wordt nog even aan de gitaren gefriemeld en ze kijken elkaar aan. Ja, vooruit, we zijn er klaar voor lijken ze te zeggen. Dan ontspringt er plotseling een lekker punky rockgeluid. De hoeveelheid distortion is aan de ruige kant, maar misschien wil deze meidenrockband zich wel zo heftig mogelijk profileren. Zou je met je ogen dicht naar de muzikale stukken luisteren, dan voel je de lekkere punky geluiden. En met wat goede moed en inlevingsvermogen zou je je bijna met een surfboard op een strand wanen. Zodra je echter je ogen opent lijkt het of de meiden er zelf wat minder zin in hebben. Het dynamische aspect van een optreden wordt vergeten, waardoor de poging tot aangrijpen niet overkomt. Als deze meiden zouden werken aan het overbrengen van energie, bijvoorbeeld door de overige bandleden vaker mee te laten zingen, dan is Forgotten Trouble een goed voorbeeld voor lekkere meidenrock. Nu blijft het nog behelpen. COLLECTED MESS Geheel in de sfeer van de meidenrock gaan we verder naar Collected Mess. Ook deze dames spelen in een formatie van vier, maar hebben als troef ook een toetsenist in het gareel. Tijdens het lekkere introotje, verzorgd door gitaar en keyboard kom je al lekker in de stemming. Als blijkt dat de muziek na het intro wat minder denderend is, neemt de dansbaarheid ook af. Voor je op het podium zie je de bassiste en gitariste losgaan op hun snaren, terwijl je daar in de zaal weinig van merkt. De bas zit er af en toe naast en de gitaarpartij staat ontzettend zacht. De zang van de toetseniste is helaas ook wat aan de zwakke kant en als ze voor het tweede nummer haar plek bij het keyboard verlaat, wordt de muziek ook minder vol. De dames van Collected Mess schijnen al wat prijzen in de wacht gesleept te hebben, maar waarom is niet geheel duidelijk na dit optreden in 013. SPRING BREAK Na een hele verbouwing is het podium klaar voor de band Spring Break. De energieke zanger stoomt het publiek klaar en vraagt of we nog wel wakker zijn. Een degelijk applausje beantwoordt de vragen en de bandleden weten waar ze aan toe zijn. Terwijl het kereltje dat de basgitaar draagt met een grote lach op zijn gezicht een beetje worstelt met zijn besnaarde vriend van gelijke grootte, verzorgen de toetsenist en sound designer de geluiden die het plaatje volledig maken. De mannen van Spring Break verzorgen een lekkere rocksound die binnen het nummer dat ze spelen afgewisseld wordt met wat lome reggaetonen. Deze combinatie is geen nieuwe, maar blijft lekker om te horen en het publiek is dan ook aangenaam verrast. Als blijkt dat dat lekkere nummer wat je hoorde het enige zal zijn van deze band vandaag, komt dat weer als een nare verrassing over je heen. Je geeft ze maar het applaus wat ze verdienen en pakt een biertje. Voor je zie je mensen van 013 het podium weer verbouwen. Waarom? Vraag je je af. NICOLE BUS Met je verse pilsener in je handen krijg je het antwoord al. Nicole Bus, singer/songwriter. Alleen gewapend met haar akoestische gitaar en haar stem moet zij proberen de zaal te veroveren. Singer/songwriters moeten het doorgaans hebben van een intieme sfeer en proberen daarom ook de zaal mee te nemen in de wereld van ‘hun muziek’. Dit door middel van een praatje of grap. Nicole doet dit niet en vertelt vrij droogjes wat over het nummer dat ze gaat spelen, maar zonder een sfeer te creëren. Ze blijkt echter gewapend te zijn met een dijk van een stem, die als een malle de zaal in knalt. Jammer alleen dat om deze krachtige stem eruit te krijgen ze een gelaatsuitdrukking op haar gezicht tovert waarvan medici toch enigszins angstig zouden worden. Heeft ze gruwelijke pijn of leeft ze zich in in haar lied? Erg duidelijk is het niet. De begeleiding is erg zwakjes en vormt een pijnlijk contrast met de harde stem. Door het ontbreken van een intieme sfeer komt dit optreden niet uit de bus. Zou Nicole een betere balans hebben gevonden tussen zang en begeleiding, dan was dit een hoogtepuntje geweest van de avond. Nu blijft het wederom bij ruw potentieel, waar de finesse nog in moet sluipen.