DE ARENA Waarschijnlijk is dit een van de weinige keren dat het toepasselijk is dat in Cul de Sac de band in een kuil staat, omringd door een schare aan publiek die op haar neerkijkt. Vanavond betreedt The Bullfight, een zeskoppige formatie uit Rotterdam, de arena. The Bullfight maakt pop-noir, donkere muziek naar eigen zeggen geïnspireerd door vertolkers van het grauwe, zoals Johnny Cash, The Joy Division, David Lynch en Francis Bacon. Een prachtig achtergrond bij Yslaire’s Samber, een tragisch-romantisch epos, dat uiteraard fout afloopt. Muziek die je moet ervaren in een rokerige, donkere ruimte onder het genot van een goed glas bruin bier of whisky. En daar komt Cul de Sac om de hoek kijken. LEEG Om kwart over tien is het echter nog verontrustend leeg, slechts een man of twintig zit voor in de Cul wat te kletsen. Terwijl de sfeer wordt gezet door een mix van Green Lizard en de Foo Fighters op shuffle, staat de band toch al te trappelen om te starten. Helaas staat er verder bijna niemand achterin de Cul om die aftrap te aanschouwen. Als de band om iets over half elf toch gaat spelen, doen zij dit dan ook met enig sarcasme: “Ons eerste nummer is voor die man aan de bar.” Een leuke introductie, maar ook sprekend voor de leegte die Cul de Sac dan nog is. DE TECHNISCHE STRIJD Het begin van het optreden verloopt niet bepaald soepel. Getergd door technische problemen en een doorlopende cd-speler (de Foo Fighters weten van geen ophouden en spelen halverwege het eerste nummer spontaan een deuntje mee) lijkt The Bullfight een strijd tegen de bierkaai te worden. Gelukkig worden de technische problemen verholpen en trekt de geluidstechnicus de laatste fader van de cd-speler dicht, waarop The Bullfight werkelijk van start kan gaan. En dan gaat het ook los. DE LEVENSSTRIJD Nummers met titels als Flowers In A Beer Can of No Thorns No Roses geven de sfeer van de muziek goed weer. Donkere melancholische rock, die gaat over de keerzijde, het verlies en de vergankelijkheid van liefde en het leven. Terwijl de band echt losgaat (ze stampen mee op de maat en genieten er duidelijk van dat ze mogen spelen), loopt de Cul ook wat voller. Dit lijkt zijn weerslag te hebben op de band die meer en meer plezier krijgt in het spelen. Sommige nummers doen denken aan de oudere Nick Cave And The Bad Seeds, zo zou het nummer The Ballroom Blitz zo van Henry's Dream af kunnen komen. The Bullfight vaart in hetzelfde water als The Tindersticks, Madrugada of, dus, The Bad Seeds. Maar dit zonder ooit als een kopie van een van deze te klinken. DE OVERWINNING The Bullfight krijgt het publiek dan ook aan het bewegen. Twee bezoekers staan zelfs van begin tot einde te dansen/heupwiegen en na elk nummer lijkt het applaus luider. Met een sterke afwisseling van low- en mid- of zelfs enkele up-tempo nummers, boeit de strijd in de arena het publiek dat eromheen staat. De band trekt je soms zelfs zijn wereld in, waar liefde een aflopende zaak is, zonder ooit als een depressief zootje prozaslikkers te klinken. We hebben hier te maken met een groepje existentialisten, die dat op verfijnde wijze in muziek hebben om gezet. BOMBASTISCH EINDE Na een goede 50 minuten wordt met het beste nummer van de set de strijd beslecht. Een bombastisch einde dat wordt versterkt door de zelf meegebrachte lichtbakken. In stroboscoop verdwijnt de stier, terwijl de torero die aan het begin van het optreden nog aan de winnende hand leek verslagen achterblijft. Overtuigt door The Bullfight stroomt nu het publiek de arena in, om een herinnering aan deze avond aan te schaffen. Wachten is nu op een tweede cd.