Vandaag de laatste dag van het Neurotic Deathfest in 013. 3VOOR12/Tilburg bespreekt de zes acts op het hoofdpodium: Decrepit Birth, Cephalic Carnage, Extreme Noise Terror, Cryptopsy, Behemoth en Hate Eternal. Van simpel tot complex en van bloedserieus tot humoristisch, alles is vertegenwoordigd. DECREPIT BIRTH “Afgeleefde geboorte”, zo zou je de naam van deze band kunnen vertalen. Een paradoxale uitdrukking die goed past bij de muziek die de Amerikanen produceren: brute death metal die toch erg pakkend en melodieus is, overigens zonder dat men vervalt in Gothenburg-cliché’s. Het concert is sneller afgelopen dan band en publiek lief is (“I spoiled it for you guys by talking too much between songs,” laat de zanger zich ontvallen) en dat is natuurlijk een goed teken. Een prima begin van de laatste festivaldag. CEPHALIC CARNAGE “Does humor belong in music?”, vroeg Frank Zappa zich ooit af. Het antwoord van het eveneens uit Amerika afkomstige Cephalic Carnage is duidelijk een volmondig: JA! Dat is al te horen bij de soundcheck voor het optreden, waarin loopjes uit The House Of The Rising Sun en melige deuntjes uit Super Mario Brothers elkaar moeiteloos opvolgen. Tijdens het concert is er tussen de extreme uitbarstingen door ook genoeg ruimte voor komische zijsprongen, wat overigens niet wil zeggen dat er slonzig gemusiceerd wordt: de complexe ‘songs’ worden namelijk met een grote technische precisie op het publiek afgevuurd. En met zichtbaar enthousiasme ook, als we even aannemen dat het spastische, aan The Dillinger Escape Plan herinnerende gedrag van één der gitaristen niet het gevolg is van een chronische spierziekte. Allemaal heel vermakelijk. EXTREME NOISE TERROR Vervolgens betreden de grindcorepunkers van Extreme Noise Terror (ENT) het podium. Deze legendarische band produceert een geluid dat erg doet denken aan de oudere Napalm Death, wat ook niet verwonderlijk mag heten als je bedenkt dat die twee bands al vanaf het prille begin samen optrekken. De zangers van beide orkestjes hebben zelfs voor enige jaren stuivertje gewisseld! Inmiddels zit iedereen echter weer op zijn oude stek en vandaag zien en horen we ENT dan ook met de originele zanger, een echte Engelse ‘brat’ met punkkapsel en Ramones T-shirt. (Overigens huppelt er nog een zanger over het podium: “hoe meer geschreeuw, hoe meer vreugd,” zal de band wel gedacht hebben.) De muziek is simpel doch doeltreffend en spreekt, hoe kan het ook anders, vooral de punkers in het publiek aan. CRYPTOPSY Rond de Canadezen van Cryptopsy doen de laatste tijd veel geruchten de ronde, ze zouden een nieuwe, veel softere en melodieuzere weg inslaan. Hoe dan ook, vandaag valt daar niets van te merken. Sterker nog, het concert van Cryptopsy is met gemak het extreemste van de dag (wat op een festival van extreme muziek toch wel wat wil zeggen). Men speelt vooral werk van albums als Whisper Supremacy en And Then You’ll Beg; nummers die als een op hol geslagen TGV aan je voorbijrazen, waarbij vooral het complexe drumwerk van Flo Mounier alle lof verdient. (Trouwens, ook in visueel opzicht zijn de drums indrukwekkend: hoeveel bekkens heeft die Flo wel niet tot zijn beschikking?!) Ook de nieuwe, zeer langharige ‘zanger’ Matt McGachy draagt zijn steentje bij aan de feestvreugde door waar het zo uitkomt stevig te headbangen (iets wat z’n kale voorganger uit de aard der zaak achterwege liet). Verpletterend. BEHEMOTH Als je de aankleding van het podium voorafgaande aan het concert van Behemoth in ogenschouw neemt, krijg je sterk de indruk met een black metalband te maken te krijgen: het doek op de achtergrond toont ons een duistere, kwade variant op de Hindoegod-Met-De-Vele-Armen. Die indruk wordt bevestigd als de Poolse band het podium betreedt, compleet met corpse paint, grote spikes en leren kledingstukken. Overigens speelt men geen zuivere black metal, maar eerder een vorm van death met duidelijke black-invloeden (hetgeen onder andere tot uiting komt in de sfeervolle intro’s bij veel songs). De vijandige houding van de band naar het publiek is dan wel weer typisch black metal: als de zanger teleurgesteld is over de publieksrespons vraagt hij ons bijtend of we homo dan wel stoned zijn en meldt hij dat als het zo doorgaat hij liever backstage bier gaat drinken (wat hij natuurlijk vervolgens niet doet – ook typisch voor een groot deel van het genre). Op een gegeven moment heeft hij een interessant boek vast (De Bijbel), dat hij in het publiek werpt. Zijn we hier dan toch zonder het door te hebben getuige van een concert van Stryper? Nee hoor, want die boze black metal meneer heeft er eerst wat pagina’s uit gescheurd en ons op het hart gedrukt de rest vooral te verbranden. Ach, het is allemaal best wel vermakelijk, maar helaas kan ondergetekende dit soort gedrag nooit helemaal serieus nemen. Maar goed, puur muzikaal gesproken is het optreden verder goed te pruimen. HATE ETERNAL Tijd voor de hoofdact van deze laatste festivaldag, Hate Eternal. Deze Amerikaanse band rond gitarist Erik Rutan (bekend van befaamde bands als Ripping Corpse en Morbid Angel) is in tegenstelling tot de voorgaande het principe van ‘geen woorden, maar daden’ toegedaan. Men verspilt geen tijd met praatjes tussen nummers door, maar speelt continu een complexe, behoorlijk ontoegankelijke vorm van death metal, die sporadisch doorkruist wordt door korte, maar indrukwekkende gitaarsolo’s van Rutan die daadwerkelijk van (mag je het zeggen in een context als deze?) gevoel getuigen. En eens te meer bewijzen dat hij een van de beste death metal gitaristen is. (Wie het niet gelooft, moet maar eens luisteren naar zijn solo in God Of The Forsaken op Gateways To Annihilation van Morbid Angel.) Een passende afsluiter van een geslaagd festival, dat op deze tweede dag nog maar eens bewijst dat ‘extreem’ niet ‘eenzijdig’ hoeft te betekenen: van simpel (Extreme Noise Terror) tot complex (Cryptopsy), van bloedserieus (Behemoth) tot humoristisch (Cephalic Carnage), alles is vertegenwoordigd vandaag. Volgend jaar weer?