Voor de extreme metalfanaat is Tilburg twee dagen lang “the place to be”. Per dag geven driemaal zes bands, 666 is nu eenmaal het Getal van het Beest, acte de présence in 013. De eerste dag pikte 3VOOR12/Tilburg er een achttal mee: Exmortem, Aborted, Dying Fetus, Asphyx, Severe Torture, Suffocation, Blood Red Throne en Napalm Death. EXMORTEM Aan de Deense kaalkoppen van Exmortem de eer als eerste aan te treden op het hoofdpodium (voor de gelegenheid omgedoopt tot Neurotic Stage). Hun degelijke, recht-door-het-midden brute death metal weet nog weinig mensen in beweging te zetten. “You are like vultures”, laat de frontman het publiek weten. En inderdaad wacht het publiek geduldig als aasgieren op de prooi die nog komen gaat... ABORTED ... om bij Aborted pas goed los te komen. De zanger van deze Belgische band hoeft maar even enthousiast op en neer te stuiteren om het voorste deel van het publiek te transformeren in een dansende en springende, duwende en trekkende meute. Op verzoek van dezelfde meneer wordt er zelfs een circle pit gevormd. De muziek van de heren is afwisselender dan die van hun voorgangers op het neurotische podium: naast het vertrouwde gebeuk is er hier en daar ook ruimte voor een melodieus gitaarloopje. DYING FETUS Niets van dat alles bij het Amerikaanse Dying Fetus, dat tegenwoordig als powertrio door het leven blijkt te gaan, waarbij bassist en gitarist afwisselend de zang voor hun rekening nemen. Maar het meest in de ogen (dan wel oren) springende lid van dit illustere driemanschap is toch wel de drummer. Wat een snelheidsmaniak! Alsof je luistert naar een op hol geslagen stoomwals die tracht het publiek te verpletteren. Overigens wordt er af en toe ook wat gas teruggenomen voor meer groovende passages, waar vooral jongens met petjes lustig op meehupsen. Nadat men hitsingle Praise The Lord van het album Destroy The Opposition heeft gespeeld is het echter alweer gedaan met de pret. ASPHYX Tijd voor één van Neerlands oudste death metalbands: Asphyx. Recentelijk uit de as herrezen, legt men zich nog steeds toe op het spelen van een stevige pot ouderwetse death metal. Geen fratsen, gewoon goede midtempo liederen, uitgevoerd door mannen met lange haren en leren broeken. Vooral bij het oudere deel van het publiek valt het prima in de smaak. SEVERE TORTURE Van het Noorden des lands gaan we naar het Zuiden en van klassieke death metal naar de iets modernere, snellere en technischere variant. Het Brabantse Severe Torture speelt namelijk in de Kleine Zaal (Relapse Stage) en zet daar een enthousiaste set neer. Men speelt prima en het publiek reageert goed, kortom: het geheel is van een grote gemoedelijkheid. Of zoals de zanger het op het einde van het concert samenvat: “Houdoe en bedankt!” SUFFOCATION Op het hoofdpodium is inmiddels het multiculturele gezelschap Suffocation al aan het werk. De Amerikaanse band telt namelijk maar liefst twee zwarte broeders, hetgeen nog steeds uitzonderlijk mag heten in het welhaast volledig blanke metalland. Maar goed, uiteindelijk gaat het natuurlijk om de muziek en die is dik in orde. Death metal met een technische inslag, dus met aardig wat ruimte voor ritmische variatie en knappe gitaarsolo’s. Zanger Frank Mullen valt als altijd op door zijn spastische hoofd- en met name handgebaren, die een nogal komische indruk maken. Ook zijn korte introducties bij songs zijn niet te versmaden: die blijken onder andere betrekking te hebben op het begraven dan wel opgraven en schenden van lijken en meer van dat soort vrolijke bezigheden (“that’s why I always keep a shovel in my trunk” – juist ja). Al met al een heel vermakelijk concert. BLOOD RED THRONE De Noren die aansluitend in de Kleine Zaal spelen, hebben iets met bloed, hetgeen overigens al uit hun bandnaam Blood Red Throne mag blijken. Twee bebloede handafdrukken op banieren en met name het met ‘bloed’ besmeurde shirt van de zanger wekken de indruk dat men voor het optreden enige kippen, geiten of andere onschuldige sensitieve wezens bruut heeft afgeslacht (wellicht met behulp van de vervaarlijk uitstekende spikes die eerdergenoemde zanger om de onderarmen heeft). Muzikaal gesproken produceert men bij tijd en wijle behoorlijk groovende, gezellige klepperherrie waar door het publiek uitermate enthousiast op gereageerd wordt. NAPALM DEATH En dan is het tijd voor de hoofdact van deze eerste dag, Napalm Death. Deze legendarische band behoeft eigenlijk verder weinig introductie, maar voor de onwetenden een klein stukje metalhistorie: rond 1970 komt de (na)geboorte die metal heet ter wereld in een gore stad in Engeland, Birmingham, door toedoen van Black Sabbath. Een aantal jaren later ontwikkelt Judas Priest in datzelfde Birmingham een hardere, snellere, strakkere variant, die in feite hoofdverantwoordelijk is voor de New Wave Of British Heavy Metal die rond 1980 het metalen landschap overspoelt (en ook voor de typische klederdracht die tot op de dag van vandaag het meest met metal geässocieerd wordt overigens). Tot slot ziet in 1987 het legendarische Scum-album van Napalm Death het licht, opgenomen in (je raadt het al) Birmingham en een laatste, definitieve mijlpaal in de geschiedenis van de harde muziek. Ziekere, extremere en snellere muziek maken dan op dat album is namelijk menselijkerwijs niet mogelijk. Technisch gesproken is het allemaal (op z’n zachtst gezegd) niet erg geraffineerd, maar de rauwe energie, woede en frustratie die eruit spreken blijven ongeëvenaard. Met dank aan de punkbeweging overigens. Eenmaal luisteren naar albumopener Multinational Corporations en je bent een ander mens. Maar genoeg daarover. Vandaag spelen de heren een mix van klassiekers (Scum, Suffer The Children) en nieuw werk. Ze zijn natuurlijk al een dagje ouder, dus nemen ze regelmatig een adempauze, soms gevuld met een praatje van zanger “Barney” Greenway over waar hij allemaal voor (abortus, euthanasie) en vooral tegen is (religie, fascisme). Het concert verloopt technisch niet geheel vlekkeloos, maar een kniesoor die daarom maalt. Deze jongens zijn en blijven immers “leaders, not followers”. Een betere afsluiter kan men zich op een festival als dit niet wensen.