Music Lab is een onderdeel van het onderwijsprogramma van de Rockacademie, waarbij studenten zelf hun act maken en presenteren. Woensdag lieten acht bands van Music Lab in de Kleine Zaal en Bat Cave van 013 zien wat ze kunnen. Kitzer, Fruitsessions, Bob, The Mekanik, Joren, Yildiz, Rooz en Friction bewezen een hoop in huis te hebben. KITZER De eerste act is een rapper die het doet met een band . Na wat dreigende akkoorden van de toetsenist komt Kitzer het podium van de Kleine Zaal op. Als een soort hiphopversie van Freddie Mercury staat hij eerst een paar minuten met zijn gebalde vuist in de lucht megalomaan te doen. Dat schiet in het verkeerde keelgat. Alle bandleden hebben hetzelfde shirt aan met daarop een hamer en een sikkel. Weinig verrassend als Kitzer dan ook met overtuiging begint te rappen over allerlei maatschappijkritische zaken. 11 september komt voorbij, de indivualisering van de samenleving en meer van zulke onderwerpen. Hoewel de band z'n uiterste best doet om er wat van te maken, blijven de teksten oppervlakking en erg cliché. Kitzer zou lekker zijn om naar te luisteren als hij wat minder serieus was. De band rockt goed en Kitzer is technisch gezien geen slechte rapper. Ondanks dat er geen backup mc is, kan hij zonder ademnood al zijn teksten brengen, wat op zich een hele prestatie is. Alleen zijn ego en z'n skills als tekstschrijver staan nog in de weg. FRUITSESSIONS Fruitsessions doet het wat dat betreft op alle vlakken een stuk beter. Deze act bestaat uit een producer, die drums en samples verzorgt, en een band. Vergezeld van een rapper die met een enorme hoeveelheid energie op het podium staat en een dijk van een zangeres. Zij is de Londense Rahel. Een prachtige verschijning met een waanzinnige stem. De beats klinken lekker oldschool en stoffig en doen denken aan de hoogtijdagen van de hiphop. Het is funky. Het is fris. Het is betoverend. Graag zo spoedig mogelijk nog een concert, maar dan in de Dommelsch Zaal! BOB Dan moet het publiek verkassen naar de Bat Cave voor zanger Bob. Nee, niet het kleine bolle volkszangertje, maar meer een soort Nederlandstalige Jack Johnson. Met een vleugje Beatles. Bob moet het hebben van zijn grappige teksten. Het zijn kleine absurde verhaaltjes over mensen die alleen met Kerstmis aardig zijn, bezoekers van parenclubs en meisjes van veertien. Met een cynische ondertoon. De band speelt goed, de liedjes klinken vrolijk en zomers. Bij sommige nummers kunnen de teksten net iets scherper en hoewel er steeds een grappige twist in zit, kan het allemaal nét iets gestoorder. Maar als Bob zo doorgaat, komt dat helemaal goed. THE MEKANIK The Mekanik klinkt als een bandje uit Engeland. Daar is helemaal niks mis mee. Het rockt stevig, is melodieus en lekker energiek. En de band heeft een leuk meisje als drummer. Kan bijna niet meer stuk. Alles aan The Mekanik is lekker, met uitzondering van de zanger. Z'n Engels klinkt nogal Nederlands qua uitspraak, iets dat na een paar nummers begint te irriteren. Maar al die lekkere riffjes en liedjes die goed zijn opgebouwd maken dat ruimschoots goed. JOREN Joren begint zijn optreden met She's Leaving Home van The Beatles. Een gewaagde keuze. Hij zingt het liedje dat origineel zo mooi meerstemmig is alleen, waardoor er maar weinig van overblijft. Ook lijkt het alsof hij de hoge noten maar net haalt. Niet dat het vals is, maar het komt er niet allemaal even soepel uit. Gelukkig is het nooit erg om naar een liedje van The Beatles te luisteren, ook al wordt het gecoverd. Na het eerste nummer komt de rest van de band op. Wederom veel Britse invloeden, vooral Snow Patrol en Keane lijken een inspiratie voor Joren. De liedjes steken goed in elkaar, Joren heeft een prima stem en de band speelt lekker. Alleen is het niet allemaal even origineel. De nummers hebben een hoog 'dit heb ik al gehoord' gehalte. Ondanks dat is het allemaal prima aan te horen en zeker voor de aanwezige tienermeisjes moet dit een waar feest zijn. YILDIZ Yildiz is een meisje met een akoestische gitaar. Typische singer/songwriter liedjes met jazzy invloeden en een vleugjes blues. Helaas springt er niks echt uit. De begeleidingsband speelt een beetje gezapig en de solo's op elektrische gitaar zijn zo gelikt dat het gaat jeuken. Yildiz moet het dus van haar stem hebben. Jammer genoeg is die niet bijzonder genoeg om het hele optreden te dragen. Het klinkt wat te blank allemaal. Nummers eindigen abrupt, waardoor het lijkt alsof ze nog niet af zijn. Er zit weinig energie in en de zaal dut een beetje in. ROOZ Tijd voor Roos met een Z. Een hele verschijning. Zou Rooz op de toneelschool zitten in plaats van de Rockacademie? Het ziet er in ieder geval heel erg theatraal uit. Ze staat met haar armen te zwaaien, extatisch te schreeuwen door een megafoon en haar psychotische exen te vervloeken. Het klinkt als Within Temptation meets Anouk. Je moet er van houden. Rooz' act begint na een tijdje wel te vervelen. Twee van die onzekere meisjes die hun problemen in liedjes verwerken achter elkaar is misschien een beetje teveel van het goede. FRICTION Gelukkig is de laatste act wél vrolijk. De frontman van Friction, een charismatische jongeman van Afrikaanse afkomst, staat met zonnebril en ontbloot bovenlichaam het publiek op te roepen om vooral gewoon te dansen. En dat lukt aardig op deze muziek. Oke, het is reggae, en reggae is zelden erg origineel. Maar wat vaak bij reggaebands gebeurt, is dat het vanwege gebruik van keyboards erg synthetisch gaat klinken. Bij Friction is daar totaal geen sprake van. Het swingt, is organisch en erg vrolijk. Sowieso was er nog geen enkele reggae act vanavond, dus qua afwisseling is dit erg goed aan te kunnen. Een goede afsluiter van een avond met bijna alleen maar goede muzikanten. Deze studenten van de Rockacademie bewijzen een hoop in huis te hebben. Dat belooft wat voor de toekomst.