Een mooie dag voor het mannelijk geslacht was het zaterdag: ‘s middags al bierdrinkend naar boze mannenmuziek luisteren om ’s avonds vervolgens het overgebleven testosteron eruit te brullen bij het voetbal. Hoewel dat laatste minder geslaagd bleek te zijn, was het middagprogramma voor de liefhebbers van vooral hele harde muziek wél succesvol. Between The Buried And Me hupte wat besluitloos tussen genres, terwijl Dillinger Escape Plan nauwelijks te volgen gecontroleerd en strak speelde. Headliner Meshuggah speelde erg hard en goed, maar legde de drumstokjes er wel vroeg bij neer. DE AFTRAP Altijd lastig om als tweede voorprogramma het publiek, dat eigenlijk voor de hoofdact komt, op te warmen en enthousiast te maken. Between The Buried And Me (BTBAM), voor het eerst in Nederland, weet deze missie dan ook maar voor een gedeelte te laten slagen. De Dommelsch Zaal is nog lang niet gevuld en hier en daar staan nog wat mensen te kletsen wanneer zanger/toetsenist Tommy Rogers de band voorstelt. Hierna volgt een muzikale smeltkroes van allerlei genres die reiken van semi/psychedelische taferelen a la Pink Floyd tot harde melodieuze trashmetal waar dan ineens een bluessolo in verschijnt. Dat onverwachte is leuk, want het verveelt niet snel, maar het zet ook niet echt zoden aan de dijk. De band hupt te veel op en neer om er lekker in mee te gaan. De cleane zang van de vocalist zal best aardig zijn, maar is bijna niet te horen door de brij aan distortion die hier overheen buldert. Ook straalt de band, behalve de bassist en zanger die nog moeite doen om een show weg te geven, niet veel soeps uit. De gitaristen staan erbij alsof ze in de oefenruimte spelen. Het psychedelisch/symfonische randje van BTBAM komt tot uiting in de zweverige overgangen. Het publiek heeft hier niet altijd geduld voor en een enkeling laat dit luidkeels merken door om de hoofdact te vragen. Maar tot het zover is, zal The Dillinger Escape Plan nog voor een hoop verwarring zorgen. DE VOORZET Waar BTBAM een matige indruk maakt qua podiumprestatie, is dit bij The Dillinger Espace Plan (TDEP) totaal niet aan de orde. Van de entree, waar ze opkomen door een enorm dik rookgordijn, tot aan de laatste riff: TDEP boeit. De band staat bekend om zijn moeilijk te bevatten hardcore dat wordt bestempeld als math core. Dit vooral vanwege de lastig te volgen polyritmes en riffs die zo afwisselen dat je telkens op het andere been wordt gezet. Dit zorgt ervoor dat de band niet saai wordt; zelfs als je er niet naar kijkt. Want wat een gekte op de paar vierkante meter dat het podium rijk is. Gaat op het ene moment je aandacht uit naar de gitarist die op één van de hoge boxen los staat te gaan, het andere moment glijdt Greg Puciato alweer via het gordijn van de Dommelsch Zaal naar beneden. Puciato die energie lijkt te hebben voor tien man is het best te vergelijken met acteur Vin Diesel, inclusief spiertieten. En wat een stem. Niet alleen de screams komen prima uit de verf, ook de sporadische momenten waar hij zijn stem gebruikt om ook daadwerkelijk te zingen klinken gewoon goed. De band weet constant voor een gevoel van verwarring en paniek te zorgen. Dit is minder bij het nieuwe materiaal van het laatste album Ire Works; dat vele malen toegankelijker en dus makkelijker te volgen is. Het voordeel van een band als Dillinger is dat je aandacht geen moment verslapt, maar dit test wel tegelijkertijd het uithoudingsvermogen van het publiek. Na een uur ratelen is het dan ook wel gedaan. Op naar waar de meeste metalheads uiteindelijk voor zijn gekomen: Meshuggah. DE GOAL Tijd voor de laatste verwijzing naar het voetbal van gister; want ook bij de recensent heeft dit voor teleurstelling gezorgd en wordt dit geschreven met enig berouw. We hebben het over muziek, en wat voor een muziek. Kei en keiharde muziek. Althans, even geduld want na het af- en opbouwen laat Meshuggah eventjes op zich wachten. Ondertussen kan men genieten van onverwachte huismuziek. Of de dj nu van wat verdovende middelen heeft zitten snoepen of niet, de muziek tovert ondergetekende in ieder geval een glimlach op het gezicht. De jazzy-lounge die tussen de bands door is te horen deze middag kan het best omschreven worden als klus-muziek. Je kent het wel: Nico van Eigen Huis en Tuin die één of ander kastje in elkaar timmert en je stuk voor stuk laat zien wat je vooral wel en niet moet doen. Niet echt een opwarmertje dus voor wat komen gaat. Maar daar lijken de fans van Meshuggah zich niets van aan te trekken, wat een gekkenhuis wanneer de band het podium bestrijkt. Meteen wordt de bass ingezet en buldert die als een hongerige leeuw de zaal in. De muziek van Meshuggah is wat statischer en logger en komt daardoor wat lomper over dan de snelle jazz-punk van The Dillinger Escape Plan. De sfeer die er hangt kan het beste worden omschreven als het woord dat op het shirt van zanger Jens Kidman prijkt: Evil. Even schiet het door mijn hoofd: zou dit de muziek zijn die de (Amerikaanse) militairen in Uruzgan opzetten wanneer zij in strijd zijn met de Taliban? Of het martelen van de gevangenen op Guantánamo Bay? Geen idee. Hier in de Dommelsch Zaal is het bier, zweet en nog meer zweet; want het is wárm! Dit natuurlijk ook omdat je gewoonweg niet stil kan staan bij Meshuggah. Dan plots om 18:30 uur is het afgelopen uit. Drummer Tomas Haake die een meer dan verdienstelijke rol heeft gespeeld deze middag deelt zijn drumstokjes al uit aan de voorste rijen van het publiek. Logischerwijs wordt er uitgegaan van een toegift maar deze blijft jammer genoeg uit. Eigenlijk het enige minpuntje van het optreden van de band: het is veel te vroeg afgelopen.