Betonfraktion liet Paradox vrijdag ruiken aan zijn project. Een project in ontwikkeling en dat was op sommige momenten te merken. Naast boeiende en spannende stukken stonden nummers die niet pakten, net niet die snaar raakten. Er zal nog geknutseld moeten worden, maar de grove schets stond er en liet Paradox vol verwachting en met piepende oren achter. AANVANG Naar een concert gaan is een totaalbeleving. Binnenkomst, ontvangst, ambiance, de grote van je bier; het is allemaal onderdeel van een fijne ervaring. Niet alleen het bandje dat speelt maakt de avond. En met die gedachte in het achterhoofd, begint de avond alles behalve fantastisch, namelijk voor een gesloten deur. Achter het glas hangt een poster met daarop een nieuwe aanvangstijd geschreven: drie kwartier later. Drie kwartier rondwandelen in het centrum van Tilburg. OORDOPPEN Als Betonfraktion dan eindelijk, nog later dan op de handgeschreven poster, begint, is het meteen duidelijk dat de band er eigenlijk geen gras over wil laten groeien. Met een loopstation wordt de eerste gitaarpartij ingezet, waarover meteen met bombast een tweede partij en de drums worden ingezet. Binnen enkele seconden worden er twee bier en vijf paar oordoppen aan de bar besteld. En dat volume wordt de hele avond vastgehouden. Wellicht een schok voor het publiek dat voor het literaire gedeelte van Betonfraktion is gekomen. BAND Betonfraktion is namelijk niet zomaar een band, de leden zijn allen afkomstig uit totaal verschillende disciplines. Op initiatief van dichter Nick J. Swarth zijn de drie leden (vocalen, gitaar en drums) afgelopen week de oefenruimte ingestapt om nummers te maken. En de uitkomst is een sterk postrock georiënteerd geluid. Frank Crijns speelt verschillende gitaarpartijen in op zijn loopstation en bouwt zo een gelaagd gitaargeluid op. In combinatie met de gevulde drumpartijen van Ries Doms is een vergelijking met Don Caballero niet ongepast. Maar dan met dat wat je mist bij Don Caballero: vocalen. Nick J. Swarth kreunt, schreeuwt, fluistert en fluit. REPETITIEF Bij tijd en wijle brengt de combinatie de nodige spanning. Maar die spanning wordt helaas niet de hele show vastgehouden. Nummers lijken nog niet af en hier en daar is de stem van Nick J. Swarth of storend of niet goed hoorbaar. En op andere momenten is het geheel te repetitief, alsof het nog verdere uitwerking nodig heeft. Die nummers komen niet lekker over, weten niet te overtuigen. Toch is het geheel boeiend te noemen, vooral vanwege de muzikale quoten. Vernon Reid, Einsturzende Neubauten, Sonic Youth allemaal komen ze in min of meer herkenbare vorm voorbij. Als die afwisseling zich in aankomende optredens verder gaat ontwikkelen, we moeten niet vergeten dat dit eerste show is, kan Betonfraktion wel eens een erg interessante liveband blijken.