In een broeierige Kleine Zaal laat Exodus nog maar eens horen hoe thrash hoort te klinken. Na al die jaren blijft de band onverminderd enthousiast. En het publiek ook! Het Waalwijkse The Architects Of Hate laat een degelijk potje thrash horen, maar kan de zaal niet in beweging krijgen. DEGELIJK Aan het uit Waalwijk afkomstige The Architects Of Hate de eer de avond af te trappen. Dat doet de band in stijl, met een stevig potje thrash met de nodige hardcore-invloeden. Geen band van wereldformaat, maar zonder meer degelijk. Helaas voor de heren heeft het publiek er nog weinig zin in. Alleen een drietal jonge headbangertjes vooraan bij het podium gaat al aardig uit zijn dak, wat door de zanger beloond wordt met een gratis stapeltje cd's. Zou de rest het te warm vinden voor wat gezonde lichaamsbeweging? Want warm is het zeker in de Kleine Zaal vanavond: bij enige alcoholconsumptie gutst het zweet je al snel uit de poriën. ZWEETFESTIJN Dan kondigt een bombastisch klinkend ‘klassiek’ stuk het optreden van Exodus aan. Misschien niet de meest toepasselijke introductie voor een ‘down to earth’ thrash combo, maar daarmee is eigenlijk meteen het enig denkbare minpuntje van de avond genoemd. Want nauwelijks heeft de band de kraker Bonded By Blood van zijn gelijknamige, legendarische debuutalbum ingezet of het tot dan toe afwachtende publiek verandert in een enthousiast moshende menigte. In combinatie met de hitte wordt het al snel een smerig maar oh zo gezellig zweetfestijn van jewelste (wat je dankzij het rookverbod meer dan ooit tevoren ruikt, toch ironisch dat de organisatie die zich het meest voor dat verbod heeft ingezet Clean Air Nederland heet). Om het nostalgische jaren tachtig gevoel compleet te maken wordt er zelfs gestagedived, bij voorkeur door mensen in spijkerjacks, volgestikt met logo’s van favoriete orkestjes. Als zanger Rob Dukes tussen twee nummers door verzoekt of de pit niet nog wat groter kan, volgt men zijn aanwijzing op voordat er ook nog maar een noot gespeeld wordt. “You guys are so metal, you don’t even need us playing,” merkt hij dan ook op. Wat kan het leven toch mooi zijn. THRASHICONEN Over spelen gesproken: men musiceert vanavond prima. Maar dat hoeft ook geen verbazing te wekken bij een veteranenband als deze. Gitarist Gary Holt laat voor alle nieuwsgierigen nog maar weer eens horen hoe je thrash metal gitaar speelt en ach, eigenlijk geldt hetzelfde voor de andere instrumentalisten. De mannen van Exodus hebben de thrash metal immers mede gesticht. En zo mogen we deze avond genieten van genrebepalende krakers als A Lesson In Violence, Piranha en And Then There Were None, afgewisseld met recentere parels zoals War Is My Shepherd. Zonder meer één van de beste thrash metal bands ter wereld en eeuwig zonde dat ze het niet verder geschopt hebben, zoals beroemd (oud-)genregenoot Metallica. De gitarist van die laatste band, Kirk Hammett, heeft Exodus mede opgericht, maar daarna al snel de overstap naar Metallica gemaakt. Achteraf gezien blijkt dat een goede carrièrestap te zijn geweest... Maar aan iedere zaak zitten twee kanten: waar Kirk voor een ongeïnteresseerd festivalpubliek The Unforgiven Seven of iets anders beroerds in die trant mag spelen, staat Gary voor een kleine, maar trouwe fanschare te doen waar hij in gelooft. Rijk zal hij er niet van worden, maar na afloop van een avond als deze moet hij zich wel moe maar voldaan voelen. Net als het publiek.