Ze speelde mee op de laatste plaat van de Foo Fighters en werd in 2006 door Rolling Stone als eerste vrouw ooit uitgeroepen tot gitaargod: Kaki King. Vrijdag toonde zij in de Bat Cave haar virtuositeit. Support act The Light Brigade gaf een mooie opwarming voor No Sleep 'Til Burg 2008. STILTE Bij binnenkomst is de Bat Cave al aardig gevuld. Een enkeling staat al vooraan bij het podium, hopende zo later op de avond een goed zicht te hebben op de handen van de virtuoos, maar eerst zullen ze daar The Light Brigade zien. Laat je niet misleiden door de naam, The Light Brigade bestaat uit één man, Gerton Govers. Soms laat hij zich door gastmuzikanten begeleiden, maar deze avond niet. Die heeft hij dan ook niet nodig. Gepassioneerd brengt hij zijn liedjes en weet hij met zijn donkere stem het publiek tot stilte te brengen. Gedwee laat het zich meevoeren in de kleine verhaaltjes van de Light Brigade. In de dertig minuten die hij speelt wordt het nergens vervelend. Met slechts enkele woorden ("En dan nu een wat vrolijker liedje. Althans, dat vind ik dan vrolijk.") worden de verschillende stukken ingeleid, die vervolgens allemaal even overtuigend worden gebracht. Soms moet je denken aan Ralph McTell (zonder de Streets Of London), Buffalo Tom (zonder band) of Jonathan Auer (zonder Kenneth Stringfellow). Maar nooit klinkt het als een kopie, Gerton klinkt als The Light Brigade. Fijne liedjes met een sterke melodie, voldoende afwisseling en goede teksten. En dat ene vrolijke nummer, dat blijft zelfs in je hoofd hangen. Alleen al daarom is het een aanrader voor de aankomende No Sleep 'Til Burg, waar hij zijn kunsten zal vertonen op het 3VOOR12/Tilburg podium. BOMVOL De laatste toon van The Light Brigade is amper uitgeklonken en de huis dj heeft haar eerste plaatje nog niet aangezet, als het publiek zich als geheel naar voren beweegt. Iedereen dringt zich aan de rand van het podium op, op zoek naar een goede plek om de kunsten van Kaki King te kunnen bekijken. Die laat alleen nog even op zich wachten. Ondertussen loopt de al aardig gevulde Bat Cave nog verder vol. Zo vol dat het na een half uur wachten bijna onmogelijk is voor de virtuoos om het podium te bereiken. Onder begeleiding van de stagemanager baant zij zich een weg door het statische publiek, dat niet van de overwonnen positie wil wijken uit angst hun goede blik op het podium te verliezen. Eenmaal op het podium aangekomen zorgt Kaki King toch voor een kleine reorganisatie van de zaal met een verzoek om alle kleinere mensen vooraan te laten staan. Een zeer begrijpelijk verzoek, daar het van achter uit de zaal zelfs voor lange mensen moeilijk is om haar te zien staan. LIVE SAMPLEN Vanaf dat moment ligt de Bat Cave aan haar voeten, naast een set van pedalen waarmee zij haar eigen spel live samplet. Al spelende bouwt ze zo verschillende soundscapes, waarbij elk geluid dat een gitaar kan maken wordt gebruikt. Laag op laag legt ze de baspartij over een percussiestuk op de klankkast om daar vervolgens een melodie over te spelen. Zo vormen zich fantastische nummers, stuk voor stuk gespeeld met een verbazingwekkend gemak. Bij sommige nummers dringt zich een vergelijking met bands als Tristeza op, met als grote verschil dat Kaki King alles alleen doet. AFWISSELING Na een half uur spelen, nodigt Kaki King haar “good friend” Dan Brantigan uit om naast haar het podium te betreden. Voor een kleine vijftien minuten breien ze samen een duet voor trompet en gitaar uit. Halverwege ruilt Dan de trompet in voor een EVI (Electronic Valve Instrument), een MIDI trompet waarmee hij een zeer bijzonder geluid neerzet. Dit is een welkome afwisseling, net als de sporadische liedjes waarin wordt gezongen en de monologen die ze op enkele momenten in de show houdt. Zo krijgen we deze avond te horen dat ze Nederlandse hiphop niet begrijpt, problemen heeft met het concept Sinterklaas (i.p.v. Santa Claus) en dat ze maar één gitaarband heeft. Iets wat gedurende de avond voor wat vertraging zorgt, omdat bij het wisselen van gitaren de band ook gewisseld moet worden. Maar om dat storend te noemen, zou rijkelijk overdreven zijn. TALENT Wel storend is de dreun van hiphop uit de Kleine Zaal, die bij vlagen door de rustige stukken heen hoorbaar is. Gelukkig biedt het gitaarwerk van Kaki King daar wel voortdurend afleiding voor. Nergens wordt het te veel en hoewel Kaki duidelijk overladen is met talent, ontaardt dat nergens in overbodige gitaarfratsen. Elke toon die gespeeld wordt, moet gespeeld worden. Hoe snel haar handen ook over de hals vliegen, geen snaar die weggelaten zou kunnen worden wordt stiekem toch beroerd. Alles gebeurt omdat het voor het nummer moet gebeuren. Geen moment wordt het een “kijk mij eens fantastisch gitaar spelen” show, ze speelt gewoon. En dat verdomde goed. ONBEVANGEN Niet dat er niets op aan te merken valt. Tegen het einde van de show blijkt dat ook gitaargoden moeten stemmen, en vooral dat ze dat niet altijd doen. Dit is ook meteen het enige nummer waarbij ze langs haar eigen samples speelt. Dat corrigeert ze echter meteen, om vervolgens de nagel van haar wijsvinger te breken. Hoewel dit het spelen uiteraard niet vereenvoudigt, zet Kaki onbevangen door om na bijna anderhalf uur af te sluiten met een improvisatie op gitaar die zo op een Crack Beats avond of Vatican Analog gespeeld zou kunnen worden. En dan is het afgelopen. Geen toegift, maar ook niemand die daarom vraagt. Alleen een denderend applaus en een rij bij de merchandise tafel.