Fink krijgt praatgrage Nederlander stil

Cul de Sac blijkt prima ambiance voor de Britten

Jesper Davits, ,

Het duurde niet lang voordat Fink in de Cul de Sac was uitverkocht. Programmeur Jan Kinds was dan ook zo trots als een pauw toen hij Fink aankondigde. Terecht, alhoewel de tweede toegift niet had gehoeven.

Cul de Sac blijkt prima ambiance voor de Britten

Het is 21.00 uur. De “kuil” voor het podium staat ramvol en ook de laatste mensen verzamelen zich voorzichtig achter de menigte om een glimp op te kunnen vangen van Fink. “Fin” was voordat hij deze band oprichtte dj en tourde de hele wereld rond. Later besloot hij de akoestische gitaar te pakken om de wereld te voorzien van mooie, duistere liedjes met alledaagse teksten. Dat veel mensen zijn muziek waarderen, bewijst het feit dat hij daags na dit optreden voor een uitverkochte Rotown en Paradiso speelt. Het is dan ook een knappe prestatie dat Cul de Sac deze band heeft kunnen boeken. Dat programmeur Jan Kinds er trots op is, valt bij de aankondiging duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Hij vraagt of praatgraag Nederland gedurende dit optreden haar mond kan houden, waarna “Fin,” bijgestaan door “Guy” op bass en “Tim” op drums het podium betreden. De joint wordt snel uitgemaakt en na het welkome applaus willigt het publiek het verzoek van de programmeur in en is iedereen stil. Fink en co. geven in dik anderhalf uur een marathonoptreden met bijna alle nummers van beide albums. Onder andere nummers als Biscuits For Breakfast, het prachtige Little Blue Mailbox en een drietal covers gaan er bijzonder goed in bij het publiek. Het café laat zich tijdens de nummers van zijn stille kant zien, waarna ieder nummer eindigt met een oorverdovend applaus. Live heeft het donkere geluid van Fink erg veel weg van de Argentijns/Zweedse singer/songwriter José González. Het grote verschil is dat “Fin” op geheel eigen wijze fingerpicking combineert met slapping en daardoor toch een eigen geluid heeft. Na de toegift is de koek en het repertoire op. Toch vraagt de programmeur de band nog eenmaal terug voor een nummer, waarbij het drietal een beetje voor het blok wordt gezet. Dan maar op de herhalingstoer is het credo, waarbij zij een van hun nummers nog eenmaal spelen. Jammer, want overdaad schaadt. Maar als we die laatste tien minuten even weg denken, hebben de 150 aanwezige bezoekers vanavond een bijna memorabel avondje muziek gezien.