Midden in de carnavalsactiviteiten is het deze avond ook feest op plaatsen zonder verkleedverplichtingen, namelijk in de Dommelsch Zaal van 013. Streetlight Manifesto weet in een korte tijd een ontzettend goede show neer te zetten. Reel Big Fish stelt licht teleur met een show waaraan je kan zien dat ze hem al honderden malen hebben neergezet. STREETLIGHT MANIFESTO De Amerikaanse punk/skaband Streetlight Manifesto zette in 2003 een prachtig album neer met Everything Goes Numb, met daarop twaalf ijzersterke tracks die allen een plaats in de eregalerij van de third wave ska muziek hebben verdiend. Het was dan ook de vraag of de mannen van het manifest dit album konden evenaren. Het antwoord daarop is eenvoudig: Ja, en meer dan dat. Niet alleen hebben ze met het nieuwe album Somewhere In The Between hun typische, zware geluid voortgezet, ze hebben het zelfs weten te verbeteren. En dat laten ze vanavond duidelijk horen in de Dommelsch Zaal. Waar de blazerssectie in het voorgaande album wat rommelig kon lijken, of zelfs ondoordacht, weten onze Amerikaanse koperblazers nu hele symfonieën ten gehore te brengen. Vanuit de plek waar op het podium de vier jongemannen in een rij staan, komen de heerlijkste klanken. In het ene nummer wordt je meegevoerd door een krachtige symbiose van trompet- en trombonegeschal, in een ander lied blijken de immense baritonsax en altsax wederom beste vrienden. Voeg daar een rondspringende gitarist aan toe, een strakke drumpartij en een bassist die (schijnbaar) zonder moeite de fikse baspartijen speelt en je hebt een waar feest. Na drie kwartier is het echter uit met de punkachtige pret van deze mannen uit New Jersey. Zonde, want deze stevige melodieën kunnen een stuk langer aangenaam blijven. REEL BIG FISH Nog voor alles volledig in gereedheid is gebracht, staan de voorste tien meter al volgepakt, straks mis je ze nog! Dan komen daar de immer vrolijke grapjurken het podium op, die eens even onze asses gaan kicken, zoals ze dat zelf zeggen. De blije tonen stromen de zaal in en vrijwel iedereen weet de nummers mee te zingen. Dit is dan ook geen kunst bij Reel Big Fish, met hun typische simpel samengestelde geluid. Met een even laag niveau teksten zetten deze te oude studenten toch een aardig showtje neer. Nummer na nummer gaat over een leuke meid, een biertje of gewoon helemaal nergens over. Dat is jammer, gezien ze al zo lang de tijd hebben gehad om met een degelijker patroon op de proppen te komen. Dat ze wel begrijpen waar ze mee bezig zijn, blijkt uit een enkele grappige manoeuvre, zoals het spelen van een hardrock cover tussen de nummers door. Na zulk krachtvertoon vraag je je toch af waarom ze zichzelf zo beperken tot de eenheidsworst van blije deuntjes die ze ten gehore brengen... Maar Reel Big Fish zou Reel Big Fish niet zijn als ze er geen feest van weten te maken. Natuurlijk hebben ze hun eeuwige feestkrakers nog achter de hand en met de juiste timing ervan weten ze de zaal om te toveren tot een juichende massa. Ongeveer om de vier nummers, wanneer de show dreigt in te kakken, beginnen ze vlot en soepel aan zo'n nummer, waarna de zaal geen andere keuze heeft dan mee te deinen op het blije geluid. Toch stelt Reel Big Fish licht teleur met dit optreden. Je kan zien dat ze de show al honderden malen hebben neergezet en de diepgang in nummers is ver te zoeken. Had men minder aandacht gevestigd op de grote naam en de hoeveelheid speeltijd eerlijker verdeeld, dan was dit optreden een groter succes geweest. Nu blijft het bij een avondje blije muziek met een mooi voorprogramma.