Het lustrum van Roxxity begon dinsdagavond in Studio met een matige Mental Heart Fix, maar naarmate de avond vorderde en het fenomenale E-Quad en eveneens vrij goede Wax ’n Wane het podium betraden werd er veel goed gemaakt. Jammer alleen dat er nauwelijks publiek was om het schouwspel gade te slaan.

MENTAL HEART FIX
Na een gezamenlijke soundcheck die bijna een uur duurt, begint de eerste band: Mental Heart Fix, oftewel Renate Engelen. Engelen hangt een vreemdsoortige zilveren kappersjurk over de microfoonstandaard, om vervolgens wat fragmenten van haar stem door elkaar te sampelen, wat resulteert in Keltische klanken die eigenlijk nergens heen gaan. Dan begint ze daadwerkelijk te spelen. Althans, dat probeert ze, want ondanks het ellenlange soundchecken gaat het triggeren van de samples helemaal fout. Na een tijdje vindt Engelen haar draai. Maar het publiek, dat overigens niet bepaald talrijk is, weet ze niet te boeien. Luidruchtige gesprekken beginnen her en der te ontpoppen in de Studio. De nogal statische podiumact lijkt hier de schuld van te zijn. Engelen staat helemaal alleen en bedient met haar voeten de samples. Ze heeft wel een gitaar vast, maar tijdens sommige nummers waar dat instrument in voorkomt gebruikt ze die helemaal niet, wat nou niet bepaald intrigeert. De presentator heeft ons al eerder ervan op de hoogte gesteld dat haar solo verschijning een bewuste keus is. Dat is jammer, want het is de verkeerde keus. De setopbouw van Mental Heart Fix, die begint met rustige nummers en eindigt met wat fellere muzikale uitspattingen, zorgt er ook voor dat tegen de tijd dat de wat ‘dansbaardere’ nummers aan de beurt zijn het collectieve brein van de Studio tot puree is geworden. Als tegen die tijd het publiek dan ook nog wordt getrakteerd op een soort impromptu dansopvoering, gebruikmakend van de eerder aangehaalde kappersjurk die een vreemde zilveren batmancape blijkt te zijn, zorgt dat alleen maar voor opgetrokken wenkbrauwen.

E-QUAD
Deze Tilburgse band heeft zijn soundcheck al gedaan voor Mental Heart Fix. Aangezien het hele nummer To The Max daarbij is gespeeld, is het gevolg een soundcheck die de boeken in kan als een van de tofste ooit. Normaal gesproken is het de taak van de recensent het geluid van de band te beschrijven. Gelet op het enorme scala aan invloeden vormt dat hier een nogal zware dobber: jazz, funk, electro, rock, dance; deze band gooit daadwerkelijk alles in de strijd. Waar andere bands met dergelijke fusies nogal eens de mist in gaan en resulteren in een onsamenhangende modderpoel, weet E-Quad hier een eigen geluid uit te distilleren, en godgloeiende dat is een gaaf geluid! Na het niet zo boeiende gerommel van Mental Heart Fix wordt nu dan eindelijk muziek gemaakt in Studio. Nog steeds is er nauwelijks publiek en dat is jammer, want hier zou een uitzinnige massa op moeten deinen. Zangeres Leonie Muller rapt erop los, zingt dan weer en weet bij tijd en wijle een verrukkelijk nasaal geluid te produceren dat aan bands als Boomkat doet denken. De diversiteit binnen de nummers is groot, maar verliest nooit de samenhang. Refugee doet aan Voicst denken, To The Max weer aan Moby. Qua opbouw hebben sommige nummers wat weg van The Prodigy; met een keiharde opbouw, een pauze op tweederde van het nummer en een knallende uitsmijter als finale. Dat zoiets uit de keuken van Tilburg kan komen is iets waar we allemaal ontzettend trots op moeten zijn.

WAX 'N WANE
Als de presentator aankondigt dat deze act niet uit Tilburg komt, is dat aanleiding voor enkele mensen met hersenbeschadiging tot boegeroep. Executies zouden in dergelijke gevallen altijd op de plaats zijn, maar als je gaat schreeuwen bij de aankondiging van een aan Groove Armada denkende act zoals Wax ’n Wane lijkt dat niet eens voldoende. Dit is namelijk ook erg goed. Vergezeld van een dikke breakbeat die door een eerdere recensent al is vergeleken met een vrolijke variant van The Chemical Brothers weet Wax ’n Wane een erg strak geluid neer te zetten. Ook hier dient weer notitie gemaakt te worden van het slappe, half aanwezige publiek. Pogingen van de uitbundig dansende zangeres Mary Anne ten spijt doen de toeschouwers gewoonweg niet mee. Dit lijkt meer te maken te hebben met de groepsdynamiek van een handjevol mensen dat naar een concert luistert dan met de muziek, want daar is niets mis mee. Alle leden van de band doen hun werk uitstekend en alles is zo strak geproduceerd dat de indruk wordt gewekt dat als je ook maar een klein detail zou veranderen het geluid zou minderen. Dat de nummers best lang duren is dan ook geen probleem, want daardoor is er alleen maar meer om van te genieten.