Met optredens van Terror en Sick Of It All als headliner was de Persistence Tour deels een herhaling van 2006. Geen grote ontdekkingen dus, maar de zaal barstte wel als vanouds uit zijn voegen. Onder meer dankzij een prima optreden van Born From Pain uit Maastricht. THE SETUP De Belgische band The Setup speelt ’s middags voor een vrij lege zaal een heel degelijk potje metalcore, dat opgebouwd is uit de standaardingrediënten van het genre: een telkens herhalende cyclus van opbouw, explosie en logge groove. Weliswaar gelardeerd met een enkele gitaarsolo, maar krachtige gitaarriffs zijn toch het belangrijkste wapen van deze band, wat een prima opener is. De zanger blijft tot aan het einde van het krappe halfuurtje proberen het publiek op te zwepen, wat helaas alleen hemzelf buiten adem brengt, maar wel een erg vermakelijk optreden oplevert. WAR OFAGES De kwaliteit blijft hoog als even later War Of Ages het podium betreedt, een Amerikaanse band die hardcore met melodieuze metal vervlecht. Dat komt er vooral op neer dat ze van bijna iedere riff een ingenieus gitaarriedeltje maken, ongetwijfeld tot ongenoegen van compromisloze hardcorepuristen. De muziek doet soms zelfs even denken aan de Zweedse metalband In Flames. Hoewel het geluid af en toe rommelig is, wordt het al met al toch een heel aardig optreden. De favoriete thema’s van de band zijn oorlog en strijd. De zanger draagt dan ook een paar nummers op aan ‘all the warriors in the world’ en aan ‘alle veteranen in de zaal’. Het publiek reageert er maar koeltjes op. Amerikaanse christenen die de oorlog verheerlijken, daar zit uiteraard niet iedereen op te wachten. H2O Dan is het even afgelopen met de metal. Met H2O en het Nederlandse Discipline krijgt de punk de overhand, tot zichtbaar genoegen van het grootste deel van het publiek. Oudgediende H2O weet de zaal als eerste los te krijgen met ongecompliceerde punkrocknummers. Zanger Toby Morse raast als een maniak over het podium, nodigt de fans vooraan uit met hem mee te komen zingen en weet het publiek daarna aan te sporen tot een circle pit (voor outsiders: een typisch hardcorefenomeen dat erop neerkomt dat het publiek verandert in een kudde op hol geslagen gnoes die elkaar in een cirkel achtervolgen). De band speelt veel materiaal van de laatste plaat Nothing To Lose, maar scoort vooral met oude nummers zoals 5 Year Plan, een ode aan de vriendschap die bijna iedereen vooraan meebrult. Het matige, soms zelfs valse stemgeluid van Morse kan het feestje voor het publiek niet verstoren. En dat het merendeel van de nummers uit twee of drie akkoorden bestaat is ook niet erg. Want H2O is meezingen, stagediven en jezelf in de pit bont en blauw laten slaan. Kortom: een ouderwets hardcorefeestje. Niet bedoeld om bij aan je sik te plukken. DISCIPLINE Ook de imposante kale spierbundels van Discipline kunnen er niet van worden beschuldigd dat ze te moeilijke muziek maken. De Eindhovenaren zetten de versnelling nog een tandje hoger dan H2O en proberen met hun rauwe ‘working man’s streetcore’ het publiek mee te krijgen, maar het publiek heeft besloten het een beetje rustiger aan te doen. De oi-oi-oi’s worden door een handjevol skinheads meegebruld, net als het nummer Hooligans Heaven over de dood van een jonge voetbalvandaal, maar de meeste toeschouwers sparen hun krachten. Discipline toont een hoop inzet, maar is muzikaal wel wat eenzijdig. Vooral leuk voor de puristische incrowd. BORN FROM PAIN Na het optreden van Discipline staat de Dommelsch Zaal, die tot dan toe redelijk gevuld was, ineens helemaal vol. Born From Pain is duidelijk een van de publiekstrekkers en dat is volkomen terecht. Maar weinig Nederlandse bands in het metalcoregenre halen het niveau van de Maastrichtenaren. Hun muziek is een perfecte mengeling van agressie en intelligente opbouw, die het geweld nog beter tot zijn recht laat komen. Klein minpunt blijft wat mij betreft de schorre stem van zanger Rob Franssen. Niet dat hij een slechte zanger is, maar hij mist toch de rauwe kracht van zijn voorganger Ché Snelting. Een goede frontman is hij wel. Op het nieuwe album Survival, waarvan Born From Pain een aantal nummers speelt, klinkt de band niet alleen woester dan ooit, maar weet het zijn woede ook beter te richten. Franssen legt tussen de nummers door nog maar eens uit waar ze zo boos over zijn: liegende politici, de oneerlijke verdeling van rijkdom in de wereld. Dat alles wordt kracht bijgezet door videobeelden van demonstranten die in gevecht zijn met ME’ers (live uit Griekenland?). Okay, politieke statements zijn wel eens sterker verwoord, maar het is de mannen te prijzen dat ze hun publiek willen aanmoedigen tot nadenken. Absoluut hoogtepunt van het optreden is The New Hate, dat door een kolkende massa wordt meegebruld. TERROR Vooral héél erg agressief, dat is Terror uit Los Angeles, en dat straalt de band als vanzelf af op het publiek voor het podium. Zanger Scott Vogel hoeft vanavond maar weinig moeite te doen, vanaf het begin verandert het onderste deel van de zaal in een grote pit, terwijl Terror de ene na de andere vette riff eruit perst. Aantonen kan ik het niet, maar ik weet zeker dat er een verband is tussen het soort riffs dat Terror brengt en de testosteronproductie. Misschien zijn het de lage tonen? Of de constante versnellingen? Hoe dan ook, het mist zijn uitwerking bepaald niet. De kijk die de band op hardcore heeft, is trouwens ook best origineel. Zowel in de opbouw als in de gitaarpartijen weerklinkt geregeld trashmetal, wat het muzikaal ook net iets interessanter maakt dan de gemiddelde hardcoreband. HEAVEN SHALL BURN Het meest afwijkende geluid op de Persistence Tour komt vervolgens van Heaven Shall Burn, dat melodieuze metalcore brengt die behoorlijk tegen death metal aanschurkt. Het is een gewaagde keuze van de organisatie en echt aanslaan doet de band dan ook niet bij het publiek, dat niet echt geïnteresseerd lijkt in metal. Aan de andere kant brengt Heaven Shall Burn wel de nodige variatie na al het rechtlijnige gebeuk. Dat ze uit Duitsland komen, merk je niet alleen aan het accent van de zanger: Heaven Shall Burn is veruit de strakst spelende band van de avond. Bovendien beschikken ze over een prima zanger, die niet echt het type stoere hardcoreman is, maar wel over een overdonderende schreeuw beschikt. SICK OF IT ALL Als op het einde van de avond de veteranen van Sick Of It All het podium betreden, komt de Persistence Tour tot een voorspelbaar doch vermakelijk einde. De New Yorkers spelen zoals we dat van ze gewend zijn: hard en vol overgave. New York hardcore zoals het bedoeld is. Oude nummers wisselt de band af met werk van de nieuwe plaat Death To Tyrants, die er zeker mag wezen maar tegelijkertijd een herhaling van zetten is. Verwacht bij Sick Of It All geen modieuze invloeden, de band blijft zijn muziek bouwen op snelle punkriffs, logge breaks, rauwe schreeuwen en veel te stoere teksten vol agressie, waarvan ook op het nieuwe album weer een paar echte hoogstandjes te horen zijn. Een ideale afsluiter voor de Persistence Tour, die niet erg avontuurlijk is maar de hardcorefan wel blijft geven wat hij wil.