THE YARDS 
The Yards is een vierkoppige band met een vrouw op bas. Zij maken jazzy pop, met hier en daar wat blues en soul invloeden. De zang doet denken aan die van Jamie Cullum en Johnny Borrell (Razorlight). Je moet ervan houden, maar de afgeknepen stem intrigeert ergens wel. The Yards lijkt er behoorlijk in te moeten komen. Tijdens de eerste vier nummers kan de muziek geen geheel worden genoemd en gaan de nummers het ene oor in, het andere oor uit. Gaandeweg het optreden worden de nummers steeds heftiger. Als de band los durft te gaan, wordt het ook meteen een stuk leuker. Naar het einde toe wordt de muziek steeds meer een geheel en worden de melodieën pakkender. Het laatste nummer is een prachtige ballad, een fraaie uitsmijter voor deze eerste act.

THOMAS
Een jongen alleen met gitaar en mondharmoinca, dat belooft veel goeds. De eerste twee nummers die Thomas speelt zijn prachtig! Met veel gevoel zingt hij zachtjes over de liefde en gevoelens. Als zijn stem de hoogte in gaat, krijgt het ergens raakvlakken met Thom Yorke van Radiohead. Het derde nummer is meer uptempo, maar de ‘romantische’ (nee geen valentijnromantisch, maar achttiende eeuw romantisch) sfeer blijft bewaard. Na het derde nummer maakt de gitaar plaats voor een boek, Thomas heeft namelijk gewerkt aan een gedichtenbundel. Binnenkort wordt het uitgegeven, maar om de Studiogangers alvast een voorproefje te geven leest hij een aantal gedichten uit de bundel voor. Een gedicht was leuk geweest, maar geen vijf. Persoonlijk vind ik de nummers van Thomas beduidend beter en intrigerender dan zijn gedichten. Als in een soort conference draagt hij zijn gedichten voor. De thematiek in zijn gedichten is leuk, en er zitten een paar erg leuke taalvondsten in. Maar een gebrek aan metrum maakt dat ze nogal prozaïsch worden voorgedragen met een, volgens mij, onbedoelde ironie. Zelf had ik liever meer van Thomas zijn muziek gehoord. De verhouding was nu wat scheef, en dat is zonde.

MARLON PENN
Marlon Penn is zowel de naam van de vijfkoppige band, als van de frontman. Penn is de gitarist van onder andere Nina June. En nu laat hij zijn hometown kennis maken met zijn eigen werk. Marlon Penn is de eerste band die echt wat energie de Studio in weet te blazen. Ballads worden in raptempo afgewisseld met uptempo rocknummers. Een prachtig lief liedje waarbij de stem van Penn aan Ryan Adams doet denken wordt voorafgegaan door een protestsong in de stijl van Beastie Boys qua zanglijn. Bang om te experimenteren zijn Marlon Penn en kornuiten niet. Het vierde nummer is zo bezwerend dat je vergeet dat je in Studio staat. Penn is vriendelijk en babbelt er lustig op los met het publiek. Om het stemproces voor het publiek wat leuker te maken, krijgen ze een uitgebreid verslag. Zoals Penn zelf zegt, zit er geen enkele rode draad in dit optreden, net zoals in zijn volgend jaar te verschijnen plaat. Hoewel er qua nummers en genres vanalles voorbij lijkt te komen, zijn de eenheid van stem (die vaak erg doet denken aan Brandon Boyd van Incubus) en het gebruik van instrumenten genoeg om een geheel te vormen voor het publiek. Vol energie sluiten Marlon Penn en band de avond af. Tenminste, de optreedreeks, want hierna volgt nog een jamsessie.