Moeilijke muziek van Ithak bereikte Cul de Sac afgelopen donderdag niet. Een onmogelijke mix van CAN, Zappa, free jazz en wereldmuziek leek bij tijd en wijle niet te kloppen, maar was vooral te moeilijk voor het publiek in de kuil. De nummers waarbij meer richting de wereldmuziek werd gegaan, maakten de freaky nummers een beetje goed, maar deden helaas niet alles vergeten. FREAKY INTERESSANT DUBBEL GEVOEL
Tegen elf uur begint het uit Frankrijk afgereisde Ithak zijn ruim een uur durende set in een aardig gevulde Cul de Sac. Drum, bariton sax, gitaar, elektronica waarop geblazen moet worden en een bamboetoverfluit creëren een geluid dat zo de soundtrack bij een film over een ontsnapping uit een rariteitenkabinet kan zijn. Dat de heren naar Zappa, een ook CAN hebben geluisterd, is te horen. Helaas betekent dat voor de eerste helft van het optreden dat er te veel gefreakt en te weinig structuur in de nummers zit. Het publiek in de Cul is hier duidelijk niet voor gekomen en al na twee naar free jazz neigende nummers in een geheel fictieve toonladder druipen de eerste bezoekers af. Deze toch wel erg vrije nummers waren wellicht beter op hun plaats geweest in de Paradox.
Gelukkig heeft Ithak ook een aantal nummers waar wereldmuziek in terug is te horen. Nog steeds is krautrock een bepalende factor, maar nu in een mix met Oost-Europese zigeunermuziek of Arabische, Noord-Afrikaanse volksmuziek. Deze nummers zijn meteen een stuk interessanter en aanstekelijker. Hoewel de insteek hetzelfde blijft en er veel geïmproviseerd wordt in de nummers, weten deze nummers wel de aandacht te trekken en te behouden. Het concept is dan ook op zijn minst interessant te noemen. Vier muzikanten, waarvan een met een computer en de nodige randapparatuur waar de gedeeltes van de band nog een keer doorheen gaan en vervormd worden. Zo klinkt de sax soms meer als een bedoeïenen fluit van een Syrische schaapherder dan een bariton saxofoon en galmt de zang de Cul door. Helaas zorgt diezelfde randapparatuur ook voor wat vervelende kraakmomenten, waarbij het lijkt alsof de microfoonmembraan los klappert.
Al met al weet Ithak tegen het einde van het optreden toch nog wat beweging in de zaal te krijgen. Veel mensen zijn dan echter al vertrokken. Ithak is te moeilijk. Zo vangt ondergetekende in het voorbijgaan op dat dit "toch echt muziek is waar ik ziek van word". Wellicht is dat vanwege de keuze voor veel dissonanten en de vrije toonladders. Niks mis mee, maar niet erg dansbaar en zeker niet voor iedereen toegankelijk. Iets over twaalven verlaat ondergetekende dan ook met een beetje dubbel gevoel de Cul. Ithak heeft een interessant concept te pakken, een leuke insteek bij een op het eerste gezicht geheel onmogelijke combinatie van stijlen. Maar de band weet nog niet hoe deze het goed over moet brengen. Of is de mix van stijlen gewoon niet mogelijk?
Ithak te moeilijk voor de Cul
Uit rariteitenkabinet ontsnapte Fransen blijven onbegrepen
Moeilijke muziek van Ithak bereikte Cul de Sac afgelopen donderdag niet. Een onmogelijke mix van CAN, Zappa, free jazz en wereldmuziek leek bij tijd en wijle niet te kloppen, maar was vooral te moeilijk voor het publiek in de kuil. De nummers waarbij meer richting de wereldmuziek werd gegaan, maakten de freaky nummers een beetje goed, maar deden helaas niet alles vergeten.