In de langlopende reeks Avontuurlijke Muziek stond afgelopen woensdag het duister genaamde muzikale driemanschap Dimension X in Paradox. Drummer extraordinaire Chris Corsano, Zu-bassist Massimo Pupillo en gitarist David Chalmin zetten een prima show neer, die schijnbaar moeiteloos op en neer veerde van overdonderende muzikale uitbarstingen tot ritualistische drones en weer terug.

OBSCUUR
Op het oog zou het zo een hardcore- of metalband kunnen zijn: de langharige gitarist gestoken in een t-shirt dat naast een omgekeerd kruis de boodschap uitdraagt dat Tom Araya (zanger/bassist van Slayer) de nieuwe Elvis is, de bassist in een al even occult ogend Zu-shirt en de kaalgeschoren drummer. Maar op het moment dat men begint te ‘spelen’ wordt het meteen duidelijk dat dit bepaald geen conventioneel heavy combo is, hoewel wel hard: alledrie de muzikanten zitten aan elektronica-bakjes te prutsen en produceren zo gezamenlijk een geluid dat wel wat weg heeft van een optrekkende Formule 1 wagen. Waarna een woest en creatief geroffel op drums en gepluk aan bas- en gitaarsnaren volgt, al dan niet met behulp van huis-, tuin- en keukenattributen als een lepel en een nagelvijl en voortdurend vervormd met behulp van voornoemde elektronische hulpmiddelen. Soms neemt het drietal wat gas terug en is er ruimte voor ritueel ogende en klinkende exercities op bijvoorbeeld een ‘eerbiedig’ op de grond ter ruste gelegde bas en losse bekkens. Om vervolgens weer al verder improviserend helemaal los te gaan op de respectieve instrumenten. Waarmee overigens niet gezegd is dat dit ensemble niet op haar eigen manier heel strak speelt, hetgeen al moge blijken uit het feit dat de drie leden op exact hetzelfde moment de muzikale maalstroom tot stilstand brengen. IJzersterk.

BIZAR
Dat het geheel niet ontaardt in een indrukwekkende maar ontoegankelijke muzikale brij, heeft ongetwijfeld voor een belangrijk deel te maken met het sciencefiction concept dat ten grondslag ligt aan de band. Het is een terugkerend referentiepunt gedurende de show, middels geluidsfragmenten uit sciencefiction(B-)films van rond de jaren ’50. Deze fragmenten zorgen voor een bizarre en op een verwrongen wijze ook wel komische sfeer die het verteren van de vaak complexe muziek aanzienlijk vergemakkelijkt. Wat dat betreft heeft de band wel wat weg van Mike Pattons Fantômas (of ook John Zorns Naked City project), zij het dat de ‘composities’ van Dimension X veel breder uitgesponnen zijn en zwaar leunen op improvisatie. Kortom, een boeiend gezelschap dat de fanaat van eerdergenoemde bands zeker in de gaten moet houden!