Na drie stijfuitverkochte optredens in poptempel Paradiso in Amsterdam, blijkt ook de grote zaal van 013 te klein voor dEUS. Een wederom bomvolle zaal ziet nagenoeg dezelfde set als de Belgen eerder gaven bij onze Noorderburen. Alvorens dEUS de buhne betreedt laat het Australische voorprogramma Expatriate een soortgelijk geluid horen, wat alleen niet helemaal blijft hangen. dEUS daarentegen geeft een bruisend optreden, maar de bezwerende sfeer blijft toch wat uit.
EXPATRIATE
Expatriate lijkt het perfecte voorprogramme voor dEUS te zijn. Hoewel de band uit Sydney komt, klinkt ze als een Amerikaanse versie van dEUS. Oasis meets Kings Of Leon. De zang kent dezelfde gedragenheid als Chris Cornell en Eddy Vedder. Er is duidelijk een Britse inslag te horen, maar het accent ligt op de zang. Expatriate weet een leuke mengelmoes te maken, maar de nummers blijven niet echt hangen. Een duidelijke couplet-refreinstructuur lijkt er niet te zijn, waardoor er voor het publiek weinig herkenningspunten zijn. De bandleden zelf lijken nergens last van te hebben, zeker bij hun laatste nummer gaan ze helemaal los.
DEUS
Hoewel het publiek niet onaardig voor het voorprogramma is, is het wel duidelijk dat deze mensen écht voor dEUS komen. Het overwegend wat ouder publiek lijken dEUS-fans en kenners van het eerste uur te zijn. Werk van de laatste plaat Vantage Point wordt lustig afgewisseld met werk van Pocket Revolution en een enkele oudere hit. Tom Barman is bijzonder goed gehumeurd, zowel naar het publiek als naar de band. Het eerste nummer van het optreden, wat eveneens het eerste nummer van Vantage Point is (When She Comes Down), doet de rillingen over menig ruggen lopen. Ook Theme For Turnpike doet het goed. dEUS weet rust en rock goed af te wisselen; The Architect en Favourite Game worden gevolgd door onder andere Nothing Really Ends, daarna doet Bad Timing de spanning weer stijgen.
Drummer Stéphane Misseghers lijkt niet helemaal in vorm op deze zondagavond. Bij meerdere nummers klinken de intervallen wel erg rommelig, wat hem meerdere malen een geïrriteerde blik van Barman bezorgt. Of Barman uit frustraties of toch echt per ongeluk met zijn gitaar tegen zijn gezicht slaat is niet duidelijk. Als hij vraagt om een zakdoekje is er direct een bereidwillige fan die hem een pakje Tempo toegooit. Dit wordt beantwoord met de wedervraag van Barman: "Heeft er ook iemand een kerstboom?" De lichtshow van dEUS moét echt genoemd worden. Het overheersende licht is wit, maar de bandleden lijken reusachtig, waar ze ook staan! De composities die de band onbewust lijkt te maken zijn allemaal even prachtig!
Als laatste nummer wordt Suds & Soda ingezet. Al eerder zijn er wat pogingen tot pogo gedaan, maar nu doet het hele publiek mee. Hoewel Suds & Soda een van de beste dEUS-nummers is omdat het zo’n geweldig bezwerend effect heeft, is het zestien jaar na dato toch wel wat magertjes om nog steeds met dat nummer af te sluiten. Gelukkig komt dEUS nog terug voor een toegift. For The Roses is toch wel een heel toepasselijke afsluiter. Na vijf nummers toegift, die net zo gevarieerd zijn als heel het optreden, houdt dEUS het echt voor gezien.
Hoewel dEUS vanavond heeft laten zien dat Vantage Point zeker een prachtig album is en ze dit in grote mate stevig neer weten te zetten, lijken er dingen te missen. De band is goed, de nummers zijn mooi, maar de rariteiten van Worst Case Scenario en de bezwerende sfeer die nummers als Suds & Soda ooit op wist te roepen blijven uit.