Symforce II was geslaagd en heeft een select gezelschap aan bands bijeengebracht die allemaal lieten horen wat muziek is. Progressieve metal, maar vooral ook metal die inventief en veranderlijk durft te zijn. Van dreunende dubbele bass tot eclectische en dromerige opussen. Al met al een dag van grote klasse. BAT CAVE QUANTUM FANTAY Het Belgische Quantum Fantay verzorgt vandaag de aftrap in de Bat Cave. Men wilde zich eigenlijk Quantum Fantasy noemen, maar men maakte een spelfout en omdat men uit het Belgenland komt heeft men die maar gehandhaafd. De band wordt aangekondigd door een kerel met een mal mutsje vol buttons, die meldt dat iedereen die in de zestiger jaren is blijven hangen met dit orkestje zijn hart zal kunnen ophalen. Ware woorden, want QF creëert met behulp van kosmische synthesizerklanken en een etherische dwarsfluit een zweverig psychedelisch geluid dat een kleine veertig jaar geleden helemaal niet uit de toon zou vallen. Dat de gitarist ook niet helemaal met beide benen op de grond staat, blijkt wel uit zijn regelmatig foutieve aankondigingen van nummers. Al met al een aardig uurtje instrumentale spacerock. (WdW) SOLSTICE Solstice is een band met een behoorlijk verleden: ontstaan tijdens de progrevival begin jaren tachtig in Engeland, heeft men met grote tussenpozen tot op de dag van heden drie schijfjes uitgebracht. Het is de enige band in de Bat Cave vandaag die niet uit België afkomstig is. Maar er zijn ook belangwekkender onderscheidende kenmerken te noemen, met name de vrouwelijke zangeres en de invloeden uit de folkrock, die misschien wel het duidelijkst in het spel van de violiste/fluitiste naar voren komen. (Overigens zou ondergetekende wel het gokje durven wagen dat de twee voornoemde vrouwen de enige dames zijn die vandaag op het podium hebben gestaan. De wereld van de progressieve rock blijft toch vooral een mannenaangelegenheid.) Men zet een mooie, afwisselende set neer, variërend van folky songs (die soms zelfs neigen naar wereldmuziek, zoals het sterke Freedom) tot composities die sterk doen denken aan Marillion in het Fish-tijdperk (bijvoorbeeld de afsluiter en ‘publieksfavoriet’ Brave New World). (WdW) HYPNOS 69 Tot zijn schaamte moet uw verslaggever bekennen dat hij zich door de grote aantrekkingskracht van zanger/gitarist Daniel Gildenlöw maar moeilijk kan losrukken van het optreden van Pain Of Salvation, waardoor hij de eerste helft van het optreden van Hypnos 69 mist. Dat is erg jammer, want dit viertal mag wel de verrassing van de dag heten. Men speelt onder andere een ijzersterke versie van de Beatles-klassieker I Want You (She’s So Heavy) en ook de toetsenist annex tenorsaxofonist valt in positieve zin op (werkelijk een prachtinstrument, die tenorsaxofoon). Zoals veel psychedelische bands put men inspiratie uit astrologie, mythologie en het onbewuste: Hypnos is de Griekse god van de dromen, 69 staat voor het sterrenbeeld Kreeft en het samengaan van tegendelen, wat ook tot uitdrukking komt in de in elkaar overgaande zon en maan die de achtergrond vormen tijdens het concert. Maar in tegenstelling tot veel andere bands in het genre heeft men het rocken niet verleerd, wat een uitermate enerverend optreden oplevert. Uitstekend. (WdW) KLEINE ZAAL MAGIC PIE Terwijl Textures in de Dommelsch Zaal al een stief kwartiertje staat te knallen voor een zaal vol Opeth shirtjes is het aan het Noorse Magic Pie om in de Kleine Zaal het feestje af te trappen. Symforce II mag in dit vroege stadium van de dag al een succes genoemd worden want niet alleen in de Dommelsch Zaal is het al druk, ook Magic Pie mag zich veheugen in een warme belangstelling. De Noren noemen zelf grootheden als Pink Floyd, Dream Theater, Kansas en Uriah Heep als hun voorbeelden. Praktisch gezien staat er vandaag een band te spelen waarvan alle leden volledig meester zijn over hun instrument en waarvan de muziek sterk in de richting van de classic rock afbuigt. De muziek drijft een beetje op de techniek en is mooi verzorgd en gedetailleerd. De man achter de knoppen heeft duidelijk oren aan zijn hoofd want het geluid is om door een ringetje te halen. Al met al brengt Magic Pie een relaxte pot zondagmiddagprog waar niets mis mee is, behalve dan dat het nergens echt uit de bocht vliegt. (HD) THE WATCH Symfonische en progressieve rock is nogal een specifieke aangelegenheid waarin niet iedereen is ingevoerd. Kort lesje: veel bands in het genre dienen zich van instrumenten als de mellotron, baspedalen en het Hammond orgel. The Watch gebruikt ze allemaal (al is de mellotron gesampled, de ironie) en vult het instrumentarium zelfs aan met een Chapman Stick. Volgens eigen zeggen is de band geïnspireerd door Genesis, en dan vooral de Peter Gabriel periode. Op de platen is dat ook duidelijk te horen. Vanavond lijkt The Watch eigenlijk veel meer op IQ in hun vroege jaren tachtig. Ja, natuurlijk heeft IQ zijn ideeën voor een goed deel bij hetzelfde Genesis gehaald, maar zij hebben daarmee een eigen geluid gemaakt, met een widdly-widdly toetsenbordsound, het typische Martin Orford orgelgeluid en kamerbrede mellotron tapijten. Voeg daar nog wat van de genoemde baspedalen en niet al te beste zang aan toe en het oud-Engelse IQ-geluid is compleet. The Watch klinkt vandaag exact zo. Wat de band doet, doet hij goed, maar een eigen smoel en 2008 zijn ver zoek. (HD) ALQUIN Het Delftse Alquin was natuurlijk in de jaren zeventig Neerlands symfotrots, meer nog dan Ekseption. De uit 1973 stammende knaller Mountain Queen (met daarop het geweldige The Dance) stuurde de band zelfs de grens over. Tijdens de tour die volgde, speelde de band in Frankrijk, Duitsland en in Engeland, waar zelfs de prestigieuze Marquee werd aangedaan en waar men in The Old Grey Whistle Test speelde. De hoes van de LP Mountain Queen werd gesierd door rijen ouderwetse poeziealbumplaatjes van meisjeshoofdjes. Vanavond prijken diezelfde hoofdjes op de backdrop van de band. De band die er erg veel zin in heeft. De heren zijn (uiteraard) beduidend ouder geworden, maar dat is niet ten koste gegaan van de spelvreugde. Die spat namelijk van alle gezichten af en dat werkt door in de muziek en naar het publiek. In het begin zijn de vingertjes misschien nog wat stram maar gaandeweg wordt de band steeds strakker en vloeiender. De progressieve rock (vroeger zei men trouwens gewoon symfo) van Alquin kent jazzy en funky elementen en hangt zo af en toe zelfs even tegen de fusion aan. De nummers worden zeer fraai en strak gebracht. Er is volop ruimte voor het gevarieerde gitaarwerk van Ferdinand Bakker en de saxofoon (en overige toeters) van Ronald Otterhof. De leden van deze band kennen elkaar voor het grootste deel al jaren en dat hoor je. De beker voor de leukste band van de Kleine Zaal gaat naar Alquin. (HD) PBII PBII beleeft, zo zegt men, vanavond haar wereldpremière. Tuurlijk. PBII is gewoon de voortzetting van de Haagse Plackband met een nieuwe bassist. De Dommelsch Zaal loopt in rap tempo leeg en de Opeth shirtjes begeven zich, murw gebeukt door hun favoriete bandje, naar de parkeermeter. Het is voor PBII dan ook sneu te moeten zien dat van de paar mensen die nog even de Kleine Zaal inlopen, de meesten ook weer vrij snel vertrekken. Of dat terecht is? Het duurt even voor de band het podium opkomt, maar dan trapt men ook vrij stevig af. PBII bedient zich van een hoop pathos; dik aangezette toetsenpartijen en veel drama in de stem van toetsenist en zanger Michel van Wassem. Bovendien lijkt het alsof de band niet zo goed op elkaar is ingespeeld, of is het alleen de drummer die niet zo strak speelt? In de jaren tachtig bestond er een Nederlands label voor symfonische en progressieve rock, SI Records. Een aantal van de bands die door dit label gecontracteerd werden, waren nogal inwisselbaar en eerlijk gezegd had PBII een van deze bands kunnen zijn. Hun muziek beklijft eenvoudigweg niet. (HD) DOMMELSCH ZAAL TEXTURES Nederlands trots Textures opent de avond vandaag in de Dommelsch Zaal. Wellicht een enigszins verrassende keuze om de jonge gasten te boeken voor dit symfonische/prog metalfestival. Ze hebben het er maar druk mee. Niet alleen doen ze vandaag Tilburg aan, maar dezelfde avond is het door naar Enschede voor Geuzenpop. Textures is met zijn mathmetal stevig, wellicht even wennen voor het publiek dat toch wel geimponeerd is door het strakke spel. Het zal niet veel voorkomen dat de heren spelen en er eigenlijk niet echt gemoshed wordt. Frontman Eric Kalsbeek geeft aan dat ze gevraagd zijn om een iets rustigere set te spelen dan normaal. Maar ja, Textures heeft altijd moeite om zich in te houden. Toch hebben ze wat aanpassingen gedaan, want inderdaad wordt het even wat rustiger. Textures sluit af met het nummer To Erase A Lifetime, welke ze voor het eerst live spelen. (JT) DEMIANS De drie Fransmannen van Demians zijn wel heel nerveus. Zij spelen voor het eerst buiten Frankrijk en meteen op Symforce II, waar de crème de la crème van de progressieve metal te vinden valt. Binnenkort weer meer als ze het voorprogramma van Anathema verzorgen. Steve Wilson van Porcupine Tree is een groot liefhebber van het debuut van frontman en componist Nicholas Chapel. Lovende kritieken in de gehele scene en Chapel stelt niet teleur. Vrij snel is de grootste nervositeit verdwenen en ondergaan we een mooie reis door de progressieve klanken en melodieën. Chapel steekt zijn fragiliteit niet onder stoelen of banken. Het afsluitende lied Sand gaat over een goede vriend die hij jaren terug heeft verloren. Het logo van de cd toont een man die op onmogelijke wijze balanceert op drie stoelen. Surreal, zoals de muziek bij vlagen ook is. (JT) PAIN OF SALVATION Pain Of Salvation schopt graag tegen de huidige maatschappij. Hun laatste cd staat vol met kritiek op Amerika en de nutteloze rijkdommen die sommigen daar bezitten. De MTV Cribs rappers met hun miljoenen keukens maar er helemaal niets mee doen. Het optreden is er ook mee doorkliefd en zo is er een heuse visual, die overigens maar mondjesmaat wordt gebruikt met wat achtergrondafbeeldingen die bij de nummers passen. Maar aan het begin en het eind van het optreden kun je contact opnemen om je logo op het ‘billboard te vertonen’ door te bellen met 555-logowhore. Weer een sneer naar de commerciële kapitalistische teloorgang. Na twee absolute Pain Of Salvation toppers (Undertow en Ashes) zakt het toch een klein beetje in elkaar en Diffidentia (Breaching the Core) is nog even een welkome afsluiter na het wat rommelige Nightmist, welke uitmondt in een jamsessie. Dit strookt echter wel met de speelsheid van de heren vandaag. Daniel Gildenlow is opgewekt en vraagt of het publiek meezingt. "If you don’t know the words, improvise. Hey, that’s what I do when I forget the lyrics." Nog een laatste stukje humor. Disco Queen mag niet op de setlist ontbreken en is de toegift. (JT) OPETH Zanger Michael Akerfeldt ontpopt zich tot one-liner koning. Enkele opmerkingen uit zijn repertoire van deze avond: “We have come to rip your head off” “We come from Stockholm in Sweden, all people do there is drink and fuck” “Our nice manners are just fake” Vrouwenborsten zijn inspirerend voor zijn songteksten vertelt hij voor het spelen van Heir Apparent en Akerfeldt heeft een aantal Alquin cd’s in zijn kast staan. “I love Dutch music!” Anderhalf uur lang Opeth. Na al een hele avond muziek als slagroom op de taart. Ook deze heren geven muziekles. Bij Wreath, van de cd Deliverance gaan alle registers open. Death metal, knalhard. Zo hard dat Textures daar een puntje aan mag zuigen. “If YOU don’t like it, I don’t care.” (JT)