Rond de klok van negen heeft zich voor de Little Devil al een behoorlijke groep hardcore/metalfans geposteerd. Het vormt het levende bewijs dat Pro-Pain, de groep die in de jaren negentig doorbrak met zijn agressieve mix van hardcore en metal, nog allerminst vergeten is. En terecht, zo blijkt later op de avond. PRIDE RUNS DEEP Maar eerst mag Pride Runs Deep het podium beklimmen. Overdrachtelijk gesproken dan, want er hoeft natuurlijk weinig geklauterd te worden in de Little Devil. Bovendien blijven de beide zangers van de band liever voor het podium op en neer lopen, om de afstand tot het publiek zo klein mogelijk te houden. Zoals de naam van de band al sterk doet vermoeden, hebben we hier namelijk te maken met een old school hardcore combo, toepasselijk genoeg ook nog eens afkomstig uit arbeidersstad Rotterdam. Geen flauwekul, maar eerlijk doorraggen is hier het devies. Helaas voor de (bas)dame en heren is het publiek duidelijk gekomen voor de hoofdact, waardoor de inspanningen van beide frontmannen om de zaal in beweging te krijgen op een enkele individuele uitbarsting na vruchteloos blijven. Wel jammer, maar het leven is hard (iets wat deze band zonder meer zal beamen: daar gaat hun muziek immers over). INCARNATE Incarnate is een naam die je iets minder snel met hardcore associeert en dat geldt ook voor de muziek van deze band. Elementen uit de hardcore zijn zeker aanwezig, maar de heren putten daarnaast hoorbaar inspiratie uit de thrash (met name Slayer), wat samen met het veelvuldige grunten van de zanger in een meer naar metal neigend geluid resulteert. Wederom geldt dat de pogingen van de frontman (die ook niet te beroerd is regelmatig voor het podium rond te struinen) om het publiek bij het concert te betrekken nauwelijks effect sorteren. (Zelfs het beproefde “Hebben jullie zin in Pro-Pain?” kan slechts op een lauwe reactie rekenen.) Misschien dat de regelmatig voorkomende onverwachte stiltes in de nummers ook niet meehelpen, maar de hoofdzaak blijft toch dat het publiek vanavond wacht op Pro-Pain. Volgende keer beter. PRO-PAIN Niet bepaald onverwacht wordt het in de aanloop naar het optreden van Pro-Pain erg druk in de Little Devil zaal. Waarom deze jongens niet in de Kleine Zaal van 013 staan is dan ook enigszins raadselachtig, maar alle lof voor Little Devil dat ze deze band geboekt heeft. [Sowieso alle lof voor het boekingsbeleid van Little Devil. Einde reclameboodschap.] Na een korte, enigszins vreemde introductie van de band met de melodie van het Duitse volkslied (wie weet waant men zich in het land van onze oosterburen) worden we getrakteerd op een stevige pot ouderwetse metalcore. De band is prima op dreef en geeft een puike demonstratie van de stijl: heftig groovende muziek, hier en daar zelfs met spoortjes van funk en hiphop, gelardeerd met goede gitaarsolo’s en aan elkaar gebruld door zanger/bassist Gary Meskil. Het publiek begint zich eindelijk stevig te roeren, iets wat door de grote opeenhoping van mensen meermalen zorgt voor drukgolven tot in de achterste regionen van de zaal. No End In Sight heet het recentste album van de band en vanavond blijkt wel hoe goed die titel gekozen is. Met zo’n optreden en publieksrespons is men absoluut gerechtigd nog vele jaren door te gaan. Graag zelfs!