In de Cul is de afwisseling vanavond de hoofdmoot. Très B uit Maastricht begint met een noisy popnummer. Hierin zijn invloeden van Radiohead te horen, een band die in meer nummers terug te horen is. Het tweede nummer echter gaat meer de jazzy kant in. En zo schiet het optreden van het ene uiterste naar het andere uiterste, altijd pop georiënteerd, maar telkens vanuit een andere invalshoek. Even wordt er ook gesnuffeld aan jaren zestig psychedelica om via een paar omwegen langs artiesten als Ani Difranco (met band) of Ben Christopher (wanneer de gitarist zingt) bij PJ Harvey uit te komen. ROMMELTJE Alle nummers worden goed en gedreven uitgevoerd. Toch wordt het gedurende het hele optreden nooit één geheel. Eigenlijk gaat het bij het begin al fout. De band komt gefaseerd op, iets dat heel mooi werkt als je op een echt podium staat waar de bandleden één voor één uit de coulissen kunnen komen. Cul de Sac heeft alleen geen coulissen om uit te kunnen komen. En daardoor wordt de gefaseerde opkomst niet overweldigend, maar eerder een rommeltje. Helaas gebeurt dit later in het optreden nog twee keer. De eerste keer om de zangeres een solonummer met alleen haar stem en effecten/samplers te laten doen (waarin ze ook nog eens een paar seconden een onderonsje heeft met iemand uit het publiek). De tweede keer om even 'backstage' bellenblaas te gaan halen. Dit haalt de vaart uit het optreden en geeft je het gevoel naar een band te staan kijken die een hoop leuke liedjes speelt, maar waar geen enkel verband is behalve de muzikanten die er spelen. Het concert komt uiteindelijk dan ook nooit echt opgang. De nummers verdienen beter. MIXED FEELINGS De afwisseling van genres maakt het toch boeiend om te blijven kijken, plus de interactie die met name de zangeres van het publiek vraagt. Met behulp van attributen zoals ballonnen en bellenblaas betrekt zij het publiek bij het concert en verzoekt zij hen naar voren te komen. Dit lukt. Het publiek reageert zelfs vrij enthousiast op de band. Zo wordt er op een paar van de wat meer rockende nummers zelfs door een twee-, drietal mensen gedanst. Toch weet Très B nooit echt te overtuigen. De nummers zijn goed, maar vormen samen geen geheel. De zangeres heeft een prachtige stem, maar doet er net te vaak hetzelfde mee in de verschillende liedjes. Een keer grommen, schreeuwen of zelfs brullen had niet misstaan. De interactie van de zangeres wordt te niet gedaan door de bijna autistische houding van de andere bandleden. TRÈS BIEN Al die zaken geven je een “wel aardig, maar....” gevoel. Er mist iets, maar je kunt je vinger er nooit echt opleggen wat het dan is. Très Bien had het kunnen zijn, ergens hoor je dat dat er in zat. Wel aardig, dat was het, een belofte naar de toekomst, die ze hopelijk nog eens komen inwisselen.