Voor de verandering staat er in Cul de Sac een keer een bandje geboekt op de zaterdag. Cats And Cats And Cats (C&C&C) mogen hun nagels in de krullen van de trap zetten vanaf negen uur, een onwaarschijnlijk vroeg tijdstip voor de Cul. En dat is te merken. De combinatie van het on-Cul-se tijdstip en de zaterdag (niet een normale concertdag voor de muzikantenkroeg van Tilburg), laat de Cul om iets voor negenen nog akelig leeg. Aan de bar zitten drie zielen palindromen te bespreken en voor aan een tafeltje nog vijf jonge dames te keuvelen. Buiten de vaste geluidstechnicus van de donderdagavond, lijkt niemand zich bewust van de muzikaal opwindende avond die het belooft te worden. Helaas is muziekminnend Tilburg zich niet bewust van het vroege tijdstip waarop C&C&C dankzij gemeentelijke geluidsnormen moet beginnen. Zo blijkt ook na afloop van het concert, wanneer enkele bezoekers speciaal voor C&C&C de Cul binnen stappen. STUITEREN Om half tien beginnen de kittens, vier jongens en een meisje (allen rond de twintig), met een energieke show. De laatste show van hun Europese tour. C&C&C is een band die Ritalin nodig heeft om rustig te worden of er te veel van heeft genomen. De muziek springt alle kanten op. De show wordt afgetrapt met hun nummer dat ergens tussen And You Will Know Us By The Trail Of Dead en At The Drive-In inhangt. Een hoog ADHD-gehalte, muzikaal maar ook zeker in de presentatie. De frontman geeft van begin af aan de volle 200% en blijft dit doen tot aan het eind van de show. Hij lijkt een stuiterende perpetuum mobile die enkel tot stilstand komt omdat hij nu eenmaal door de gitaar om zijn schouders gebonden is aan de microfoonstandaard. Alleen die passie waarmee gespeeld wordt is al een genot voor het publiek. Dat in combinatie met het volwassen geluid dat deze jonkies neerzetten, zorgt er dan ook snel voor dat de gelukkig al wat gegroeide groep klanten onder de indruk naar C&C&C staat te kijken. Zo onder de indruk dat ze op verzoek van de zanger allemaal een aantal stappen naar voren doen en in de Culput komen te staan. RAUWE EMOTIONELE POSTPUNK Die stap naar voren verdient de band dan ook echt. Qua opbouw van de nummers doet de muziek aan postrock denken, maar de energie en dissonanten weer aan punk en emo. We hebben hier te maken met een fantastische band. Voor vergelijkingsmateriaal moeten we naar Amerika, begin jaren negentig. C&C&C heeft alles van de rauwe emotionele punk van, misschien wel de grondleggers van de postrock, Rodan. Rauwe, felle stukken worden plotsklaps afgebroken voor een vijfkoppig a cappella koortje waarna een rustig melodisch stuk met een hoofdrol voor de viool wordt ingezet. Naast de onontkoombare vergelijking met Rodan (een band waar de leden gezien hun leeftijd waarschijnlijk nooit iets van hebben gehoord), past de band in de hoek van bands als Appleseed Cast, Reynolds en Trail of Dead. Eerlijke, energieke en muzikaal zeer onderlegde gitaarbands. C&C&C past daar met een sterk eigen geluid zeer goed tussen. THE REVOLVING HOUSE Terug naar de Cul, waar C&C&C een sterke interactie heeft met het publiek. Halverwege de show wordt er zelfs op verzoek van een van de bezoekers een nummer gespeeld waarin de viool meer op de voorgrond komt, omdat volgens deze bezoeker de violiste te weinig te horen is. Af en toe verdwijnt zij inderdaad in de muur van gitaren, maar nooit te ver. Na dit nummer gaat C&C&C nog een stapje verder in de publieksinteractie. Zo laten ze weten dat de binnenkomst van Tilburg hun de grootste verbazing van de gehele tour heeft gebracht: Het Draaiende Huis. Graag willen ze de achtergrond van dit vreemde fenomeen weten, en het publiek wil met alle liefde hen dat vertellen. Na een korte uitwisseling over verbazing en ongelukken op rotondes, wordt ter plekke een nummer gefabriceerd met als titel The Revolving House On The Roundabout. Hiermee is het contact echt gelegd. KINK IN DE KABEL Nog een klein half uur wordt er dan door gespind, of achter elk bewegend balletje aangesprongen zoals het jonge katten betaamd. Het publiek groeit en wordt ook enthousiaster. Dan lijkt het optreden bijna in een anticlimax te eindigen. Tijdens het laatste nummer van dit laatste concert in Europa begeeft de jackkabel van de frontman het spontaan. Even lijkt het erop dat C&C&C ons met een open einde laat zitten, iets wat deze avond niet had verdiend. Gelukkig komt er naar wat gerommel een nieuwe jack te voorschijn en wordt het al ingezette nummer even opnieuw ingehaakt. Dit voelt niet goed voor de band, waarop zij besluiten af te sluiten met een volledig ander nummer. Waarna een ieder met een goed gevoel de rest van de nacht tegemoet kan gaan. Nou ja, een ieder? Waarschijnlijk geldt dit niet voor het groepje dat tijdens de laatste klanken van C&C&C binnen komt lopen. Verbaasd kijken zij toe hoe het bandje waarvoor zij naar de stad waren gekomen hun spullen begint in te pakken en zich mentaal voorbereidt op de overtocht vanuit Calais. Terug naar het koninkrijk, weg uit Europa, om daar vriend en vijand te verbazen met verhalen over een "revolving house on a roundabout". Hopelijk komen ze snel weer terug, en niet alleen voor het draaiende huis.