Roadburn zaterdag: Cult Of Luna indrukwekkend aanwezig

Japanse Boris stelt teleur

Dyon Schlebos, ,

Na een nacht rust waar men kon bijkomen van de dag ervoor, staat dag drie van Roadburn voor de 013-deuren alweer klaar. Veel tijd om de slaap uit de ogen te wrijven is er niet wanneer Electric Orange met zijn psychedelische stonerkrautrock rond half drie klaarstaat om de Kleine Zaal (a.k.a. The Green Room, staat toch veel stoerder dan ‘Little Room’) in te wijden. Een heftige dag met als hoogtepunt Cult Of Luna.

Japanse Boris stelt teleur

Na een nacht rust waar men kon bijkomen van de dag ervoor, staat dag drie van Roadburn voor de 013-deuren alweer klaar. Veel tijd om de slaap uit de ogen te wrijven is er niet wanneer Electric Orange met zijn psychedelische stonerkrautrock rond half drie klaarstaat om de Kleine Zaal (a.k.a. The Green Room, staat toch veel stoerder dan ‘Little Room’) in te wijden. Een heftige dag met als hoogtepunt Cult Of Luna. ELECTRIC ORANGE Het publiek weet de Kleine Zaal meteen goed te vinden bij Electric Orange en een paar kenmerkende Roadburnbaarden knikken instemmend mee met de muziek. Wanneer je de mannen op het podium beter bestudeert, is te zien dat zij allen witte puntjes bij de ooghoeken hebben; het heeft iets weg van een sekte. De zanger van het Duitse gezelschap loopt, net als de leadgitarist, zo te zien al een paar jaartjes mee. Als een hippieversie van Iggy Pop staat hij opgefokt op z’n gitaar te rammen. De muziek, die een mengelmoesje is van droge stonerriffs in combinatie met de experimentele ambient elektronica van de krautrock is eigenlijk net iets te hard voor wat wierook en kaarsen. Halverwege de set komt er volledig uit het niets een man met een schermpak aan die met een bouwlamp het publiek wakker schudt. Niet alleen word je hierdoor uit de trance gehaald waar Electric Orange je in begeleidde, maar ook het (artistieke) nut hiervan ontbreekt in alle opzichten. De schermer is al weer snel verdwenen wanneer de leadgitarist met een dwarsfluit voor de microfoon klaarstaat. De fluitsolo die later wordt opgeslokt in een jam van de band zorgt, bijgestaan door 8-mm arty videobeelden en hasjgeuren, voor een psychedelische trip die The Green Room haast Orange kleurt. JESU Van een geheel andere orde is de band, of beter gezegd het eenmansproject Jesu van Justin Broadrick (o.a. Napalm Death en Godflesh). Oorspronkelijk begonnen als soloproject maar later bijgestaan door vroegere bandmaten, staat Broadrick vandaag voor het eerst live in zijn eentje Jesu materiaal een overvolle Kleine Zaal in te blazen. In een witte hoodie zoekt Broadrick kalmpjes zijn spullen bij elkaar. Met wat gefrutsel aan zijn Apple neemt hij de tijd om de set te starten. Maar wanneer Jesu’s drones over de hoofden van het publiek golven en een rustig ritme dit begeleidt, zet Justin een doomriff in die inslaat als een bom. Dromerige soundscapes worden grijs omlijnd door de monotone vocalen van Broadrick. Op de achtergrond beelden van een mistig bos waar je doorheen lijkt te dwalen als in een dagdroom. Dit klinkt allemaal prachtig, maar na een half uur is het wel gedaan. De huishoge riffs maken niet zoveel indruk meer en het geheel gaat wat vervelen. BORIS Iets dat niet snel verveelt is het Japanse Boris. Alhoewel, op cd. Met een dik pakket aan muzikale invloeden van sludge/doom tot grunge a la The Melvins via sludge-drone weer terug naar psychedelische stoner weet de band te boeien. Live vergaat dit toch iets anders en valt Boris tegen. Na uitloop van ruim een kwartier begint het viertal rond half zeven eindelijk aan zijn optreden; toch een mooi moment om even uit te buiken. Slordig wordt er gezocht naar vorm waarbij de leadgitarist veel te hard staat en de rest overstemd. Ook de vocalen die een interessante melodie laten horen zijn jammer genoeg nauwelijks hoorbaar. De drummer met headset, die bij vlagen van zich laat horen door wat ‘ooh’s’ en ‘yeah’s’, is veel beter te verstaan. Bij de rustige postrockstukken valt alles ineens meer op zijn plaats. De zingende e-bow van de gitarist galmt door de Dommelsch Zaal op zoek naar de oren van de Roadburners. Boris lijkt er wat meer in te komen en de boel bij elkaar te rapen; helaas is dit iets te laat. CULT OF LUNA Indrukwekkend aanwezig is het Zweedse Cult Of Luna. Niet alleen de backdrop en de muziek, maar ook het aantal muzikanten (acht in totaal, inclusief twee drummers!) vallen op. De gitzwarte metalcore die de mannen laten horen is het best te vergelijken met mede-roadburnband ISIS en het Amerikaanse Neurosis. Waar de meeste bandleden op het festival eruit zien als een stel langharige, bebaarde, woeste vikingen valt Cult Of Luna buiten de (viking)boot. Ze distantiëren zich met hun nette witte bloesjes en zwarte pantalons. Dit zorgt voor een paradox wanneer zanger Johannes Persson zijn scheur opentrekt en de grunts haast de zwarte verf van de Dommelsch Zaal doen afbladderen. De band zorgt voor de meest (fysiek) energieke show van de Roadburnzaterdag. Niet alleen de drummer heeft moeite om op zijn krukje te blijven zitten, ook de boxen van 013 zijn niet veilig wanneer toetsenist Anders Teglund een poging tot klimmen waagt. Toch is het niet alleen lompheid die de klok slaat bij Cult Of Luna. Er wordt genoeg ruimte gereserveerd om naar lucht te happen met rustigere repetitieve postmetalstukken. Leidend tot een climax (die, allee, wel vaak voorspelbaar is) wordt er weer een powerchord aangeslagen door het drietal gitaristen met als eikpunt de bassist die de losse eindjes aan elkaar knoopt. Voor herhaling vatbaar! ENSLAVED Met het uiteenvallen van Celtic Frost neemt vanavond het Noorse blackmetalgezelschap Enslaved haar plaats in op het festival. In tegenstelling tot de Zweedse buren van Cult Of Luna zien de bandleden van Enslaved er wel gewoon uit zoals het ‘hoort’ op Roadburn: gespierd, lang haar, baard en het gezicht op metal. Hun muziek wordt dan ook niet voor niets vaak omschreven als vikingmetal. De band die binnen het metalgenre flink aan het schommelen is geweest, richt zich nu vooral op de meer progressieve metal waar de oude black-roots nog altijd op de loer liggen. Met een bak aan testosteron laat Enslaved je alle hoeken van de Dommelsch Zaal zien. Grunts worden afgewisseld met donkere monotone vocalen en menig Roadburner steekt instemmend de vuist de lucht in, vergezeld met een hard gegrom. Om een toegift wordt gevraagd en een toegift wordt gegeven. Nog één keer allemaal de metalhoorns de lucht in en je hoofd laten bangen: spierpijn is voor mietjes!