Met Blood Of The Sun en Baby Woodrose krijgt de vrijdag op Roadburn een vrolijk begin. De swingende Southern stoner rock ‘n’ roll van de Texaanse band Blood Of The Sun is bijzonder aanstekelijk. Het tempo ligt hoog, de gitaristen proberen te imponeren met de ene na de andere over-the-top-solo en de hoge tonen van een gierend orgeltje maken het geheel af. BABY WOODROSE Baby Woodrose-zanger Lorenzo scheldt even later bij herhaling het publiek uit voor “smerig, stinkend, zuipend langharig tuig”, wat datzelfde publiek met gejuich beantwoordt. De aardige observatie lijkt ook wel op Lorenzo zelf van toepassing. Grappige vent, met zijn grote bezwete lijf en zijn woeste krullen. Hij mag er dan ruig uitzien, de psychedelische rocknummers van Baby Woodrose klinken behoorlijk positief. Het heeft een vrij poppy geluid dat af en toe vergelijkbaar is met een band als Monster Magnet. Voor de lichtere liedjes haalt de frontman een twaalfsnarige gitaar tevoorschijn. Maar als het té lief dreigt te worden, besluit Lorenzo dat het tijd is voor ontsporing en begint hij zijn gitaar wild langs de microfoonstandaard te schuren. De drummer, ook al zo’n aardige jongen, begint er plotseling op los te hakken alsof zijn leven er van af hangt. WITCH Later in de avond zorgen de mannen van Witch voor een feestje met hun losse, rauwe seventies hardrock. Met krakende gitaren en raspende zang speelt de band een indrukwekkende set. Hoogtepunt is de extra lange versie van het nummer Seer, dat met zijn vuige, bluesy mainriff, chaotische solo’s en de manische krijs van de zanger alles in zich heeft wat Witch zo’n gave band maakt. Het publiek is laaiend enthousiast en headbangt er stevig op los. De techniek is niet zo belangrijk, het mag een beetje slordig. Witch moet het vooral hebben van zijn ijzersterke, pakkende nummers. Op zijn Roadburniaans: het optreden is een waar eerbetoon aan The Mighty Riff. Jammer is nog steeds dat de Kleine Zaal en de Batcave eigenlijk te klein zijn. Als je in deze zalen iets van de optredens wilt zien, moet je dan ook zorgen dat je voor aanvang in de zaal bent. Anders kun je het vergeten. WITCHCRAFT Witchcraft staat alweer voor de derde keer op het festival. Tamme muziek voor Roadburnbegrippen: hier zijn geen logge drones of wilde metalrazernij te horen. Wel veel degelijke rocknummers, met aanstekelijke melodieën die dagen later nog in menig hoofd zullen rondzoemen. Zanger Magnus heeft een markante stem, die op cd vaak maar matig tot zijn recht komt door de minimale producties. Maar in de Dommelsch Zaal klinken zijn vibrerende tonen prachtig. De band is ooit begonnen als tribute aan Pentagram, wat nog altijd goed te horen is. Ook van Black Sabbath worden een paar riffs bijna letterlijk gekopieerd. Toch klinkt de seventiesrock van Witchcraft bijzonder authentiek. Waarschijnlijk zijn deze mannen te laat geboren, maar daar kunnen wij alleen maar blij mee zijn. Het publiek blijft er helaas wat lauw onder. BLACK SHAPE OF NEXUS Zanger Malte Seidel van Black Shape Of Nexus laat het publiek horen hoe zijn stem klinkt voordat het geluid zijn mond verlaten heeft. Hoe? De frontman van de Duitse doomformatie draagt een elektronische halsband, die rechtstreeks het geluid uit zijn strottenhoofd registreert. Met als resultaat de meest dierlijke, bizarre brul die ik ooit heb gehoord. Indrukwekkend. Zeker in combinatie met de zware drones, die met hooguit 30bpm de zaal en al wat zich daar binnen bevindt doen trillen. De band presteert het om twee ultralage akkoorden een minuut of tien vol te houden. Afwisseling zit er nauwelijks in, het gaat meer om de duistere sfeer die het geheel moet oproepen. In dat opzicht is het een bijzonder geslaagd optreden. Voor niet-fans van het genre is het na de eerste verbijstering toch vooral saai en eentonig. TROUBLE Echte veteranen zijn de mannen van TROUBLE, maar dat belet ze er niet van om op het hoofdpodium door hun nummers heen te razen alsof het 1984 is. Ze nemen niet eens de tijd om het applaus in ontvangst te nemen. Toch een soort paradox, want in de verre jaren tachtig was TROUBLE juist een ‘langzame’ band te midden van het steeds sneller wordende metalgeweld. Misschien ooit vernieuwend, maar nu toch vooral vermakelijke, gedateerde motorrijdersrock. Spelen kunnen ze nog prima, en enthousiast zijn ze ook. Zanger Eric Wagner blijft maar handjes schudden met de fans vooraan. Veel nummers doen wederom aan Black Sabbath en Led Zeppelin denken. Vooral leuk voor de wat oudere Roadburnganger. ISIS De interessantste band van de dag is ISIS, dat pompende stonerrock, brute metalcore en mysterieuze ambient vermengt in lange, uitgesponnen nummers. Het is post-metal op zijn best. In melodieuze muziekstukken bouwt ISIS de spanning langzaam op, om te culmineren in intense geweldsuitbarstingen met ijzingwekkende schreeuwen van de getergde zanger Aaron Turner. De vergelijking met Tool dringt zich op, hoewel ISIS dat niveau toch niet haalt. Turners kwaliteiten zitten vooral in zijn indrukwekkende grunts, zijn zangstem is redelijk maar niet erg bijzonder. Ook zouden filmbeelden niet misstaan bij het optreden; visueel is er nu weinig te beleven. Het zou een mooie aanvulling zijn op de muziek, die ook zonder spannende podiumpresentatie de kracht heeft om de luisteraar in vervoering te brengen. Opvallend is ook dat de band eerder stopt dan gepland. De roddel gaat dat een van de bandleden onwel is geworden. Desalniettemin: Een ware mystieke ervaring! EARTHLESS Aan het einde van de avond liggen her en der al mensen in donkere hoekjes te slapen. Terwijl Neurosis-zanger Scott Kelly zich in de Kleine Zaal van zijn melancholische kant laat zien met een intieme akoestische set, tonen de spacerockers van Earthless zich op het hoofdpodium letterlijk en figuurlijk onuitputtelijk. De band zou eigenlijk in de Bat Cave spelen, maar door het al dan niet verkorte optreden van ISIS en wijzigingen in het speelschema, staat de band zowaar in de grootste zaal van 013. Alle mogelijkheden van een paar riffs worden zorgvuldig uitgeplozen in een lange jamsessie, wat voor veel interessante momenten zorgt. Het openingsnummer duurt bijna twintig minuten, zonder dat het gaat vervelen. De fijne up-tempo gitaarriffs- en solo’s zijn weliswaar veel van hetzelfde, maar dat mag de pret niet drukken. FOYERFEESTJE Het laatste uur vieren de muzikanten feest in de foyer, waar de bandleden van Orange Goblin gezellig metalklassiekers staan te draaien. Mos Generator speelt nog een potje stonermetal in de Kleine Zaal, maar de hal is de place to be. Bandleden en fans schreeuwen gebroederlijk mee met Angel Of Death, haren wapperen heen en weer, jointjes gaan de ruimte rond. Allemaal in naam van The Mighty Riff.