Hoe vaak komt het voor dat een reclamesong meer impact maakt dan het reclamespotje zelf? In ieder geval eenmaal, namelijk bij de in Zweden geboren Argentijnse singer/songwriter José González. Zijn cover van The Knife’s Heartbeats werd geplaatst onder een reclamespot van Sony. De debuutplaat Veneer, dat toen al dik een jaar uit was, vloog daarna als warme broodjes over de toonbank. Vooruit, de 250.000 gekleurde stuiterballen die in de reclame gebruikt zijn zullen ook wel invloed gehad hebben. Toch was de vraag naar “dat nummer” groter dan de vraag naar stuiterballen of Sony televisies. Dat blijkt wel uit de volle zaal vanavond, waarin José González zijn vorig jaar verschenen, nieuwe album In Our Nature komt presenteren. Aan Joel Thibodeau alias Death Vessel de taak om alvast een broeierige ambiance te creëren. DEATH VESSEL Verbazing is het eerste woord wat in je opkomt wanneer Joel Thibodeau, alias Death Vessel het podium betreedt. Deze man heeft namelijk identiek dezelfde stem als de bekende singer/songwriter Joni Mitchell. De enige verschillen zijn dat Joel Thibodeau Indiaans bloed lijkt te hebben, en wat cupmaten kleiner heeft. Verder is het alsof hij haar heeft opgegeten! Na deze vreemde gewaarwording begint zijn stem gelukkig wel te wennen. Ook zijn ouderwetse folkmuziek mag er zeker zijn. Alleen zijn de nummers soms zo fragiel, mede omdat ze bijna allemaal door hem zelf gebracht worden, dat je zelfs de kleine 'schoonheidsfoutjes' hoort. Hierdoor ontstaan soms nogal vreemde tempowisselingen. Als je net als deze man alleen optreedt is dat niet zo’n ramp, maar met band zou dat knap vervelend uit kunnen pakken. Voor veel mensen zal dit ongetwijfeld als gemiereneuk in de oren klinken en dat is het ook wel een beetje. Deze mannelijke versie van Pocahontas heeft namelijk het grootste gedeelte van de zaal een klein half uur weten te boeien. Dat is best een knappe prestatie met zo’n stemgeluid en een immens groot podium waar je alleen en 'naakt' staat. JOSÉ GONZÁLEZ Na een korte soundcheck begint ook José González 'naakt' aan zijn optreden. De singer/songwriter opent met het donkere Dead Weight On Velveteen van zijn debuutalbum Veneer. De eerste paar songs worden door hem alleen gebracht, waarin hij een mooie afwisseling maakt tussen nummers van beide albums. Later voegt ook zijn band zich bij hem. Deze bestaat uit een dame die tweede stem doet en lichte percussie (deed ze overigens ook bij een paar nummers van Death Vessel) en een percussionist, die zo af en toe ook het keyboard ter hand neemt. Zij kleuren de lijntjes netjes in. Het volume van hun instrumenten is namelijk vele decibellen zachter dan dat van José González. Aangezien José González op cd vrijwel geheel alleen te horen is, is deze aanvulling eerder een prettige bijkomstigheid dan een zinloze toevoeging. Een zinloze toevoeging is overigens wel het scherm achter het podium. Daarop worden saaie animaties geprojecteerd die gaandeweg het optreden te vaak terugkomen. Ook de visuals zien er nog amateuristischer uit dan de visuals van Windows Media Player. Los van dat is José González in topvorm. Foutloos spel en een fantastische stem doen haast het niveau van de plaat ontstijgen. Natuurlijk komt “dat nummer” voorbij en verder ook prachtige uitvoeringen van nummers als Teardrop en Cycling Trivialities. Na een uur zitten en een after-dinnerdip verder lijkt de koek op en is dat bevredigend. Toch komt José González terug voor wat in eerste instantie lijkt als een overbodige toegift. Hij heeft echter een bijzondere verrassing in petto, namelijk een uitstekende cover van het jaren tachtig nummer Smalltown Boy van Bronski Beat. Zo wordt er op de valreep toch nog stiekem een beetje gedanst. Wellicht een goede cover voor het derde album?