Voor degene die in de middag al genoten van het heerlijk indolente aprilzonnetje, is dit optreden een zeer waardige afsluiting van de dag. Het spits wordt bijzonder ruig afgebeten door de 'ragga metal' band Skindred. Zodra de Dommelsch Zaal lekker is opgewarmd, vervolgt Gogol Bordello de show. Een lading oudere jongeren op de lekkerste instrumenten weet de show helemaal te stelen. Ze weten iedereen te overtuigen. SKINDRED In een al flink gevulde Dommelsch Zaal verzamelen de feestgangers zich. Na een afgezaagd Star Wars intro komt de band het podium opgelopen. Deze vierkoppige Engelse formatie brengt een strakke mix van punk, metal en hiphop ten gehore, onder aanvoering van de rondspringende Benji Webbe. Deze man zou je eerder verwachten voor een lome reggaeband, of wellicht een ontspannen reggaeton-formatie. Het tegendeel wordt echter vanaf de eerste paar tonen al duidelijk. De gitarist en bassist zijn gehuld in een duistere hoodie, met de capuchon tot ver voorbij de haargrens naar voren getrokken. Een ruige punkband zeker, hoor je de zaal denken. Dan breekt plotseling de geluidsinstallatie open en komt er een ontzettend krachtig geluid op je af denderen. De energieke zanger geeft een geheel nieuwe dimensie aan de muziek, door zijn duidelijke hiphopinvloeden. Skindred blijkt iedereen te verbazen, want na een nummertje of drie is de stemming nog nauwelijks omgeslagen. Op de juiste momenten weet Benji ons te boeien, of aan het lachen te maken, bijvoorbeeld door de Duitsers af te kraken. Altijd leuk om te horen beter te zijn dan je buren, nietwaar? De interactie met het publiek doet het goed, en de massa vlak voor het podium begint meer en meer te bewegen. Onder het mom van ‘een bas moet je niet horen, die moet je voelen’ denderen nog een flink aantal nummers de zaal in. De zanger doet nog een paar grepen in zijn elektronische goocheldoos, en weet zelfs werkelijke dansgelegenheden te creëren. De combinatie tussen enerzijds punk en metal en anderzijds de bijna dansbare hiphop blijkt een goede, al is hij aan de ruwe kant. Dat dit geen soepele brug is naar de hoofdact van de avond blijken de mannen van Skindred goed te beseffen. Terwijl de overige leden van de band het podium verlaten, neemt mijnheer Webbe zijn miniatuurkeyboard ter hand. Uit dit onschuldige instrumentje laat hij de leukste tonen de zaal in schallen. Plotseling krijgt iedereen zin in het vrolijke feest dat het deze avond beloofd te worden en waarvoor vrijwel iedereen eigenlijk komt. Skindred zet een ijzersterke show neer vandaag, maar om dit voor een feestende bende zigeuners te programmeren, blijft een vreemde keuze. GOGOL BORDELLO Een groot deel van de bezoekers kunnen niet wachten tot de revolutie begint, ze zijn zelfs al begonnen met het dragen van het verheerlijkte paars. Nu zou dit de boventoon moeten voeren, als je de bontheid van de mensen ziet. Ware het niet dat het erop lijkt alsof iedere bezoeker de ander heeft willen overtreffen in de kledingkleur- en samenstelling. Het is duidelijk dat vrijwel iedere aanwezige voor de zigeunerpunkband komt. Het gejuich is dan ook enorm als de band het podium oploopt, en bij het horen van de eerste klanken van de muziek leeft de hele zaal op. Waar tot voor kort nog hanenkammen en dreadlocks te onderscheiden waren, is zodra Gogol Bordello begint met spelen één grote dansende en springende massa te zien. Zanger Eugene Hütz, waarvan je zou denken dat hij de veertig ruim is gepasseerd, is op zich al een heel indrukwekkende verschijning. Deze (blijkbaar toch pas vijfendertig jaar oude) knokige man is gehuld in een rode broek, die je te klein zou achten voor je twaalfjarige nichtje. Maar hij doet het. Wat hij nog meer doet is vanuit zijn met snor-omringde mond zijn heerlijke onduidelijke teksten schallen. Naast de zanger met zijn akoestische gitaar zie je op het podium een erg ongebruikelijke invulling van een punkband. Zo staat er de accordeonist, gezegend met kaal hoofd, half verborgen onder een leuk petje. Ook beschikt Gogol Bordello over een violist die er misschien ouder uitziet, maar gezien de ontzettende hoeveelheid energie iets anders doet vermoeden. Het is dan ook geen gewone punkband, maar de gipsy punk revolution band. En dat merk je! De denderende vrolijke zigeunerpunk is gewoon niet te negeren. Of je het nu vaker gehoord hebt, of je hoort het voor de eerste keer, bewegen zal je! De opzwepende riffjes van de gitaren, ondersteund door trekzak en snaarinstrument zorgen voor een exotische mix en maken de meeste heikele thema’s tot een feestgelegenheid. Vrijwel ieder bandlid beschikt over een microfoon waarmee hij ondersteunende vocalen aanbiedt. Een beetje jammer dat er halverwege de show twee schreeuwende Oostblokdames hysterisch het podium oprennen, om daar een partijtje te gaan lopen schreeuwen. Gelukkig gaan ze weer weg na een vijf minuten durende poging tot achtergronddans. De meerwaarde van deze schreeuwpartij is ver te zoeken. Natuurlijk kan niet iedere zangpartij even zuiver zijn. En wie er vanuit gaat dat er meer zuivere zang dan grof gebrachte lyriek is, zal bedrogen uitkomen. Maar waarom zou een feestende bende als Gogol Bordello zich houden aan dat conformisme van zuivere zang? Dat hebben ze helemaal niet nodig. Voor eenieder die in is voor een ongeëvenaard feest met dansende, zuipende en schreeuwende zigeuners, weet wat te doen! Ondanks de verwachte chaos in de nummers weten ze precies waar ze mee bezig zijn, en weten ze een wanorde binnen een seconde om te toveren tot een heerlijk muzikaal intermezzo. Hulde hiervoor. De keuze is ontzettend gemakkelijk. Ben je liever een zakcentje armer of een ervaring rijker? Want Gogol Bordello meemaken is werkelijk een ervaring op zich! En nu is het wachten geblazen op die revolutie.. Misschien dat ik maar een paars T-shirt aanschaf.