In café Weemoed staat een vrolijk ogend meisje met een gitaar lieve liedjes te zingen. Typische singer-songwriter liedjes met een jazzy inslag met hier en daar wat folk er tussendoor. De locatie matcht precies met het optreden, het kleine cafeetje geeft een intieme sfeer die goed bij de lieflijke, soms wat melancholische liedjes past. In het begin is het nog wat rustig, later komen er wat meer mensen binnendruppelen. Een man of dertig staan ademloos te luisteren naar de songs over haar alledaagse bezigheden. Sommige liedjes doen wat denken aan Sufjan Stevens, vooral door de sobere gitaarklanken en lang aanhoudende zangnoten. Naast voornamelijk Engelstalige liedjes zingt ze ook een nummer in het Nederlands. Enig puntje van kritiek is dat de nummers wel veel op elkaar lijken, maar dat is wel typerend voor deze stijl van muziek. Na een half uurtje wegdromen is het alweer gedaan. Leine heeft het publiek van het begin tot het einde weten te boeien, op een clubje mensen na, die midden in een nummer voor het podium langs de kroeg verlieten. Al met al een verademing tussen al het noise, metal en punk geweld. De uit Duitsland afkomstige Sebastian Hagedorn, alias GTUK, draagt vandaag een bijzondere outfit. In een bontgekleurde legging en ditto gilet, die je nog niet zou dragen naar een rave, staat hij te brullen op het podium in café Buitenbeentje. Begeleid door chiptunes (Nintendo/Atari muziek) en breakcore "zingt" hij in een My First Sony die eruit ziet alsof 'ie al heel wat jaartjes meegaat. Als een soort autist rent en vliegt hij over het podium en neemt het niet zo nauw met in de microfoon zingen. Een andere richting in schreeuwen is ook prima. De muziek is vrij vrolijk, met vlagen komen er inventieve deuntjes voorbij, maar toch klinkt het allemaal alsof iemand eenvoudige breakcore drums combineert met gesamplede Nintendo muziek. Op een klein stukje na, waar hij op een synthesizer wat speelt (bij vlagen volledig uit de maat overigens), komt alles uit een laptop. De liefhebbers in het publiek gaan helemaal los en zelfs een wat oudere dame (lees omaatje) gaat volledig door het lint. Doorsnee mensen zullen dit echter pas kunnen waarderen na een flinke dosis crack. Een vrij forse man en een klein meisje met dreadlocks tot op de grond staan klaar om de Cul de Sac op z'n kop te zetten. Gemaskerd en wel staan ze op trommels te hengsten en op gitaren te rossen. Het drumstel telt slechts een tom, snare en ride, maar dat wil niet zeggen dat er minder geluid uit komt. Ovo brengt ons een psychotische bak met herrie. Een mix van metal en noise. Het kleine meisje klinkt meer als de zanger van Cradle of Filth. Dan weer grunten, dan weer apathisch hijgen en mompelen, dan weer als een soort van geit mekkeren, ze draait haar hand er niet voor om. De vraag rijst uit welk gesticht deze twee in godesnaam zijn ontsnapt. Toch rockt het af en toe wel, tussen de lijpheid door. Het is echter weinig muzikaal en om echt te boeien zouden ze iets meer van hun performance moeten maken. Het hoogtepunt is dat het meisje met een strijkstok haar dreads bespeelt, een geluid voortbrengend dat door merg en been gaat. Jammer is wel dat veel van de drones, achtergrondgeluiden en drums pre-recorded zijn, wat je doet afvragen wat er nu werkelijk live is en wat niet. Wederom, voor de liefhebbers is dit een waar feest, voor de leek erg eentonig en wellicht zelfs beangstigend.