Volt Voice begint aan een brutale set waar vooral de nadruk ligt op ongestructureerde Frank Zappa composities. Deze chaotische omwentelingen doen denken aan het (vooral oude) werk van At the Drive In. De zang heeft, zoals de naam van de band, iets weg van stembanden die met 220 volt worden aangeslingerd. Echt gezongen (lees: schreeuwen) wordt er door elk bandlid afzonderlijk, behalve de gitarist, eigenlijk nergens. Na een drietal nummers wisselen de drummer en gitarist van instrument. Dit lijkt weinig invloed op de sound van deze zuiderburen te hebben, maar het is toch aardig om te zien hoe beide multi-instrumentalisten zich prima redden op zowel een snaar- als slaginstrument. De samples die af en toe terugkomen in de nummers zijn wel grappig, maar voegen niet veel toe aan wat er al staat. De band straalt pure energie uit waar niet bij stil te staan valt. Het ene moment denk je in dezelfde stroom te zitten als de band, maar je wordt al snel op het verkeerde been gezet door de wisselende ritmes. Dit is ook meteen een gevaar wanneer de band soms verzaakt in de complexiteit. Het is mij na het optreden nog steeds een raadsel waarom de band geen platencontract heeft. Een hoop minder ingewikkeld verloopt het in de Kleine Zaal, waar Ostinato je even op adem laat komen. Ook hier speelt de zang een min of meer ondergeschikte rol en laat de muziek voor zich spreken. Bij binnenkomst doet de drummer meteen de oren spitsen. Er wordt veel gebruik gemaakt van doffe tomslagen die mooi aangevuld worden door de groovende basritmes, gespeeld door een blootvoetse bassist. De gitarist laat bijna orchestrale soundscapes uit zijn gitaar brullen, die net zo goed een band als ISIS had kunnen gebruiken. De Kleine Zaal is goed gevuld en vanaf boven is het een mooi gezicht om de hoofden van het publiek mee te zien deinzen op de uitgesponnen gitaarrock van Ostinato.