De vakantie is voorbij en de scholen zijn weer begonnen. Local Heroes trapt af met acht lokale helden, die laten zien wat ze in huis hebben. Bands die variëren van niveau, net zoals de techniek. Een verslag van een lange dag Local Heroes, dit jaar in Villa Fiësta. T-BONE SPECIAL De bluesrock band T-Bone Special is de opener van deze zevende editie Local Heroes. Na het eerste nummer meldt zanger Janka dat ze 'nog even moeten opwarmen', maar dat opwarmen duurt wel erg lang. Het gehele half uur kabbelt het een beetje aan. T-Bone Special is duidelijk geïnspireerd door oude bluesbandjes uit de jaren '80/'90, maar zij weten hieraan geen extra dimensie te geven. De melodielijnen klinken bekend in de oren en de zang, die eerder iets weg heeft van Kane dan van Muddy Waters, is niet imponerend. Zowel tussen de muzikanten als tussen het publiek lijkt de interactie doods. Hoewel een oudere man en vrouw daar anders over denken en helemaal los gaan op de dansvloer. T-Bone Special is misschien leuk voor op een jaren '80 feest, maar om een breder publiek aan te spreken is meer variatie, originaliteit en uitstraling nodig. LOGO Eerder was 3VOOR12/Tilburg niet zo positief over hun demo, maar nu blijkt Logo de verrassing van de avond te zijn. Deze Roosendaalse/Tilburgse viermansformatie staat nog redelijk in de kinderschoenen, maar weet te verbazen met een mix van pop, rock en samples. Hoewel de band tijdens de eerste minuten geteisterd wordt door stroomuitval, weten ze zich goed te herstellen. Logo presenteert een gevarieerd programma aan nummers, maar elk met een catchy randje. Enig minpunt is dat de zanger meer body moet krijgen en dat de band, net als T-Bone Special, het publiek erbij moet betrekken. Maar deze kinderziektes kunnen verholpen worden met veel oefenen en meer podiumervaring. THE REGIMENT Emo, punk, een schreeuwende zanger en een overvloed aan gitaren. Wel strak gespeeld, niet origineel. The Regiment wordt aangekondigd als een energieke band, maar dat komt in hun show niet helemaal tot zijn recht. De zanger doet een poging om het publiek, zo'n vijfentwintig man, mee te laten zingen en klappen, maar de Villa Fiësta is geen festival en het is nu eenmaal zondagavond. Het is aangenaam kijken naar The Regiment maar muzikaal gezien spatten de vonken er niet vanaf en doet de muziek je denken aan een mix van Greenday en Di-rect. Als organisator Jack Puts aan het eind van het optreden aankondigt dat de band nog een toegift speelt, zijn ze door hun nummers heen en kiezen ze voor twee covers. Jammer, want Chelsea Dagger 'tu tududu tududu tududududududu' van The Fratellis ligt nou niet echt in de lijn van The Regiment. DUBBEL De winnaar van Kippevel 2007 brengt leven in de Villa Fiëstazaal. Het rapduo Jeroen de Laat en Roel van Grinsven en beatcreator Sharif Saman laten het publiek stuiteren met hun energieke en humoristische show. Dubbel brengt de sfeer er meteen goed in met het beginnummer Dubbelcheck, een soundcheck in de vorm van een rap. Groot voordeel is dat je bij deze jongens écht kan verstaan wat ze rappen. En wat ze te zeggen hebben, gaat niet over een moeilijke jeugd of levensproblemen, zoals bij de meeste MC's, maar over alledaagse dingen en het spelen met woorden en herhalingen. Aanstekelijke, komische raps met een vleugje acteerwerk, oftewel 'cabarap' zoals het duo zelf zegt. Leuk element in de show is de prijsvraag waarbij het publiek het aantal keer 'op' en 'over' moet tellen. Het goede antwoord: 120 keer. De prijs: een Snickers... dubbel. TRANS LUV AIRLINES Na het eigentijdse, maar vernieuwende geluid van Dubbel gaan we back to the sixties met Trans Luv Airlines. Vrolijke surfmuziek van twee mannen op leeftijd met gitaren en een sampler. De eerste paar nummers zijn aardig om te horen en lokken nog wat grappige danspasjes uit, maar na verloop van tijd lijken we in een vicieuze cirkel van op elkaar lijkende melodieën en akkoorden te komen. Daarnaast kampt het duo met technische problemen. Dat is niet verrassend, aangezien elke band tot nu toe daar last van heeft, maar Trans Luv Airlines weet dit niet op een creatieve manier op te lossen. Ellenlange samplerintermezzo's zijn het gevolg. Het duo gaat er helemaal in op en lijkt het zelf leuker te vinden dan de toeschouwers. Want hoewel er nu zo'n rond de veertig mensen staan, trekt Trans Luv Airlines niet veel ogen en wordt het meer gebruikt als achtergrondmuziek. De reden van het stijgende bezoekersaantal heeft overigens niets te maken met het optreden van Trans Luv Airlines. Nee, dat ligt enkel en alleen aan de volgende band: Destine. DESTINE De ingetogen sfeer van voorheen slaat helemaal om als Destine het podium betreedt. Als makke lammetjes laten de toeschouwers zich inpakken door de super strakke, energieke feelgood punkrock. Destine is een eenheid en gaat helemaal los. Hoewel de sound en het imago van de band glashelder is, zit er weinig variatie in hun repertoire. Geen probleem voor de diehard fan, maar voor de standaard toeschouwer komt dit over als een lange brei aan eenzelfde nummers. Desalniettemin behoort het optreden van Destine tot een van de beter van deze avond. Nog een leuk weetje: bassist Tom Vorstius Kruijff won dit jaar het Nederlands Kampioen Luchtgitaar. Maar luchtgitaar of niet, in de Villa Fiësta klinkt het vandaag erg overtuigend! BORASBAND Drie oudere mannen met sfeervolle liedjes en ingewikkelde baspartijen. Gedurfd, maar geen succes. Borasband heeft wat weg van Golden Earring, maar het is jammer genoeg geen geheel en er mist een pakkende melodie. Deze muzikanten weten wel hoe ze muziek moeten maken, maar qua presentatie en entertainment ontbreekt het hen, waardoor ze worden gebombardeerd tot achtergrondmuziek. Misschien dat deze artiesten beter functioneren als sessiemuzikanten. Tijdens het optreden weet Borasband het publiek nog enigszins te ontroeren. Aan het eind overhandigt het zoontje van een van de muzikanten een Batman/The Hulkpop aan organisator Jack Puts. 'Aààààààh'. CAPTAIN DARLING Met nog ruim twintig toeschouwers in de zaal doet Captain Darling zijn intreden. En, zoals verwacht, ook hier weer geluidsproblemen. Ondanks dat speelt de band strak en energiek. Snoeiende gitaren, scherpe zang: rock 'n' roll zoals het bedoeld is. Jammer genoeg is het ook niet meer dan dat. De show van Captain Darling knalt niet zoals gewoonlijk, en die altijd duidelijke sound ontbreekt. Dat heeft vast te maken met het feit dat de band deze dag al heeft opgetreden in Waalre. Tweede optreden of niet, het is een matige show van een band met hoge verwachtingen. Met Captain Darling komt er een eind aan deze editie van Local Heroes. Een lange, maar leuke dag. Een dag waarop Roxxity een gevarieerd programma liet zien, maar tevens ook een dag met veel technische problemen. Buiten dat was het vooral een dag waarop Tilburg nieuwe en verrassende lokale helden heeft ontdekt. Alleen volgend jaar weer in de Paradox Jack!