Doorgaans wordt een tweede plaat vaak gekenmerkt als 'de moeilijke tweede'. Dit predicaat gaat echter niet op voor de Editors. Als een bom sloeg An End Has A Start in. Wat zich uitte in volle festivalweides, positieve kritieken, flinke roem en uitverkochte clubtouren, zoals vanavond in 013. Een band met een hele grote toekomst, waarbij vergelijkingen met de populariteit van Coldplay niet geschuwd wordt. Dat Editors een grote band is, werd vanavond wel duidelijk. Of de Britse doom klinkende new wavers dat in de toekomst ook vol kunnen houden? Daar kun je echter je vraagtekens bij zetten. Eerst nog even 'opwarmen' met het Britse The Boxer Rebellion en het Deense The Kissaway Trail. THE BOXER REBELLION Helaas is van opwarmen weinig spraken bij dit Britse kwartet. Dit is niet geheel te wijden aan de band zelf, maar aan de abominabele geluidsmassa. De bass en drum overheersen jammer genoeg te dominant over het mooie, sfeervolle akkoordenschema wat de band op de redelijk gevulde zaal afvuurt. Daar waar de band op zijn MySpace klinkt als een middelmatige variant van Saybia, klinkt het live allemaal een stuk spannender. De hard/zacht geluidscontrasten in combinatie met de forse drums zijn zeker interessant, alhoewel het allemaal moeilijk te beoordelen is door de vele echo's die de band gebruikt in combinatie met het matige geluid in de zaal. Jammer, want als de techniek meer mee had gewerkt zou het allemaal net wat boeiender geweest zijn. THE KISSAWAY TRAIL Zijn al razend populair in eigen land Denemarken. The Kissaway Trail klinkt als de vierstemmige (!) variant van The Figurines en Arcade Fire, alleen dat drie van de vier Denen (nummer vier speelt bass) een gitaar ter hand neemt is iets teveel van het goede. Ook zij zoeken de combinatie van harmonische samenzang met een sferisch, klankvolle gitaarsound. Probleem is dat een gitarist/zanger minder ook wel voldaan zou hebben. Ook is er een gemis in variatie, want na een half uur is wel duidelijk dat de opbouw en tempowisselingen van de nummers erg veel op elkaar lijken. EDITORS Klokslag half tien is het moment suprême dan eindelijk aangebroken. Onder luid gejuich ontvangt het publiek de Editors. De flamboyante verschijning van zanger/gitarist Tom Smith trekt alle aandacht naar zich toe. Door zijn spastische uitingen en onvermoeibare energie weet hij moeiteloos het gehele optreden 2000 mensen om zijn vinger te winden. En wat komt die sound live goed, strak en geolied uit de verf. Nummers van beide platen worden in razend tempo foutloos afgewisseld, waarbij het publiek bijna geen adempauze gegund wordt. Op het eerste oog ziet het publiek hier een fantastisch optreden, het is allemaal erg boeiend, alleen niet heel erg spannend. De nummers klinken als rechtstreekse kopieën van de cd's zonder teveel opsmuk. Dat is jammer, want live hoop je toch op iets meer. Je begint langzamerhand te hopen dat de gitarist misschien zijn snaar breekt, om toch het echte live gevoel te ervaren, in plaats van het gevoel te hebben op de bank te zitten met een compilatie cd van de Editors. Dat zal 2000 mensen een reet roesten, want die hebben de avond van hun leven. Benieuwd wat die derde cd gaat doen. De status van Coldplay, of is die piek nu bereikt? In het eerste geval moeten de Britten ons wel met hun magie gaan betoveren.