Een nieuw jaar, een nieuwe editie van Taste of Chaos. Dit rondtrekkend Amerikaans en flink gesponsord metalfestival doet vanavond voor de tweede keer sinds zijn bestaan Tilburg aan. Gallows en Rise Against overtuigen met hun strakke shows. De headliner van deze avond, The Used, moet het meer hebben van zijn uiterlijk vertoon. SETTING FOR DISASTER Voor een halflege zaal komt het Nederlandse Setting For Disaster het podium op en begint meteen aan een woeste set. Dat dit de toon zal zetten voor de rest van de avond wordt later duidelijk. De band won dankzij zijn fans de Ernie Ball Music Man Battle of the Bands waardoor ze nu het podium mogen delen met de rest van de Taste Of Chaos line-up. Setting For Disaster deelt zijn vocalen op in twee: één grunter/screamer en een zanger die clear zingt. De muziek is hard, heel hard en helaas komt dit de band vanavond niet ten goede. Hoewel het goed uit de verf had kunnen komen, staat het geluid zo slecht afgesteld dat de (dubbele kick) drums overheersen. De gitaren worden als een onoverzichtelijke brei (chaos wordt nu wel heel letterlijk genomen) over het publiek heen geblazen zodat er weinig van de melodie overblijft. Van de klanken van een galmend keyboard, dat vaak een sferische toevoeging geeft aan het geluid, blijft dan ook weinig over. Zowel meisjes als jongens die een geur van haarlak over de zaal verspreiden, schijnen hier toch minder moeite mee te hebben en gaan enthousiast mee met de hardcore van Setting For Disaster. THE BLACKOUT "We are the Dynamite!" (de titel van Blackouts laatste album) klinkt het herhalend wanneer de huislichten doven en de tweede band van vanavond zich aan Tilburg voorstelt. The Blackout uit Wales staat een stuk energieker dan Setting For Disaster hun screamo de zaal in te spelen. De twee zangers, waar ik vreemd genoeg totaal geen verschil tussen hoor, laten geen stukje van het podium onbelopen en zijn goed bij stem. Dat ze goed gekeken hebben naar Roger Daltrey mag ook geen geheim zijn wanneer al bij het eerste nummer wel erg vaak met de microfoon wordt geslingerd. Dit slingeren blijft doorgaan en gaat als podiumpresentatie behoorlijk vervelen na een tijdje. Qua promotie zijn ze ook van goede huize, want na bijna elk nummer wordt bekend gemaakt dat ze The Blackout zijn uit Wales. Achja, een beetje trots is nooit weg natuurlijk. De muziek is een stuk melodieuzer dan de eerste band vanavond, maar dit kan ook komen doordat het geluid nu iets beter (nog niet goed) is afgesteld. Ook hebben zij meer interactie met het publiek zodat het vermakelijk is om naar ze te kijken. De sfeer zit er in ieder geval goed in; op naar band nummer drie. GALLOWS Dan de beurt aan de benjamin van vanavond: het Britse Gallows, dat zijn entree versierd met de Star Wars theme. Met hun debuut Ochestra Of Wolves gooiden zij hoge ogen bij de muziekmedia. Deze belofte maken zij live ook zeker waar met hardcore punk die teruggrijpt naar de oldskool van de jaren tachtig waar o.a. DIY bands als Black Flag en Minor Threat de scene domineerde. De teksten zijn doorbakken met sociaal maatschappijkritische teksten die worden uitgespuugd door de vrij agressief ogende schreeuwlelijk Frank Carter; het jongetje dat vroeger gepest werd, maar nu iedereen terugpakt. De muziek is een stuk minder toegankelijk en de vocalen minder melodieus waardoor de boel wat hoekiger klinkt, maar daardoor juist interessanter. Inmiddels is de Dommelsch Zaal van 013 goed gevuld en wanneer de zanger vraagt of het publiek Black Flag kent, zijn er maar weinig mensen die hun vinger omhoog steken. Logisch, aangezien het merendeel van het publiek de leeftijd van achttien nog niet bereikt heeft. Een geniale versie van Nervous Breakdown wordt neergezet en de favoriet van deze avond is door ondergetekende al bevestigd. AIDEN We gaan door met het uit Seattle afkomstige Aiden dat zich hier wel thuis zal voelen met het druilige weer van de laatste weken. De band combineert post-harcore met emo-invloeden en is geïnspireerd door de gothic/horror scene met bands als The Mitfits en The Cramps als voorbeeld (dit slaat meer op het uiterlijk vertoon dan op de muziek). De bassist van de band loopt het podium op en klimt direct op één van de boxen om vervolgens één van zijn vier snaren aan te slaan. De lage brom van de bas slaat als een vastzittende hoest op je borst en de show begint. Zanger William Francis, die niet vies is van wat make-up, begint te zingen maar is totaal niet te verstaan. Dit lijkt halverwege de set beter te gaan, maar uiteindelijk vallen zijn vocalen weer in het niet. De muziek van het vijftal is een stuk minder ruig dan de andere bands van vanavond en neigt meer naar een harde versie van Fall Out Boy. Ook hier weer een hoop microfoongezwaai dat tegenwoordig kennelijk erg hip schijnt te zijn in deze scene. Op een gegeven moment stuit de zanger op een paradox wanneer hij om meer applaus vraagt met de woorden: I can’t hear you, terwijl hij zelf nauwelijks te horen is. De band is interactief goed bezig en vraagt om een wall of death door het publiek in tweeën te splitsen en deze tegen elkaar aan te laten rennen (het Braveheart effect) wat tot een indrukwekkend beeld leidt. Al bij al is Aiden meer spierballentaal dan muziek die indruk maakt. RISE AGAINST Rise Against is populair aangezien het luide geroep van het publiek dat de band verzoekt het podium snel te betreden. Als de band dan eenmaal opkomt, gaat het publiek volledig uit zijn dak. Rise Against neigt naar de traditionele Amerikaanse hardcore punk en laat invloeden horen van Ignite en Strike Anywhere. In tegenstelling tot de rest van het programma vanavond zingt de zanger ook daadwerkelijk en zijn het duidelijk de meest heldere en zuivere vocalen die de 013 vullen. Helaas is het geluid nog steeds niet optimaal en dit is ook bij Rise Against weer te horen. Het klinkt allemaal vrij schel en het lijkt of de bandleden apart voor zichzelf spelen in plaats van een geheel. Op een gegeven moment laat dan ook één van de boxen een hels gebrom horen dat je meteen naar je oren doet grijpen, 013? Gelukkig trekt Rise Against hier niets van aan en rammen lekker strak door. Samen met Gallows de meest opvallende en strakke band van vanavond. THE USED Dan het moment waar menig bezoeker op heeft zitten wachten: het Amerikaanse The Used met brutaaltje Bert McCracken als frontman die menig emo-hartje sneller laat kloppen. Vóór de band voet op Tilburgs podium zet, worden er een aantal decorstukken voor de versterkers van The Used gezet. Het zijn kartonnen poppen van allerlei typisch Amerikaanse personen als: J.F.K., Marilyn Monroe, Elvis, B.A., Rocky, Mickey Mouse, Bush etc. De backdrop is versierd met een persoon in zwart-wit en waarboven de tekst: ‘I awoke in a sweat from the American dream’ staat geschreven. De band komt op, vergezeld met een persoon in pak die lijkt te zijn verkleed als een soort gesmolten Sponge Bob. Deze is ook te zien op de hoes van het laatste album Lies For The Liars. Helaas wordt er gedurende het gehele concert helemaal niets met deze aankleding gedaan of wordt er iets over gezegd. Er wordt vervolgens meteen begonnen met het spelen van catchy emorock songs die weinig om het lijf hebben. Natuurlijk klopt het muzikaal gezien allemaal wel en klinkt alles naar behoren, maar er is nergens een vorm van uitdaging te vinden bij deze band die veel raakvlakken bezit met Taking Back Sunday. Het komt allemaal heel bombastisch (overdreven Amerikaans) en vol bravoure over, maar de band moet het meer hebben van zijn uiterlijk vertoon (zie: Aiden), dan dat ze muzikaal verrassend om de hoek komen. Een hoop geschreeuw om niets.