SOULWICKED - VATICAAN Het is vrijdagavond en het publiek in Vaticaan heeft er duidelijk zin in. Niemand heeft er iets op tegen om het weekend in te laten luiden door wat opzwepende muziek. SoulWicked is een formatie van muzikanten die wel wat gewend is. Dat komt deels door hun ervaring, maar vooral door hun muzikale achtergrond en kennis van de vele stromingen die verpakt zitten in de muziek die zij vanavond ten gehore brengen. Maar dat moet ook wel als je mensen uit de verschillende windrichtingen van deze aardkloot verzameld hebt in een band, namelijk Canada, Groot-Britannië en natuurlijk Nederland. Het optreden begint met een hitsige soundcheck, die hier en daar voor wat geil heupgewieg zorgt, maar het overgrote deel van het publiek is toch wat meer gewend aan Hollandse hoempapa en moeten even wennen aan de losse swing die de band brengt. Sommige nummers doen bijna Prince-achtig aan. Het samenspel tussen de leden is lekker vloeiend en het klinkt lekker strak. Maar dat kan ook niet anders, de drummer speelt namelijk met een clicktrack. Ook is er een mysterieuze tweede gitarist te horen die sommige stukken opvangt voor de frontman/gitarst/zanger. Ongedwongen laat hij zijn zangpartijen horen, wat hij niet onverdienstelijk doet en wel met de nodige gilletjes en kreuntjes. Toch blijft het vreemd om een gitarist niet te zien maar wel te horen. Zijn stem wordt klakkeloos aangevuld en soms zelfs overmeesterd door de enige dame van de band. Haar stem sluit naadloos aan op de muziek en zorgt voor een mooie toevoeging en balans van zowel de muziek als de uitstraling van de band (het mannelijk oog wil tenslotte ook wat). Al met al een geolied geheel. Het is alleen jammer dat de overwegend aanwezige dandy's in het publiek nog altijd staan te netwerken (in hun vrije tijd!). De band stoort zich daar niet aan en zorgt voor een lekker weekendsfeertje in Vaticaan. (MvV) THE EAVES - STOFFEL Ongekend druk is het in café Stoffel. The Eaves spelen overduidelijk een thuiswedstrijd: veel fans zijn aanwezig om hun idolen toe te juichen. Na een optreden van ruim een uur blijkt waar zij zo massaal voor gekomen zijn. Rustige popmuziek met af en toe een rauw randje. Bij vlagen doen The Eaves dat niet onverdienstelijk. "Kan iemand de muziek even uitzetten?", vraagt frontman John Verhoeven met het schaamrood op de kaken halverwege het optreden. The Eaves willen graag een rustig liedje spelen en de muziek van de bar past daar niet bij. Dit geeft aan hoe goed Stoffel is voorbereid op het laten spelen van bandjes. Nog zoiets: er is nauwelijks verlichting aanwezig, waardoor de formatie een nogal suffe waas over zich heen krijgt. Het geheel heeft meer weg van een schoolband, dan van een formatie die een half jaar geleden nog in de Effenaar speelde. En dat ligt niet alleen aan de barre omstandigheden van de zaal. De drummer en bassist van The Eaves wanen zich in een metalband. Met de bijbehorende haardracht en duistere blik op het gezicht. Terwijl zanger en gitarist een hele andere kant op lijken te gaan. Kortom: uniformiteit is ver te zoeken. Bovendien probeert de band zich te onderscheiden door een contrabas mee te nemen. Missie mislukt, lijkt het. De contrabas, inclusief strijkstok voegt helemaal niets toe aan het geheel. En begrijp me niet verkeerd, de muziek van The Eaves is zeker niet onaardig. Mooie popliedjes met een romantische invalshoek, waarbij het af en toe nog flink rockt ook. Maar wil je je als band echt kunnen onderscheiden, dan moet je met iets meer komen dan een goedgevulde Stoffel vol kennissen. Bovendien verwacht je dat de heren dit tijdens B-Stage wel geleerd hebben. De zanger probeert met vele 'oehoees' in zijn kopstem het geheel nog wat zwoeler te maken, maar gaat ook daarin iets te ver. Met andere woorden: The Eaves hebben veel in huis, maar mogen wat mij betreft nog iets origineler te werk gaan. (RH) CAPACOCHA - POLLY MAGGOO Om half tien begint in Polly Maggoo door omstandigheden de éénmansband Capacocha, normaal rocken ze namelijk met zijn drieën. Bewapend met een laptop, synthesizer en gitaar maakt Capacocha Duitsklinkende jaren tachtig muziek met een stevige rocksaus erover. Voor de mensen die aan de tafeltjes zaten te eten is dit waarschijnlijk wel even schrikken, zoveel geweld. Hoewel Capacocha vanavond maar met één man is, swingt en rockt het stijf de pan uit. De jaren tachtig beats gecombineerd met een snerpende gitaar en een overstuurde zang overtuigen vanaf het eerste moment, maar gaat na een minuut of twintig toch enigszins vervelen. Dat ligt misschien aan het feit dat Capacocha vandaag alleen is, want van de drums die uit de laptop komen, kun je natuurlijk niet echt improvisatievermogen van verwachten. Als Capacocha op het einde nog een nummer van zichzelf, die hij al eerder heeft gespeeld, gaat coveren is de lol er eigenlijk af. Dus ik wacht vol spanning af om Capacocha eens in volle bezetting te kunnen zien, want ik ben ervan overtuigd dat het dan wel een optreden lang blijft boeien. (JB) WOODY & PAUL SONS OF BITCHES - IRISH PUB CLANCYS In een hoekje weggestopt in Clancys Irish Pub komen stipt op tijd de twee Eindhovenaren Woody en Paul het podium op. De pub is goed gevuld en de akoestiek en locatie uitstekend voor de country-folk van deze heren. Zij openen de avond rustig met Paul enkel op banjo en Woody op elektrische gitaar. Mede door hun fantastische samenzang en grappige teksten met toepasselijke titels (hoezo goed gejat?) als Kiss Yer Cash Goodbye'en Carefull Who You Take Home Boy is het niet alleen boeiend, maar ook licht ironisch, met een vette knipoog naar de jaren zestig country/rock 'n' roll periode. Na een nummer of vijf wordt het duo vergezeld door een bassist en drummer, de Sons Of Bitches. De banjo van Paul wordt vervangen voor een elektrische gitaar en de band begint lekker te rocken, maar dan wel in countrystijl natuurlijk. Het optreden blijft van begin tot eind boeiend en humoristisch, omdat de band serieuze oldschool country brengt, met de juiste dosis humor en ironie. Keep on goin' Cowboys! (JD) PIEN FEITH - BABBUS Op het moment dat we Babbus binnenkomen is de situatie al weer snel duidelijk: ongeveer tien procent van de bezoekers die in het café staan komt voor de muziek, dus dat zijn drie personen. Aan de achterkant van het café staat de band te spelen in een kleine ruimte. Als iemand op het idee was gekomen om het gordijn wat voor dit hokje hangt dicht te trekken had niemand door gehad dat er ook maar een band aanwezig was. Ze zouden niet te zien zijn en al helemaal niet te horen, want de overige bezoekers weten het geluidsniveau met gemak te overstemmen. Jammer voor de mensen die wel geïnteresseerd zijn in de muziek, want hier staat waarschijnlijk een van de beste acts van de Popronde van dit jaar. Deze singer/songwriter met heerlijk rauwe stem weet ingetogen nummers te combineren met rockende songs. Een geweldig optreden, voor zover ik het heb kunnen horen. (MdV)