THE HORSE COMPANY - CUL DE SAC The Horse Company is herrezen uit de grootheden 16 Down en Prodigal Sons. Dan mag je dus best iets verwachten. En inderdaad, de ervaring van de Zwollenaren vertaalt zich op het podium in een oerdegelijk geluid. Dat ze hun optreden in Cul de Sac iets te laat beginnen is ze na de eerste akkoorden al vergeven. The Horse Company weet het publiek snel voor zich te winnen met krachtige rocksongs waarin af en toe de country de overhand krijgt. De liedjes zijn zorgeloos, wat gelaten, soms een heel klein beetje melancholisch, en vooral heel erg goed geschreven. En dan hebben ze ook nog eens twee meer dan capabele zangers. Vernieuwing hoeven we van de oosterlingen niet te verwachten, maar wie zeurt daarover bij zo'n goede band? (FV) THE MADD - BAT CAVE 013 Een ervaren band als The Madd zou geen enkel probleem moeten hebben met een kleine zaal als de Batcave in de 013. De vier mannen timmeren aan de weg en brachten onlangs hun album Ongeneeslijk Beat uit bij platenlabel Excelsior. De Rotterdamse band slaagt er tijdens de Popronde niet helemaal in om de jaren zestig sfeer in leven te brengen. Ten eerste komen de meeste nummers vrij eentonig over. De formatie slaagt er bijna niet in om een herkenbaar deuntje weg te zetten. De meeste nummers zijn, zoals dat hoort bij beatpop, lekker kort, maar missen toch nét dat beetje extra. Helaas erger ik me onwijs aan het overdreven kinderlijke gedrag van de frontman, die als een eigenwijs autistisch kleutertje op het podium staat. Dat werpt enigszins een smet op de toch gave psychedelische muziek. Maar als je dat buiten beschouwing laat, is het een best aardige act. Het geheel is strak en de band straalt een eenheid uit. Zoals eerder gezegd: de mannen hebben de nodige ervaring en dat zie je terug. Het is dan ook geen toeval dat The Madd als landelijk voorprogramma van Spinvis mag opereren, want kwaliteit is wel degelijk aanwezig. Maar waarom nu juist The Madd zo bijzonder is, dat weet ik niet. (RH) STRAF - CUL DE SAC Geweldig! Eindelijk een band met echte muzikanten! Straf klinkt in Cul de Sac alsof zes helden uit Brabant op weg naar het oosten van Europa de grote wereldzeeën gaan ontdekken. Straf is geen band maar een orkest, ze spelen door tot de laatste man is verzopen op dit zinkend schip. Met af en toe lastig te verstaanbare Brabantse teksten weten ze meteen een sfeer neer te zetten alsof Cul de Sac is omgetoverd tot een oud havencafé met zeebonken die elkaar de grootse verhalen vertellen over hun verre reizen. Straf reist niet alleen over de wereldzeeën, maar gaat ook op ontdekkingstocht langs verschillende muzikale werelden. Zo komen er een stukje rock 'n' roll en polka langs. Straf is duidelijk een ervaren band met goede muzikanten die weten wat ze moeten doen, hoe ze een show moeten opbouwen en hoe ze het publiek moeten entertainen. Hier is maar een woord voor: hulde! (JB) THE BLOODY HONKIES - BAT CAVE 013 "Als het swingt, dan swingt het. Dat kun je niet tegenhouden", schreeuwt mijn buurman in mijn oor. We kijken naar een suizend hard optreden van The Bloody Honkies in 013 en staan beide perplex. Drie muzikanten en een zanger die waarschijnlijk met opzet geen gitaar in de handen heeft genomen. Want de rock 'n' roll die de heren maken zit zo goed in elkaar: daar is geen tweede gitarist voor nodig. De rauwe sound komt goed tot zijn recht in het intieme zaaltje van de Batcave. Het afgeknepen stemgeluid van zanger Lawrence Mul heeft wat weg van Dave Grohl. Voor wat betreft de muziek is die vergelijking niet helemaal gegrond: The Bloody Honkies doen waar zij zelf zin in hebben en laten zich waarschijnlijk liever niet vergelijken met anderen. Toch hoor je flink wat invloeden van de groten der aarde. En laten we wel wezen: zo veel doen ze ook niet onder van bijvoorbeeld Foo Fighters, Black Sabbath of pak 'm beet Rage Against The Machine. Het is een hele knappe prestatie om met slechts drie muzikanten plus zanger zo'n vet rockgeluid weg te zetten. Leuk voor het publiek is dat de roadies af en toe het podium betreden om de band van cowbell, mondharmonica of achtergrondzang te voorzien. En wat zullen veel gitaristen jaloers zijn op het gitaargeluid van virtuoos Wout Kemkens. Enig minpunt is dat de band na een half uur een beetje begint te vervelen. De energie die ze aan het begin uitstraalden is dan een tikkeltje minder. Maar ook nu weer laten The Bloody Honkies, net als vorige maand tijdens ZXZW, zien dat ze kunnen grooven als de neten. (RH)