Met derde plaat Our Love Too Admire is nu ook het New Yorkse Interpol definitief de capaciteit van Paradiso ontstegen. De regels worden vooraf streng aangegeven op iedere deur van 013. Geen video, geen audio en geen flits, anders wordt je speeltje zonder pardon in beslag genomen. Veeleisend allemaal, iets wat je als bezoeker dan ook mag verwachten van Interpol. Na een tam begin wordt gelukkig aan alle eisen voldaan. Voorprogramma Blonde Redhead zorgt ook voor een voldaan gevoel, zij het op een andere manier. BLONDE REDHEAD Het trio heeft elkaar bij toeval leren kennen in een Italiaans restaurant in New York en zijn nadien onafscheidelijk. De band bestaat uit de Japanse kunststudente Kazu Makino op zang, keys en gitaar en de Italiaanse gebroeders Simone en Amedeo Pace op drums en gitaar. Op een Engelse internetsite staat de omschrijving van hun muziek die ik niet treffender kan omschrijven: "noisy, dissonant guitars, alternate tunings, and quiet, stilted lyrics have often been compared to early Sonic Youth." Spannende omschrijving voor dit hele spannende trio. Maar liefst drie kwartier krijgt dit multiculturele gezelschap om hun experimentele, theatrale sound op het publiek af te vuren. Dit zonder adempauze. Buiten ”thank you” gunt de band zich geen tijd om met het publiek te communiceren, dat is ook niet nodig, gezien de muziek, of beter gezegd, de sound voor zichzelf spreekt. Of veel mensen deze mening delen valt te betwijfelen, gezien het lauwe applaus van het publiek. Waarschijnlijk omdat de band toch te ‘moeilijk’ klinkt om support te zijn voor Interpol. Hopelijk leest de organisatie van ZXZW-festival dit, want daar zou Blonde Redhead absoluut niet misstaan! INTERPOL Na wat fotografisch oponthoud voor het podium (enkele fotopassen worden ongeldig bevonden door het strenge beleid van de band), komen de New Yorkse new wavers geheel dressed-in-black het podium op. Wanneer de lichten dimmen staat op een immens groot scherm achter het podium de hoes van hun laatste plaat geprojecteerd, met daarvoor schermen met sfeerrijke visuals. Een adembenemend gezicht, maar de band wil de eerste paar nummers van hun set nog niet adembenemd worden. Met name gitarist Daniel Kessler oogt nerveus en speelt slordig. Wanneer na hitsingle Slow Hands de zenuwen definitief bezonken zijn, zit de band er goed in. Interpol laat een goed uitgebalanceerde set horen met de beste nummers van hun drie albums. Buiten de spastische beenmoves van gitarist Daniel Kessler staat de band wel erg stoicijns en geconcentreerd op het podium. Gelukkig leidt de visuele omlijsting de aandacht hier goed van af en komt het donkere geluid door de harde, maar zuivere geluidsmix goed tot zijn recht. Absoluut hoogtepunt is de uitvoering van het prachtige balade Lighthouse, wat het publiek muisstil krijgt en de set goed breekt. Interpol wordt veel vergeleken met (iets) grotere broer Editors, die een maand eerder in 013 stonden. Interpol klinkt live misschien niet zo superieur als de Britten, maar wel menselijker en daardoor uiteindelijk toch adembenemender!