B-Stage is een organisatie die Brabants talent met serieuze ambitie de kans geeft om het ver te schoppen in de wereld van de muziek. Zes maanden wordt een band gevolgd door een professionele bandcoach. In vier showcases, waarvan deze editie de kick-off is, laten vijf bands zien wat ze in huis hebben. De bands worden goed in de gaten gehouden door vijf professionele commissieleden die hun beoordelen op onder andere spel en podium performance. Hier rijst gelijk de vraag, voor hoeveel muziekliefhebbers in de Batcave is dit duidelijk? Het concept is natuurlijk erg leuk, maar nergens wordt hier iets over verteld. Er is geen host, de bands moeten in een kwartier op- en afbouwen en wie nu de juryleden zijn is eigenlijk ook een groot vraagteken. Gelukkig zorgen de bands in alle chaos wel voor een leuk muzikaal avondje, alhoewel geen van allen uitblinkt in originaliteit. HEDER Swingende pop met een funky tintje, dat is Heder. Het Tilburgse vijftal mag vanavond het spits afbijten van de eerste B-Stage avond. In een halfgevulde Batcave brengen zij de sfeer er meteen goed in. De Heder-liedjes zijn catchy, zitten goed in elkaar en brengen een lach op het gezicht van de toeschouwers. Erg origineel is het allemaal niet, maar de band heeft al veel vooruitgang geboekt sinds hun optreden op No Sleep. De bandleden staan nu zelfverzekerd op het podium, hebben een eigen sound gecreëerd en bassist Philip van Dannis heeft zich bij de band gevoegd. Enig minpuntje is de presentatie van zanger Rik Pols. Die mag nog iets vlotter, spontaner en minder serieus. Dan wordt het optreden van Heder niet alleen leuk als achtergrondmuziek, maar ook om naar te kijken. (AN) NEW POKERFACE Dat er uit dit drietal zoveel geluid kan komen, verwacht je niet. De Bredase jongens betreden bedaard het podium, maar na het aanslaan van de eerste noot vuren ze hun punknummers op het publiek af. Harde gitaarriffs en sterke, schreeuwende zang vullen de Batcave. Wanneer zanger Tim vertelt over zijn overleden moeder krijgt het stevige punknummer dat hij aan haar opdraagt een hele andere lading. Nooit geweten dat punk ook een emotionele, intieme sfeer kon oproepen. De nummers van New Pokerface zijn overigens niet erg origineel, we hebben het allemaal al een keer gehoord, maar pluspunt is dat de Bredanaren het goed uitvoeren. Deze band zouden we best eens terug kunnen zien bij de laatste tien. (AN) FAIRO Misplaatst, dat is in een woord het optreden van Fairo. Na het harde optreden van New Pokerface verwacht je geen singer/songwriter, Fairo heeft namelijk haar band thuisgelaten en treedt vandaag alleen op. De zangeres kan weinig toeschouwers bekoren, velen staan tijdens haar optreden te kletsen. Logisch, want de liedjes zijn ook wel te volgen als je met een half oor luistert. Fairo repeteert vaak haar zinnen, die over liefde, koetjes en kalfjes gaan, en gebruikt simpele Engelse rijmwoorden die een kind van elf ook zou kunnen bedenken. Daarnaast zijn de melodieën niet catchy genoeg en is de zang niet speciaal. Ik ben benieuwd hoe dit zou klinken mét band… (AN) WAKE Ok, de volgende zin is erg voor de hand liggend: gelukkig weet Wake het publiek wel wakker te schudden na het ietwat saaie optreden van Fairo. Zo die is eruit. Wake is een trio uit Breda dat de jaren negentig grunge periode weer doet herleven en daar best aardig in slaat. Het geluid is het beste te vergelijken met bands als Therapy? en Alice In Chains. Het enige verschil is dat Wake meer voor een poprandje kiest, daar waar hun grote voorbeelden toch meer log en zwaarder klinken. Of Brabant klaar is voor een grunge revival valt te betwijfelen, daarvoor mag Wake toch wat meer hedendaagse muziekelementen in hun muziek stoppen. Wie weet denkt de bandcoach er hetzelfde over en kan die ervoor zorgen dat Wake nog spannender wordt, nu is de conclusie “That is soo nineties” meer op zijn plek. (JD) F.R.E.U.D. F.R.E.U.D. is ondertussen een redelijk gevestigde naam in het Tilburgse metalcircuit geworden, maar toch voelt dit optreden niet helemaal lekker aan. In het begin wil de geluidsmix niet helemaal meewerken, wat gelukkig halverwege redelijk hersteld wordt. Ondanks dat de band strak klinkt en de vijf mannen als bezetenen over het podium springen, valt de overtuiging niet van hun gezichten af te lezen. Dit is ook goed merkbaar aan het publiek dat tam toe staat te kijken. Als merkwaardig genoeg F.R.E.U.D. ook nog eens een nummer eerder dan gepland moet stoppen, is het enthousiasme helemaal ver te zoeken bij de band. Dat laatste kun je de metalmannen niet aanrekenen. De curfew staat aangeplakt op alle deuren tot 23.30 uur, terwijl F.R.E.U.D. al om 23.15 uur moet stoppen. Zo is de eindconclusie dat de bands hun best hebben gedaan om er een aangename avond van te maken en de organisatie, vroeger dan gepland, liever onder de wol kruipt. (JD)