Chuck Berry; de man vereist natuurlijk geen introductie meer. De Godfather of rock ’n' roll is na zeven jaar weer terug op Tilburgse bodem. Bekend van rock ’n' roll klassiekers als Roll Over Beethoven en Johnny B. Goode staat de 81-jarige Berry vanavond voor een mierennest aan mensen te spelen in een bloedjehete Dommelsch Zaal. Aan het Nederlandse T-99 de zware taak het spits af te bijten.
Chuck Berry; de man vereist natuurlijk geen introductie meer. De Godfather of rock ’n' roll is na zeven jaar weer terug op Tilburgse bodem. Bekend van rock ’n' roll klassiekers als Roll Over Beethoven en Johnny B. Goode staat de 81-jarige Berry vanavond voor een mierennest aan mensen te spelen in een bloedjehete Dommelsch Zaal. Aan het Nederlandse T-99 de zware taak het spits af te bijten.
Moed
Het Amsterdamse T-99 speelt een mengelmoesje van roots, blues, country en americana; geïnspireerd dus door muziekhelden van weleer uit de tijd dat deze genres hoogtij vierden. Deze inspiratie komt niet alleen tot uitdrukking in de swingende rockabilly die zij spelen, maar hun uiterlijk vertoon laat hier ook van zich spreken wanneer je drie in spencer gestoken mannen ziet; compleet met bolhoed en al. Voor een stampvolle 013 openen voor legende Chuck Berry moet wel wat moed met zich meebrengen. T-99 laat deze moed ruimschoots zien met zijn aanstekelijke nummers die stuk voor stuk kopieën lijken te zijn van grootmeesters uit de tijd dat zij nog niet eens geboren waren. Na een tijd kakt het wel wat in. Gelukkig weet drummer/vocalist Martin de Ruiter het wat minder enthousiaste publiek, dat natuurlijk op groot voorbeeld van de band zelf zit te wachten, tóch min of meer mee te krijgen wanneer hij besluit zelf te gaan dansen. Swingende moeders zijn het gevolg hiervan.
Brede grijns
De begeleidingsband van Chuck Berry met o.a. gitarist Berry Jr. staat al klaar wanneer de man waar iedereen op zit te wachten dwars door de huismuziek van 013 heen Roll Over Beethoven inzet. Als gevolg hierop schreeuwt en danst het publiek vanaf de eerste minuut mee en de sfeer is gezet. Om je heen getrouwde stelletjes die omarmd terugdenken aan ´die goeie ouwe tijd´. Maar ook bluesliefhebbers met een brede grijns op de mond of wat jonger volk dat na het plunderen van opa´s platenkast nu zelf staan te twisten op de muziek die iedereen kent.
Het mooie is dat ieder nummer dat vanavond voorbij komt als een cliché klinkt, maar het is Berry zelf die het cliché heeft uitgevonden. Ook al zijn de gitaarlicks die uit Chuck’s bekende Gibson hollow-body komen niet meer zo soepeltjes en zitten band en Berry af en toe niet op één lijn qua spel, de zanglijnen klinken nog altijd even zuiver als vijftig jaar geleden. Hij weet ook precies waar hij staat te spelen als hij de tekst van Sweet Little Sixteen aanpast op Tilburg.
Duckwalk
Dat de muzikaliteit van vader Berry invloed heeft op de familie, blijkt wanneer zijn dochter een paar nummers meespeelt op de mondharmonica en bij Key To The Highway haar soulvocalen de zaal in galmt. Hoogtepunt van de avond ontstaat wanneer de meester tijdens Johnny B. Goode zijn lange oude benen buigt en de bekende duckwalk tevoorschijn haalt. Het gevolg is een applaus dat waarschijnlijk tot ver buiten 013 te horen moet zijn geweest. Aan het einde van een reeks rock ’n' roll krakers vraagt Berry een aantal vrouwen het podium op te komen en staat zo op zijn oude dag tussen een dozijn swingende dames zijn setlist af te ronden. Na ruim een uur zit het er dan op en neemt ook niemand de man die rock ’n' roll op de kaart zette het kwalijk als hij aan de verkeerde kant het podium afloopt.